Η Νεοελληνική Νοοτροπία παράγει νεκρούς.
Γράφει ο Γιώργος Μιχάλακας
Η Ελληνική Νομοθεσία ορίζει ότι,
ένα ξενοδοχείο που διαθέτει πισίνα,
οφείλει να έχει ναυαγοσώστη στην υπηρεσία των πελατών του·
μάλιστα, ανάλογα με το μέγεθος και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τής πισίνας,
υπάρχουν περιπτώσεις που το προσωπικό ασφαλείας πρέπει να είναι πολυάνθρωπο.
Βεβαίως, επειδή εδώ είναι «Ελλάντα»,
ΚΑΙ υπάρχουν ξενοδοχεία που δεν απασχολούν ναυαγοσώστη,
ΚΑΙ υπάρχουν ξενοδοχεία που όταν σχολάσει ο ναυαγοσώστης
επαφίενται στην τύχη προκειμένου να μην υπάρξει πνιγμός
σε ώρες που η πισίνα είναι τυπικώς κλειστή
(αλλά, ουσιαστικώς, διαθέσιμη προς χρήση).
Μέσα σε πέντε ημέρες, λοιπόν,
έχασαν τη ζωή τους δύο Γαλλίδες έφηβες αδερφές (στη Ρόδο),
μία 8χρονη από το Ισραήλ (στο Ηράκλειο Κρήτης)
και μία 43χρονη Φινλανδή (στη Σάμο).
Αυτό το μπαράζ δυστυχημάτων σε πισίνες ελληνικών ξενοδοχείων,
με οδηγεί να σάς διηγηθώ μία διδακτική ιστορία αναλγησίας
που μού ανεσύρθη στη μνήμη
όταν έμαθα για τον τραγικό χαμό των δύο νεαρών αδερφών·
μία ιστορία παντελώς άσχετη, αλλά και απολύτως σχετική
(θα αντιληφθείτε στη συνέχεια τι εννοώ).
…
Πριν από μερικά χρόνια,
ένας φίλος μού επρότεινε να συνεργαζόμασταν
σε γνωστό μέσο μαζικής ενημέρωσης
που είχε περιέλθει κατά το ήμισυ στην κατοχή του
(δεν αναφέρω συγκεκριμένες λεπτομέρειες,
ώστε να μη φωτογραφίσω πρόσωπα).
Ο έτερος συνιδιοκτήτης ήταν άξεστος, αγροίκος, άφιλος, παραδόπιστος, τομάρι.
Δεν τον εγνώριζα πρωτύτερα·
η άποψή μου για το πρόσωπό του
σχηματοποιούταν κατά τις ημέρες προετοιμασίας,
όταν είχαμε κατ’ ιδίαν συναντήσεις
και προσπαθούσαμε να χαράξουμε τη συνολική στρατηγική.
Σε μία από αυτές τις συναντήσεις, συνέβη κάτι αναπάντεχο·
ο τεχνικός που ετοίμαζε τις ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις χτυπήθηκε από το ρεύμα.
Ευτυχώς -όπως απεδείχθη- η επαφή δεν ήταν θανάσιμη,
αλλά χρειάστηκε να μεταφερθεί από έναν συνάδελφό του στο νοσοκομείο.
Και ενώ εγώ και ο φίλος μου ήμασταν βαθιά σοκαρισμένοι από το γεγονός,
ενώ ακούγονταν οι κραυγές και τα κλάματα τού ηλεκτροπληγέντος τεχνίτη,
αγέρωχος ο συνιδιοκτήτης εσήκωσε το κινητό του
και ετηλεφώνησε στον δικηγόρο του.
Το μοναδικό που τον ενδιέφερε ήταν να εμάθαινε πώς να χειριζόταν το περιστατικό,
ώστε να κατέφερνε να διασφαλίσει ότι ο άνθρωπος που παρ’ ολίγον να πεθάνει
δεν θα προέβαινε -βάσει τής Εργατικής Νομοθεσίας-
σε αξιώσεις προς την εταιρεία.
Ε, λοιπόν, χωρίς να κάνω οριζόντια δίκη προθέσεων,
είμαι βέβαιος ότι με αντίστοιχο τρόπο λειτουργούν και οι «υπεύθυνοι»,
σε πολλές ακόμη (νεο)ελληνικές επιχειρήσεις
όπου η απόσταση ανάμεσα στη Ζωή και στον Θάνατο ονομάζεται «Τύχη».
Συμπληρωματική Σημείωση:
Συχνά,
η δικαιολογία που χρησιμοποιούν τα ξενοδοχεία στα οποία σημειώθηκε πνιγμός,
είναι ότι ο ναυαγοσώστης είχε σχολάσει
και πως το θύμα πήρε αυθαιρέτως την πρωτοβουλία
να χρησιμοποιήσει την πισίνα.
Δεν το δέχομαι κατ’ ελάχιστον ετούτο το ψευδεπίγραφο επιχείρημα.
Λεφτά είχαν για να κατασκευάσουν και να συντηρούν πισίνα,
αλλά τσιγγουνεύονται να δίνουν έναν επιπλέον μισθό τον μήνα
ώστε να έχουν υπεύθυνο ασφαλείας για τις ώρες που η πισίνα είναι «κλειστή».
Αυτό τα λέει όλα
για το -ενίοτε θανατηφόρο- θεαθήναι με το οποίο λειτουργούν.
…
ΥστερόΓιωργο..:
Ξενοδοχεία με πισίνες χωρίς ναυαγοσώστη.
Ναυαγοσώστης δεν υπάρχει, ή έχει σχολάσει,
ή είναι απασχολημένος να καμακώνει τουρίστριες
(εννοείται ότι δεν ειρωνεύομαι τούς ευσυνείδητους εργαζόμενους,
αλλά όσα ξενοδοχεία βρίθουν εγκληματικής προχειρότητας).
Οι πελάτες πνίγονται.
Δεν γνωρίζουν οι άμοιροι
(ή, κι αν το γνωρίζουν, το παρακάμπτουν,
υποκύπτοντας στη Γοητεία τού Ελληνικού Καλοκαιριού),
ότι έχουν έρθει να φιλοξενηθούν και να κάνουν διακοπές
σε μία χώρα που έχει φτάσει την Ανευθυνότητα σε δυσθεώρητα επίπεδα,
σε μία χώρα που αρέσκεται να είναι πρώτη σε νεκρούς από τροχαία,
σε μία (ναυτική) χώρα που αρέσκεται να είναι πρώτη σε πνιγμούς,
σε μία χώρα που -όταν υπάρξει τραυματίας ή νεκρός-
ο ηθικός ή φυσικός αυτουργός τού ατυχήματος ή τού δυστυχήματος
έχει τη δολοφονική ψυχραιμία να σηκώνει ακαριαία το τηλέφωνό του
και να καλεί τον δικηγόρο του.
Εκεί που οι Αθώοι σπεύδουν να βοηθήσουν,
οι Ένοχοι σπεύδουν να νομικίσουν.
Έτσι θα πάει μπροστά η Ελλάδα;
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
