Το πρωτοσέλιδο «χτύπημα»
που εκθέτει ανεπανόρθωτα τον πρωθυπουργό τής χώρας.
Γράφει ο Γιώργος Μιχάλακας
Κάθε άνθρωπος, κάθε πολίτης, έχει τα δικά του όνειρα·
όνειρα που ομαδοποιούνται, κατηγοριοποιούνται
και μέσω μίας άτυπης συλλογικής στατιστικής
καταλήγουν -τα πιο δημοφιλή εξ αυτών- να συγκροτούν το «Εθνικό Όνειρο».
Το Νεοελληνικό Όνειρο, το Όνειρο τού Νεοέλληνα,
συμπυκνώθηκε επί δεκαετίες σε δύο λέξεις:
«Δημόσιος Υπάλληλος».
Εν μέρει δικαιολογημένα·
μία κοινωνία που έβγαινε με τεράστιες πληγές από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
και από τον ακολουθήσαντα Εμφύλιο,
μία κοινωνία που είχε να αντιμετωπίσει την αμείλικτη φτώχια και το χάσμα τής ανεργίας,
έψαχνε απελπισμένα να έβρισκε κάποια δικλείδα ασφαλείας
ώστε να είχε το δικαίωμα στην Επιβίωση, στη Ζωή.
Ναι, σε εκείνην την τόσο δύσκολη εποχή, η Επιβίωση θεωρούταν «Ευ Ζην».
Όμως,
με το πέρασμα των χρόνων ήρθε στην επιφάνεια
η κλιμακούμενη παθογένεια ενός ονείρου που εξελισσόταν σε εφιάλτης.
Η έννοια «Δημόσιος Υπάλληλος» απέκτησε πληθώρα συνωνύμων της,
που το ένα ανταγωνιζόταν το άλλο στην παρακμή και στην κατάντια..:
Διαπλοκή. Λαμογιά. Τεμπελιά. Απροθυμία. Ανευθυνότητα. Γραφειοκρατία.
Ο Κρατικός Μηχανισμός, καθ’ έξιν ξεχαρβαλωμένος και επιδεικτικά ανοργάνωτος,
βαθιά διαπλεκόμενος και απύθμενα αναξιοκρατικός,
υπεδαύλισε την άρρωστη κατάσταση και τη μετέτρεψε σε «lifestyle»·
το Δημοσιοϋπαλληλίκι έγινε «Κράτος εν κράτει»,
οι κομματικής φύσεως διορισμοί ήταν το «Σκυρόδεμα τής Σαπίλας»,
η χώρα ηλίσκετο εκ των έσω και διαβρωνόταν από το ίδιο το όνειρό της.
Ο «Δημόσιος Υπάλληλος» είχε σημαντικά πλεονεκτήματα
συγκριτικώς με τούς εργαζομένους στον Ιδιωτικό Τομέα·
εκτός από τις εξασφαλισμένες αποδοχές
(αποδοχές που αυξάνονταν κατακόρυφα
αν κατείχες νευραλγικό πόστο σε υπηρεσίες
όπως η Εφορία, η Πολεοδομία, το Υπουργείο Συγκοινωνιών, και πόσες ακόμη,
όπου η συνθήκη «Δωροδοκία-Δωροληψία» ήταν καθεστώς),
εξαιρετικό προνόμιο απετελούσε και το Ωράριο.
Οποία σημειολογία και ειρωνεία,
το Ωράριο συστελλόταν από υπαλλήλους χωρίς ίχνος συστολής·
οι «κοπάνες», οι «άδειες από τη Σημαία»,
ο ένας που εχτύπαγε την «κάρτα παρουσίας» για τούς πλείστους απουσιάζοντες,
όλα αυτά ήταν η Καθημερινότητα.
Και βεβαίως, η κορύφωση ήταν το… «Τριημεράκι».
Έφτανε η Παρασκευή
και είτε κάποιος πρόθυμος συνάδελφος επιφορτιζόταν με το… θεάρεστο έργο
να σού εχτυπούσε την κάρτα ενώ εσύ δεν είχες καν πατήσει το πόδι σου στην Υπηρεσία,
είτε έδινες για λίγη ώρα το παρών και την κοπανούσες με την πρώτη ευκαιρία,
είτε ήσουν με τα μάτια κολλημένα στο ρολόϊ
μέχρι να έφτανε η δευτέρα μεταμεσημβρινή
και -τυπικός γαρ στην τήρηση τού ωραρίου- να ξαμολιόσουν ανέμελος στο ραχάτι σου.
…
Νομίζετε ότι αυτό το καθεστώς έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί;
Λάθος. Μέγα Λάθος.
