Την Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2021, και ώρα 11:00, πραγματοποιήθηκε επιμνημόσυνη τελετή στο Μνημείο των Πεσόντων του πλοίου ΟRIA, στο 60ο χμ. της παραλιακής λεωφόρου Αθηνών – Σουνίου. Το Όρια βυθίστηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1944, προσκρούοντας κατά την διάρκεια μιας καταιγίδας σε βράχια κοντά στη νήσο Πάτροκλο, λίγα μίλια από τον Πειραιά, προορισμό του ταξιδιού που είχε ξεκινήσει την προηγουμένη από την Ρόδο. Το χειρότερο ναυάγιο της νεώτερης και σύγχρονης ιστορίας της Μεσογείου, προκάλεσε τον θάνατο σε τουλάχιστον 4.095 αιχμαλώτους Ιταλούς στρατιωτικούς, παρασέρνοντάς τους στον βυθό.
Στην τελετή, που πραγματοποιήθηκε με τήρηση των περιοριστικών μέτρων κατά του Covid, συμμετείχαν οι Δήμαρχοι του Σαρωνικού και της Λαυρεωτικής, εκπρόσωποι του πολιτιστικού Συνδέσμου Χρυσή Τομή της Κερατέας, η Πρέσβυς της Ιταλίας στην Αθήνα και ο Ακόλουθος Άμυνας της Ιταλικής Πρεσβείας, εκπροσωπώντας την ιταλική παροικία και όλους όσοι δεν κατάφεραν να συμμετάσχουν εξαιτίας των εν ισχύι περιορισμών. Κατά την διάρκεια της τελετής κατετέθησαν δύο στεφάνια.
Με αυτό τον τρόπο, εβδομήντα επτά χρόνια μετά την τραγωδία του Όρια, θελήσαμε να ανανεώσουμε τον ειλικρινή φόρο τιμής των Ιταλικών Αρχών στην Μνήμη των στρατιωτών μας που είχαν αρνηθεί να υποκύψουν στον ναζισμό ή να ασπαστούν το καθεστώς της λεγόμενης «Δημοκρατίας του Σαλό», και για αυτήν την θαρραλέα επιλογή τους είχαν επιβιβαστεί ως αιχμάλωτοι στο πλοίο με προορισμό τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σήμερα στεκόμαστε δίπλα τους συγκινημένοι και απευθύνουμε, όπως πάντοτε, τις σκέψεις μας σεαυτούς, στο «Δίκτυο των οικογενειών των θυμάτων του ναυαγίου του πλοίου ΟΡΙΑ», σε όλους τους Στρατιωτικούς μας που χαθήκαν στην θάλασσα και στους αγαπημένους τους.
Το να θυμόμαστε την ιστορία του Όρια, σημαίνει επίσης να αγγίζουμε και να ενισχύουμε τους αδιάρρηκτους δεσμούς αλληλεγγύης του ιταλικού με τον ελληνικό λαό, ο οποίος από τις πρώτες κιόλας τραγικές ώρες του ναυαγίου επέδειξε μεγάλη ανθρωπιά απέναντι στους ιταλούς πεσόντες και αγνοουμένους, διατηρώντας την μνήμη του δραματικού αυτού επιλόγου,κληροδοτώντας την σε αυτόν που λίγους μόλις μήνες νωρίτερα συγκαταλέγονταν στους «εχθρούς». Με αυτό το πνεύματης γνήσιαςαδελφοσύνης, η Ελλάδα και η Ιταλία – οι Οικογένειες, οι Κοινότητες και οι Αρχές – ενωμένες από το νήμα που ύφανε η Μνήμη των δραματικών αυτών γεγονότων,θυμήθηκανκαιτίμησανμαζίκαιφέτος, μετρόπο επίσημο αν και λιτό όπως επιβάλει η υγειονομική κρίση, την τραγωδία που έπληξε και αφαίρεσε την ζωή των νέων εκείνων αντρών.
