Όταν έχεις «κοντή μνήμη», προκαλείς νανισμό στην ιστορία σου.
Γράφει ο Γιώργος Μιχάλακας
Σέβομαι το «Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος»·
τιμώ την ιδεολογία του, τις αξίες του, την ιστορία του
και τού έχω δώσει επανειλημμένα την ψήφο μου.
Όμως,
το στείρο συμπεριφορικό πλαίσιο
από το οποίο ταλαιπωρείται διαχρονικώς το «Κ.Κ.Ε.»,
οδήγησε την εφημερίδα «Ριζοσπάστης»
σε μία μνημειώδη ασέβεια προς τον θανόντα Μανώλη Γλέζο.
Ο «Τελευταίος Ήρωας τής Ελλάδος»,
ο άνθρωπος που μαζί με τον Απόστολο Σάντα
εκατέβασαν τη σημαία των Ναζί από την Ακρόπολή μας,
ο Εμβληματικός Αγωνιστής τής Αριστεράς
που υπήρξε κατά την εξαιρετικά δύσκολη μετακατοχική και προεμφυλιακή περίοδο
συντάκτης, αρχισυντάκτης και υπεύθυνος έκδοσης τού «Ριζοσπάστη»
(και στη συνέχεια προεξάρχον μέλος τού «Κ.Κ.Ε.»),
αντιμετωπίστηκε στο -επαύριο τής απώλειάς του- φύλλο τής εφημερίδας
ως ζητιάνος στον οποίο πετάχτηκε ένα «ξεροκόμματο μετά θάνατον».
Το επίσημο όργανο τής Κεντρικής Επιτροπής τού Κομμουνιστικού Κόμματος, ο «Ριζοσπάστης»,
επεφύλασσε στον πάλαι ποτέ σύντροφο
ένα εκκωφαντικά μίζερο
και συναισθηματικώς αποστασιοποιημένο «χτύπημα» στην πρώτη σελίδα του.
Ιδού… 
Πέρα από την -ούτως ή άλλως- απρεπή συντομία
που χαρακτηρίζει την είδηση τού θανάτου τού Μανώλη Γλέζου,
η διατύπωση είναι σοκαριστικά ψυχρή:
«“Έφυγε” από τη ζωή πλήρης ημερών…».
Ντροπή. Όνειδος. Άγος.
Ξεχειλίζουσα αγνωμοσύνη, παντελής απουσία τιμητικού προσδιορισμού.
Βλέπεις τον τίτλο και θλίβεσαι για τον πενιχρό ύστατο χαιρετισμό,
ο οποίος -επί τής ουσίας- είναι ένα ηλικιακό σχόλιο και τίποτε παραπάνω.
Θλίβομαι που το λέω,
αλλά το «Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος» διέπραξε ανοσιούργημα
με την εν’ λόγω μνησίκακη στάση του.
Τι κι αν ο Μανώλης Γλέζος δεν έμεινε στις τάξεις τού κόμματος
μέχρι το τέλος τής ζωής του·
και μόνο για το γεγονός ότι υπέστειλε -μαζί με τον Σάντα- τη σημαία των Ναζί,
τού ήρμοζε ένα ευσεβές «αντίο»
και όχι μία τυπική αναφορά
που ισορροπεί ανάμεσα στην «πληρωμένη καταχώριση» και την «πληρωμένη απάντηση».
Πλέον,
τα δύο «κάππα» στα αρχικά «Κ.Κ.Ε.» θα σημαίνουν «Κρίμα» εις διπλούν.
ΥστερόΓιωργο..:
Οι Ήρωες, όσα χρόνια κι αν περάσουν, σε όσο βαθύ γήρας κι αν φτάσουν,
ουδέποτε φεύγουν πλήρεις ημερών·
άνθρωποι-σύμβολα όπως ο Μανώλης Γλέζος,
με κάθε επιπλέον ανάσα τους, δίνουν πνοή στην Κοινωνία και στο Έθνος.
Η Ανάσα τού Ήρωα, ακόμη κι αν είναι βαριά, γέρικη, ασθενική, ξέπνοη,
παράγει το οξυγόνο που λέγεται «Ελευθερία».
Μανώλη Γλέζο,
σε ευγνωμονώ από βάθους καρδίας
για εκείνην τη νύχτα τής 30ής προς 31η Μαΐου τού ’41,
και σε (απο)χαιρετώ με έναν άρτι εμπνευσθέντα στίχο
που μού εγέννησες με τον μνημειώδη ηρωϊσμό σου..:
«Τον Ήχο τής Ελλάδας ακροάστηκα
όταν κατέβασες απ’ την Ακρόπολη τη σβάστικα…»!
Συμπληρωματική Σημείωση:
Μανώλη Γλέζο, η Ελλάδα σε ευγνωμονεί.
Αν υπάρχει ζωή μετά θάνατον,
σίγουρα θα ξανασμίξετε με τον Λάκη Σάντα,
και ποιος ξέρει·
ίσως καταφέρετε να υποστείλετε τη «Σημαία τού Θανάτου».
…
(αναφορά ονοματεπωνύμου τού εκλιπόντος ήρωα)
ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΛΕΖΟΣ
(πάνδημη ετυμηγορία-ιαχή)
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
