Aνοίγει τον δρόμο η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου στον εισαγγελέα του Ανωτάτου Δικαστηρίου ώστε να ασκεί αναιρέσεις σε όλες τις υποθέσεις που συνδέονται με κατάχρηση δημόσιου χρήματος και εμπίπτουν στον νόμο περί καταχραστών 1608/50.
Η απόφαση της Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας (βούλευμα 3/2014) για τις υποθέσεις που αφορούν σε καταχραστές δημοσίου χρήματος , έρχεται την ώρα που η αρμόδια επιτροπή για την αναμόρφωση του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας υπό τον καθηγητή Θόδωρο Μαργαρίτη εισηγείται την καταργηση του συγκεκριμένου νόμου υπο την παρούσα του μορφή (επιβολή δηλαδή ισόβιας κάθειρξης) και την καθιέρωσή της ως επιβαρυντικής περίστασης που επαυξάνει ελαφρά (π.χ κατά 5 χρόνια) την ποινή. Η απόφαση αυτή που έχει μεγάλους υποστηρικτές που θεωρούν απαρχαιωμένη την αντίληψη της επιβολής ισοβίων για οικονομικό έγκλημα, και μεγάλους πολέμιους –κυρίως δικαστές- που θεωρούν ότι καταργείται ένα σημαντικό εργαλείο για την αντιμετώπιση της διαφθοράς, προφανώς δεν είναι άσχετη με την απόφαση της Ολομέλειας του Α.Π να μπορεί να παρεμβαίνει σε αυτές τις υποθέσεις.
Που θα παρεμβαίνει
Η απόφαση εκδόθηκε μετά τη σχετική εισήγηση του αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Νίκου Παντελή και η Ολομέλεια αποφάνθηκε ότι ο εκάστοτε εισαγγελέας του Αρείου Πάγου «δικαιούται να ασκήσει αίτηση αναίρεσης κατά του βουλεύματος του συμβουλίου Εφετών, παραπεμτικου ή απαλλακτικού, το οποίο «εκδίδεται κατ΄ εφαρμογή του άρθρου 308 Κώδικά Ποινικής Δικονομίας και αφορά εγκλήματα που περιγράφονται στο άρθρο 1 του νόμου 1608/1950 περί καταχραστών του Δημοσίου».
Οι αρεοπαγίτες σημειώνουν ακόμη ότι ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου έχει τη δυνατότητα να ασκεί αναίρεση και σε βουλεύματα που είναι αμετάκλητα για τους διαδίκους, αλλά και σε αυτά ακόμη που δεν παρέχεται η δικονομική δυνατότητα στον κατηγορούμενο να ασκήσει αναίρεση.
Και αυτό γιατί ο εισαγγελέας, σύμφωνα με το Σύνταγμα, είναι ισόβιος δικαστικός λειτουργός και «λειτουργεί ως αμερόληπτο όργανο της Δικαιοσύνης και την απονομή του δικαίου και δεν εξομοιώνεται ούτε ταυτίζεται με το διάδικο, σε κάθε δε περίπτωση δεν θεωρείται αντίδικος του κατηγορούμενου».
Αφορμή για να ασχοληθεί η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου με το θέμα αυτό αποτέλεσε, μεταξύ των άλλων, υπόθεση διεκδίκησης έκτασης περίπου 38.000 στρεμμάτων στην Σκύρο από την Ιερά Μονή Αγίας Λαύρας του Αγίου Όρους, που τελικά κρίθηκε ότι ανήκει σε εκείνην και όχι στο Ελληνικό Δημόσιο.
