Σε μια ιδιαίτερα ανησυχητική καταγγελία, σχετικά με την ασφάλεια του αεροδρομίου της Σαντορίνης, προχώρησε ξένη τουρίστρια που θέλησε να περάσει το καλοκαίρι στη χώρα μας.
Σε επιστολή την οποία έστειλε στον αερολιμένα και κοινοποίησε στην ηλεκτρονική μας εφημερίδα, κάνει λόγο για τον «αποτροπιασμό» που της προκάλεσε «το χαμηλό επίπεδο ασφαλείας» στις πύλες ελέγχου επιβατών και αποσκευών.
«Όταν εγώ κι ο σύζυγός μου», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, «βάλαμε τις τσάντες μας στον ιμάντα, για να περάσουν από την οθόνη του ελέγχου χειραποσκευών, σοκαριστήκαμε. Μόνο ένας κύριος ήταν στη βάρδια, κι αυτός καθόταν πίσω από την οθόνη που δείχνει την ακτινογραφία των αποσκευών που περνούν. ΔΕΝ ΣΗΚΩΣΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΤΟΥ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ. Καθόμασταν εκεί με άλλους 5-6 επιβάτες και ούτε έριξε μια ματιά στην οθόνη καθώς περνούσαν οι τσάντες μας. Το προσέξαμε όλοι. Ήταν απαράδεκτο. Μπορεί να είχαμε στην κυριολεξία ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ στις τσάντες μας».
Και δυστυχώς, αυτό δεν ήταν το μόνο περιστατικό που ανησύχησε -εύλογα- την επιβάτιδα…
Η επιστολή:
Χαίρετε, Αεροδρόμιο της Σαντορίνης,
Πρόσφατα ταξίδεψα μετ’ επιστροφής από Αθήνα προς Σαντορίνη και πίσω στην Αθήνα.
Έφτασα στη Σαντορίνη στις 03/07/2016 και επέστρεψα στις 11/07/2015 με πτήσεις της Volotea, συνεχίζοντας στο Άμπου Ντάμπι.
Μου προκάλεσε ΑΠΟΤΡΟΠΙΑΣΜΟ το χαμηλό επίπεδο ασφαλείας που δείχνει το αεροδρόμιο της Σαντορίνης.
Κατανοώ ότι είναι μικρό νησί και σχεδόν τίποτα δεν συμβαίνει εκεί, αλλά η ασφάλεια ενός αεροδρομίου θα έπρεπε να είναι σε εγρήγορση όπου κι αν βρίσκεται αυτό. Θα έπρεπε να υπάρχουν υψηλά στάνταρ.
Το ίδιο το αεροδρόμιο είναι βρόμικο, με στοίβες αχρησιμοποίητων παλιών κομπιούτερ στη γωνιά της πύλης όπου περιμέναμε για να πετάξουμε προς Αθήνα. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.
Όταν εγώ κι ο σύζυγός μου βάλαμε τις τσάντες μας στον ιμάντα, για να περάσουν από την οθόνη του ελέγχου χειραποσκευών, σοκαριστήκαμε. Μόνο ένας κύριος ήταν στη βάρδια, κι αυτός καθόταν πίσω από την οθόνη που δείχνει την ακτινογραφία των αποσκευών που περνούν. ΔΕΝ ΣΗΚΩΣΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΤΟΥ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ. Καθόμασταν εκεί με άλλους 5-6 επιβάτες και ούτε έριξε μια ματιά στην οθόνη καθώς περνούσαν οι τσάντες μας. Το προσέξαμε όλοι. Ήταν απαράδεκτο. Μπορεί να είχαμε στην κυριολεξία ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ στις τσάντες μας.
(…) Όταν εμείς οι ίδιοι περάσαμε αργότερα από τη μαγνητική πύλη ελέγχου, δεν υπήρχε γυναίκα φρουρός,
έτσι όταν η πύλη του σωματικού ελέγχου χτύπησε για μένα και πολλές άλλες γυναίκες πίσω ή μπροστά μου, το ηχητικό σήμα αγνοήθηκε και μας άφησαν να περάσουμε, αλλά αν χτυπούσε για άνδρα επιβάτη τού έκαναν σωματικό έλεγχο. Ευτυχώς που μάθαμε ότι αν είσαι τρομοκράτισσα μπορείς να κουβαλάς όσα όπλα και ναρκωτικά θέλεις στα ελληνικά αεροπλάνα!
Στις παρούσες συνθήκες η ασφάλεια πρέπει να πληροί υψηλά στάνταρ, ανεξαρτήτως πού βρίσκεσαι ή πόσο μικρό είναι το αεροδρόμιό σου. Πετούσαμε για Άμπου Ντάμπι, για παράδειγμα, ένα εντελώς μουσουλμανικό κράτος, που έχει δικά του προβλήματα με τους ριζοσπάστες.
Ποιος λέει ότι ένας τρομοκράτης δεν μπορεί να ταξιδέψει πρώτα στη Σαντορίνη, καθώς θα είναι εύκολη δίοδος για μια μεγαλύτερη πόλη όπως η Αθήνα; Δουλειά σας είναι να ΜΗΝ την κάνετε τόσο εύκολη.
Με εκτίμηση
Μια ανήσυχη επιβάτιδα
Επιμέλεια: Βάννα Μπρούσαλη
