Κορίνα Ντούβλη
Για ακόμη μια φορά οι δρόμοι φωνάζουν τα συνθήματα που προέκυψαν από την αδυναμία κάποιων να μην καταφύγουν στη βία. Αυτή την αδυναμία, πλέον, δεν τη συγχωρούμε. Πόσο μάλλον όταν μοιράζεται την ύπαρξή της με την οικογενειακή εστία.
Όταν οι λέξεις-ρόλοι «μαμά», «μπαμπά», «παιδί» αρχίζουν να παίρνουν άλλες ερμηνείες που δεν συνάδουν με την οικογενειακή θαλπωρή και αγάπη. Όταν τα χέρια δεν πιάνονται σφιχτά από αγάπη με σκοπό το χάδι αλλά ασκούν δύναμη προς επιβολή κυριαρχίας. Όταν τα χείλη δεν ξεστομίζουν «σ’ αγαπώ» αλλά ανοιγοκλείνουν αδιάκοπα και εντεταμένα και μετά ακολουθεί, στην καλύτερη περίπτωση, η σιωπή… Όταν τα φρύδια λυγίζουν προς τα μέσα με βλέμμα ταραγμένο και ανεξέλεγκτο, χωρίς προθέσεις καταπράυνσης.
Η βία δεν είναι αόρατη, είναι εξόφθαλμη. Είναι ατίμωση της ανθρωπιάς. Αυτοί που τη δέχονται εθελοτυφλούν και αυτοί που την ασκούν δεν τη θεωρούν βία. Η βία έχει υπόσταση, έχει μορφές, και γι’ αυτό δεν πρέπει να έχει περιθώρια ανοχής.
Η πόλη κάτι ξέρει. Ξέρει τι γράφει και τοιχοκολλεί. Το μόνο που έχεις να κάνεις για αρχή είναι πας να την κατονομάσεις. Για να μπορέσουμε κάποια στιγμή να ομορφύνουμε την πόλη αυτή με αφίσες υγιείς και πολύχρωμες και όχι ανώνυμα φοβισμένα μηνύματα αποτροπής της βίας.
