Της Κορίνας Ντούβλη
Νέα μαρτυρία κοπέλας που βίωσε την παρενόχληση στα χρόνια του Γυμνασίου. Η ανώνυμη καταγγελία προέρχεται από ένα κορίτσι που πριν από 10 χρόνια παρενοχλήθηκε σεξουαλικά εντός της σχολικής μονάδας κατά τη διάρκεια του σχολικού διαλείμματος. Η συγκεκριμένη κοπέλα μιλάει με όσο θάρρος και δύναμη της έχει απομείνει από το βίωμά της, ακόμη και τώρα… στα 22 της χρόνια. Ένα ακόμη περιστατικό που εκφράζει με σκληρό τρόπο, για όσους αντέχουν να δουν την αλήθεια, τη σαθρότητα του εκπαιδευτικού συστήματος και την αντιπαιδαγωγική – αντιεπαγγελματική συμπεριφορά υποδιευθυντή γυμνασίου (ιθύνοντα του τμήματος).
«Πώς ξεκίνησαν όλα;»
Όλα ξεκίνησαν από τις τάξεις του Δημοτικού (και στη συνέχεια κλιμακώνονταν), όταν οι συμμαθητές μου ήρθαν αντιμέτωποι με ένα κορίτσι υιοθετημένο και υπέρβαρο. Με εμένα. Δυσκολεύτηκαν να καταλάβουν, ότι οι θετοί γονείς δεν είναι ψεύτικοι. Δεν δυσκολεύτηκαν όμως να δυσκολέψουν και τη δική μου ζωή. Προφανώς, αποτελούσα κάτι διαφορετικό που ήθελαν πάση θυσία να «εξερευνήσουν».
«Ήσουν, λοιπόν, ένα παιδί – μαθήτρια, που δεν αντιμετώπιζε ισότητα λόγω της οικογενειακής σου διαφοροποίησης. Δεχόσουν σχόλια, σε είχαν στοχοποιήσει;»
Αρχικά η υιοθεσία μου μέχρι μια ηλικία δεν αποτελούσε πρόβλημα. Αντιθέτως, από τους γονείς μου έλαβα πολλή αγάπη, υποστήριξη, δεν μου έλειψε τίποτα ποτέ. Μου αφοσιώθηκαν ολοκληρωτικά. Στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού οι σχέσεις με του συμμαθητές μου πήραν άλλη τροπή. Για χρόνια ήμουν μεν δακτυλοδεικτούμενη, αλλά ταυτόχρονα και στο περιθώριο. Δεν με αποδέχονταν, δεν μπορούσαν. Συχνά χλευαζόμουν και έπειτα ξεκίνησαν τα προσβλητικά σχόλια, «το ορφανό», και οι λεκτικές επιθέσεις/απειλές, «θα πούμε σε όλους ότι έχεις ψεύτικους γονείς». Το διάστημα που με έκαναν παρέα ήταν επειδή οι φίλες μου ήταν όμορφες. Λειτουργούσαν ως αντιστάθμισμα στη γενική εκτίμηση που μου είχαν οι υπόλοιποι.
«Είναι πολύ σημαντικό ωστόσο το ότι οι γονείς σου κατόρθωσαν να σε κάνουν να καταλάβεις και να νιώσεις την πραγματική ουσία του θεσμού της οικογένειας. Πότε έμαθες ότι ήσουν υιοθετημένη; Δεν σου γεννήθηκε ποτέ η ανάγκη να ψάξεις του βιολογικούς γονείς σου;»
Ναι, ακριβώς. Το έμαθα σε πολύ μικρή ηλικία, περίπου 3 ετών. Κάτι που σημαίνει πως μεγάλωσα γνωρίζοντας την αλήθεια. Μου το εξήγησαν με τον πιο γλυκό τρόπο και για αυτό δεν ένιωσα ποτέ άσχημα. Με προστάτευαν και αποτέλεσαν για εμένα τη μεγαλύτερη πηγή δύναμης. Μου έγινε εμπράκτως ξεκάθαρο πως γονείς είναι αυτοί που μεγαλώνουν ένα παιδί και του αφιερώνονται ολοκληρωτικά.
