Έντονες διαβουλεύσεις στην ιατρική και νομική κοινότητα έχει προκαλέσει η περίπτωση του Ν. Ρωμανού, ο οποίος συνεχίζει την απεργία πείνας και εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο να σταματήσει να καταναλώνει και νερό.
Η δήλωση του συνηγόρου υπεράσπισης του Ν. Ρωμανού περί εισαγγελικής εντολής για παρέμβαση των γιατρών του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Αθηνών άνοιξε εκ νέου τη συζήτηση για το κατά πόσο μπορεί ο γιατρός να επεμβαίνει σε περιπτώσεις απεργίας πείνας. Ήδη, στην επιφάνεια έρχονται διατάξεις της νομοθεσίας που αφορούν τη στάση την οποία πρέπει να τηρούν οι υπεύθυνοι για τη ζωή του κρατουμένου, όταν ο τελευταίος αποφασίζει να προβεί σε ενέργειες που θέτουν σε κίνδυνο τη σωματική του ακεραιότητα και μπορεί να οδηγήσουν ακόμα και στον θάνατο.
Οι σχετικές διατάξεις στον κώδικα της ιατρικής δεοντολογίας και στη νομοθεσία είναι ξεκάθαρες. Ο ιατρός είναι υποχρεωμένος να προχωρήσει σε όλες εκείνες τις απαραίτητες ενέργειες για να διασφαλίσει τη ζωή ενός ασθενούς, ακόμα και στην περίπτωση που ο τελευταίος έχει ξεκινήσει απεργία πείνας, διεκδικώντας την ικανοποίηση ενός αιτήματός του. Η ιατρική παρέμβαση γίνεται όταν ο απεργός πείνας φθάνει σε οριακό σημείο για την ίδια του τη ζωή, σε μια κατάσταση η οποία ισοδυναμεί ουσιαστικά με απόπειρα αυτοκτονίας (άρθρο 12/Κώδικας Ιατρικής Δεοντολογίας). Είναι η μοναδική περίπτωση κατά την οποία οι γιατροί προχωρούν σε ιατρικές πράξεις χωρίς την απαιτούμενη συναίνεση.
Σύμφωνα με το νόμο 3418/2005 αλλά και το άρθρο 306 του Ποινικού Κώδικα, οι γιατροί οφείλουν να σώσουν τη ζωή ενός ασθενή, διαφορετικά θα βρεθούν αντιμέτωποι με διώξεις για έκθεση σε κίνδυνο ασθενούς. Επιπλέον, το άρθρο 31 του σωφρονιστικού κώδικα προβλέπει ακριβώς την ίδια αντιμετώπιση και στις περιπτώσεις απεργίας πείνας κρατουμένων.
