Δεν ήξερα όταν άκουσα την… εμπνευσμένη σύνθεση περί κορωνοϊού εάν έπρεπε να κλάψω ή να γελάσω. Τελικά μπορεί να μη μας πτοεί τίποτα, αλλά από την άλλη πλευρά είμαστε όντως για τα πανηγύρια.
Έκλεισαν τα σχολεία κι άνοιξαν οι καφετέριες. Γέμισαν από κόσμο, τόσο που να μην πέφτει καρφίτσα. Απείθαρχος λαός πέρα για πέρα. Μεγάλη δυστυχώς μερίδα του κόσμου αντιλαμβάνεται το κλείσιμο των σχολείων ως ανάπαυλα διακοπών. Τι νόημα έχει να μην παρακολουθούν μαθήματα τα παιδιά μας εάν συναντιούνται σε άλλους χώρους; Παρακολουθώντας αυτό που συμβαίνει θεωρώ ότι η κυβέρνηση οφείλει να πάρει πιο δραστικά μέτρα, τώρα, πριν καταλήξουμε στην ιταλική τραγωδία.
Εάν δεν φρενάρουμε νωρίς την λαίλαπα του κορωνοϊού, ώστε να περάσει σταδιακά στον πληθυσμό, βλέπω να στήνονται νέα hot spots για την επιδημία αυτή τη φορά και όχι για τους μετανάστες. Εάν το σύστημα της Ιταλίας κατέρρευσε, το δικό μας θα εξαϋλωθεί και τότε θα αναγκαστούμε να επιλέγουμε ποιος πρέπει να ζήσει και ποιος όχι. Σκληρό δίλημμα που όμως θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε αργά ή γρήγορα, εφόσον συνεχίσουμε να πορευόμαστε με την τρέχουσα νοοτροπία.
Η κυβέρνηση πήρε έστω και καθυστερημένα τα πρώτα μέτρα. Τώρα οφείλει να πάρει τα δραστικά. Καμία συνάθροιση σε καφετέριες, παιδικές χαρές, αθλητικούς χώρους. Σκληρό μέτρο, δύσκολο να εφαρμοστεί, αλλά αναγκαίο. Οι Ιταλοί, εάν μπορούσαν να γυρίσουν τον χρόνο πίσω, θα τρύπωναν στα σπίτια τους. Ας μην τους μιμηθούμε. Το πάθημά τους ας γίνει μάθημα σε όλους μας και, όταν περάσουν τα δύσκολα με το καλό, ας απολαύσουμε άσματα… και για τα πανηγύρια.
P.S. Το ότι ενεπλάκη το όνομά μου στην περί κορωνοϊού σύνθεση ήταν ένα ερέθισμα για να καθίσω μπροστά στον υπολογιστή. Έρημε Μάκη, σκέφτηκα, ήρθε η σειρά σου…