Ο «Δημόσιος Υπάλληλος» είναι ΕΔΩ,
είναι πιο απειλητικός από κάθε άλλοτε,
είναι πιο καταστροφικός από κάθε άλλοτε.
Ο «Δημόσιος Υπάλληλος» προσωποποιείται πια στον πρωθυπουργό τής Ελλάδας.
Ο «Δημόσιος Υπάλληλος» είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Όχι, δεν το λέω εγώ.
Το είπε -για την ακρίβεια, το έγραψε- την προηγούμενη Παρασκευή
η φιλοκυβερνητική εφημερίδα «Παραπολιτικά»,
καθώς εσυνόδευσε τον πρωτοσέλιδο τίτλο «Ανασχηματισμός μετά τις στάχτες»
με μία φράση που προκαλεί πληθώρα ερωτηματικών..:
«Ο ΚΥΡ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟ
ΣΧΕΔΙΑΖΟΝΤΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ».
Τονισμένη η αποστροφή «ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟ».
Τυχαίο; Αποκλείεται.
Ποιος είναι, λοιπόν, ο λόγος, που επελέγη να τονιστεί αυτή η φράση..;
Μία διατύπωση που ξεχειλίζει ειρωνεία και απαξίωση·
σαν να λέει περιπαικτικά ότι
«Ο δημόσιος υπάλληλος Μητσοτάκης εδέησε να θυσιάσει το “τριημεράκι” του,
μπας και κάνει κάποιαν αλλαγή στην αποτυχημένη κυβερνησούλα του.».
Το θέμα θα ήταν ήσσονος πολιτικής σημασίας
αν ο εν λόγω -έμπλεος σατιρικής και σαρκαστικής διάθεσης- υπότιτλος
εμφανιζόταν στο πρωτοσέλιδο αντιπολιτευόμενης εφημερίδας.
Όμως,
εδώ μιλάμε για εφημερίδα
που έχει καταθέσει αναρίθμητες φορές τα φιλοκυβερνητικά διαπιστευτήριά της,
ενώ εξαιρετικής σημασίας είναι το γεγονός
ότι το συγκεκριμένο έντυπο εμπίπτει στην κυριαρχική επιρροή τού Βαγγέλη Μαρινάκη.
Ο Μαρινάκης, κουμπάρος τής οικογένειας Μητσοτάκη,
ποικιλοτρόπως χορηγός τής «Ν.Δ.» επί χρόνια
και απροκάλυπτος υποστηρικτής της στα κάθε λογής «Μ.Μ.Ε.» που διαθέτει
(είτε ως δεδηλωμένος ιδιοκτήτης τους, είτε ως ασκών επιρροή),
επέτρεψε τη δημοσίευση τής αναμφιβόλως δηκτικής ατάκας.
Εδώ δεν μιλάμε απλώς για μία -έστω σκληρή- κριτική,
μα για την κλιμακούμενη εσωκομματική άρση εμπιστοσύνης
που αναπτύσσεται κατά το τελευταίο διάστημα στη «Νέα Δημοκρατία»
και έχει ως στόχο τον ευρισκόμενο εκτός τόπου και χρόνου Κυριάκο Μητσοτάκη.
Πρόκειται για την κορύφωση τής αλληλουχίας γεγονότων
που εξεκίνησαν με τα παραθαλάσσια χαμόγελα και τις «selfies» τού πρωθυπουργού
εν όσω μαίνονταν οι πρόσφατες πυρκαγιές στην Ηλεία…
…κι εσυνεχίστηκαν με τα απανωτά χασκοχαμόγελα τού πρωθυπουργού
κατά τη διάρκεια τής συνέντευξης Τύπου για τις πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές.
Συνελόντι ειπείν,
το ατυχές για τον Κυριάκο Μητσοτάκη (αλλά και για τη χώρα),
είναι ότι η ισχυρότερη αντιπολίτευση που έχει να αντιμετωπίσει,
βρίσκεται εντός τού κόμματός του.
Δεν υπάρχει αμφιβολία·
τα όργανα έχουν ήδη αρχίσει
και οι δελφίνοι ακονίζουν τα μαχαίρια ετοιμάζοντας την επίθεσή τους.
Και πώς να συμβεί αλλιώς,
όταν ο -κληρονομικώ αδίκω- πρωθυπουργός δεν σταματά να αποδεικνύει
πως είναι ένας βολεμένος και απαθής «δημόσιος υπάλληλος»,
που δίνει διαρκώς την αίσθηση ότι μετατρέπει τον εθνικής σημασίας θώκο του
σε πεδίο τής προσωπικής καλοπέρασής του.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο πρώτος «Πρωθυπουργός με Ωράριο».
Αδημονούμε πότε θα φτάσει η ώρα να σχολάσει…
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
