Έχουν περάσει ήδη πέντε μήνες από τις περιβόητες συλλήψεις των φερόμενων ως ιερόδουλων οροθετικών γυναικών.
Για ακόμη μία φορά ενόψει των επερχόμενων τότε εκλογών, σε μία κοινωνικοπολιτική κατάσταση που κόχλαζε από την οργή των πολιτών, το σχέδιο αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, με τη στοχοποίηση του «αδύναμου κρίκου» της πολιτείας, έδειξε ότι καλά κρατεί, στην εποχή της αρπαχτής, του παρασκηνίου και της δολιότητας.
Οι άτυχες νεαρές και σημειωτέον «άρρωστες» γυναίκες, αφού διαπομπέφθηκαν εν «αγνοία» τους από τα φερέφωνα του συστήματος ΜΜΕ κρατούνται μέχρι σήμερα στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού κάτω από συνθήκες που μόνο χώρες του τρίτου κόσμου μπορούν να θυμίζουν.
Στην εποχή της «εικόνας» και της «επιφάνειας» οι συνταγματικά κατοχυρωμένες, κατά τα άλλα, αρχές του σεβασμού της αξίας του ανθρώπου, του δικαιώματος της υγείας, της αναλογικότητας και επικουρικότητας καταλήγουν να φαντάζουν αρχές απολιθωμένες στη σφαίρα του «σήμερα».
Άρρωστες γυναίκες καταλήγουν ανήμπορες και ξεχασμένες από την Πολιτεία στον «Καιάδα» του συστήματος, έγκλειστες σε ανθιυγεινούς χώρους, μη δυνάμενες να υποβληθούν άμεσα στις απαραίτητες για εκείνες ιατρικές εξετάσεις, προκειμένου να λάβουν την κατάλληλη θεραπευτική αγωγή, την αρμόζουσα δηλαδή σε εκείνες ανθρώπινη συμπεριφορά που καθείς από εμάς αξίζει να του παρέχει έκαστο «κράτος δικαίου» και «κοινωνικό κράτος», όπως το δικό μας κραυγάζει πως είναι, είθισται να είναι, υποτίθεται πως είναι αλλά τελικά δεν έχει τις κατάλληλες βάσεις για να είναι.
Το ελληνικό κράτος της «Τανζανίας», μολονότι προβλέπει στους νόμους του την ιδιαίτερη μεταχείριση τέτοιων και ανάλογων περιπτώσεων, στα πλαίσια του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, όχι μόνο δεν παρέχει τίποτα προς την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των γυναικών αυτών, αλλά θέτει εντούτοις, με τις άθλιες υποδομές του, σε κίνδυνο, και τις ζωές άλλων κρατούμενων γυναικών που συνυπάρχουν μαζί τους στον ίδιο χώρο, στον ίδιο αναποστείρωτο ιατρικά χώρο και όμως παράλληλα τόσο αποστειρωμένο από κάθε ίχνος ανθρωπιάς.
Στο ρόλο του «ανύπαρκτου» για ακόμη μία φορά κοινωνικού κράτους υποκαθίστανται μη κερδοσκοπικά ιδρύματα όπως το Ο.ΚΑ.ΝΑ. και ΚΕ.Θ.Ε.Α., τα οποία έχουν αναλάβει δράση για την ένταξη των γυναικών σε θεραπευτικά προγράμματα απεξάρτησης και αποκατάστασης. Εκεί που το κράτος βλέπει εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, τα ιδρύματα αυτά βλέπουν, χωρίς τις παρωπίδες του φερόμενου «κράτους δικαίου», άρρωστες γυναίκες που χρίζουν βοηθείας.
Και μετά όμως τι;;; Όποιος έχει την τύχη να γνωρίσει από κοντά τις γυναίκες αυτές και συνομιλήσει μαζί τους, θα διαπιστώσει ότι είναι γυναίκες γεμάτες όνειρα για τη ζωή και πλήρη θέληση για επανένταξη στην κοινωνία. Το κράτος έχει άραγε την ίδια άποψη;;
Όταν έχει αντιμετωπίσει τις γυναίκες αυτές ως αντικείμενα, ως μέσα προς επίτευξη κρατικών στόχων και όχι ως φορείς ανθρώπινης ζωής, μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να ξεχάσει τα «αποβράσματα» του «ΚΕΑΔΑ» που το ίδιο δημιούργησε;; Μπορεί να επανεντάξει τις γυναίκες αυτές στο σήμερα, επαναφέροντάς τες από τη «ΣΠΙΝΑΛΟΝΓΚΑ» που τις έστειλε, για το μόνο λόγο ότι δεν τύγχαναν τόσο δυνατές και αδίστακτες όπως το ίδιο;;
Πολίτες του κράτους λοιπόν είναι όλοι, ακόμη και οι ανήμποροι, οι τοξικομανείς, οι οροθετικοί, οι παραπληγικοί ακόμη και πολιτικοί πρόσφυγες. Ας εφαρμοστεί τουλάχιστον για μία φορά η αρχή της ισότητας και της ισονομίας και ας σταματήσει επιτέλους το κράτος να αντιμετωπίζει ως πολίτες μονάχα εκείνους που με την ψήφο τους στηρίζουν την Ελλάδα των «πελατειακών σχέσεων», την Ελλάδα του χτες και του σκότους.
Σοφία Χατζογλίδου
Γεωργία Καλύβα
Δικηγόροι Αθηνών
