Η ιστορία μοιάζει με κλασσική διακομματική υπόθεση ελληνικού διοικητικού σουρεαλισμού.
Το 1999, επί πρώτης κυβερνήσεως Σημίτη, αποφασίζεται η ένταξη της κατασκευής του Κέντρου Τοξικομανών Κρατουμένων Βορείου Ελλάδος, στην Κασσάνδρα Χαλκιδικής, στο Β’ Kοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης. Η κατασκευή ανατίθεται στην εταιρεία «Θέμις Κατασκευαστική». Αρχίζει η κατασκευή. Δέκα χρόνια αργότερα, οι θάμνοι και τα αγριόχορτα καλύπτουν τα τσιμέντα. Το Κέντρο είναι ένα εγκαταλελειμμένο καραγιαπί.
Όλοι οι τοπικοί παράγοντες επιθυμούν την ολοκλήρωση του έργου. Η Περιφέρεια επίσης.
Το 2001, το έργο εντάσσεται εκ νέου στο Γ’ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης για λόγους που κανείς δεν καταλαβαίνει. Ωστόσο, αυτή είναι η πραγματικότητα. Το 2004, το έργο απεντάσσεται από το Γ’ Κοινοτικό Πλαίσιο με απόφαση της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Παρακολουθήστε πώς εξηγεί την εξέλιξη η εταιρεία «Θέμις Κατασκευαστική».
Βρισκόμαστε στο 2009 και ο νέος υπουργός Δικαιοσύνης, πάλι της Νέας Δημοκρατίας, αποφασίζει την κατασκευή του έργου. Ναι, αυτά συμβαίνουν μόνο στο ελληνικό κράτος.
Παρακολουθήστε την αλληλουχία των εγγράφων που το 2004 καταλήγουν στην απένταξη του έργου από το Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης, με αποτέλεσμα το «πάγωμα» της κατασκευής.
Στην όλη υπόθεση, εκτός από το υπουργείο Δικαιοσύνης, εμπλέκεται και το υπουργείο Απασχόλησης. Ο Πάνος Παναγιωτόπουλος, υπουργός το 2004, που υπέγραψε και αυτός το «πάγωμα» της κατασκευής με την απένταξη του έργου από το Γ΄ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης (ΚΠΣ) εξηγεί με έγγραφό του τι ακριβώς συνέβη.
Τελικά, τα τσιμέντα κάνουν παρέα με τα αγριόχορτα εκεί στην Κασσάνδρα Χαλκιδικής, το Κέντρο Απεξάρτησης δεν υφίσταται και ο σουρεαλισμός του ελληνικού κράτους συνεχίζεται.