Όχι δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να ψάξω τους βιολογικούς γονείς μου, καθώς η σχέση με τους γονείς μου με κάλυπτε πλήρως οπότε σε καμία περίπτωση δεν θα άφηνα τίποτα να χαλάσει/διαταράξει τη σχέση μας.
«Πότε η λεκτική βία πήρε περεταίρω διαστάσεις;»
Στα 13 μου, όταν πήγα στο Γυμνάσιο. Με τους ίδιους συμμαθητές. Αυτή τη φορά η επίθεση ήταν σωματική. Κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, οι τάξεις ήταν ξεκλείδωτες (κάτι που απαγορεύεται). Τότε 3 αγόρια έπεσαν πάνω μου και με στρίμωξαν στην τάξη. Οι ίδιοι μου οι συμμαθητές. Μου κατέβασαν το παντελόνι της φόρμας. Άρχισαν να «ακουμπούν» τα χέρια τους με θράσος πάνω στο σώμα μου και να με αγγίζουν σε διάφορα σημεία του σώματός μου. Αντιστάθηκα και τους έσπρωξα προσπαθώντας να αμυνθώ, χωρίς κάποιο αποτέλεσμα.
«Δεν τους είδε κανείς; Κάποιος εφημερεύοντας καθηγητής; Δεδομένου πως οι μαθητές πρέπει να είναι υπό την επίβλεψη του εκπαιδευτικού προσωπικού;»
Δεν ξέρω, δεν έμαθα ποτέ. Και θέλω να πιστεύω πως δεν μας είδαν γιατί η σκέψη ότι κάποιος με έβλεπε σχεδόν ημίγυμνη σε περιστατικό προφανούς βίας με πικραίνει. Ήταν ότι χειρότερο μου έχει συμβεί, σιχάθηκα τον εαυτό μου. Ένιωθα φοβισμένη. Ήξερα ότι αυτό που είχε συμβεί ήταν κακό. Ήξερα όμως, ότι θα μαθευτεί παντού, καθώς η Τρίπολη είναι μια μικρή κοινωνία και ντρεπόμουν. Δεν ήξερα, βέβαια, ότι ήταν τόσο «μικρή» που τελικά ήταν τόσο εύκολο να αποσιωπηθεί. Όλοι γνωρίζονταν με όλους ….
«Μίλησες σε κάποιον καθηγητή, στους γονείς σου;»
Δεν πρόλαβα. Στο επόμενο διάλειμμα, ο ένας από τους δύο υποδιευθυντές (που μας έκανε γεωγραφία) με κάλεσε στο γραφείο του. Πριν μιλήσω, είχε γίνει γνωστό σε λάθος ανθρώπους. Ο υποδιευθυντής μου είπε πως έφταιγα αποκλειστικά εγώ. Έριξε όλη την ευθύνη πάνω μου, λέγοντάς μου ως παρατήρηση «έτσι ντύνονται οι πόρνες, εσύ το προκάλεσες». Αναρωτήθηκα πολλές φορές τι έκανα λάθος. Μου πήρε πολύ χρόνο για να καταλάβω πως αυτό έγινε σε εμένα, ότι δεν έφταιξα… Ήμουν σε άρνηση. Σκεφτόμουν πως ήταν παιδιά, μα κι εγώ παιδί ήμουν….
«Πώς ήταν η ψυχολογία σου εκείνη την περίοδο; Πως το αντιμετωπίσατε με τους γονείς σου;»
Τελικά αναγκάστηκα να αλλάξω σχολείο. Καθυστέρησα να μιλήσω στους γονείς μου. Οι γονείς μου κατάλαβαν ότι κάτι είχε συμβεί, όταν έπαθα κολπική αιμοραγία. Τότε τους μίλησα. Εξακολουθούσα όμως να μην θέλω να πάρει έκταση το θέμα. Ήθελα να φύγω και να το ξεχάσω. Ήμουν πολύ ευάλωτη για να το χειριστώ ψυχολογικά, ένιωθα σκουπίδι. Με ένοιαζε μόνο να γλιτώσω!
«Σήμερα τι πιστεύεις ότι έφταιξε;»
Πλέον όταν με ρωτώ «γιατί» μου απαντώ αμέσως «γιατί έτσι».
Δεν υπάρχει λόγος. Το μυαλό τους έφταιξε…
