Την αποκαλούν Λαμπρή. Την χαρακτηρίζουν ως την σημαντικότερη γιορτή της Χριστιανοσύνης.
Σημαντικότερη και από τα γεννητούρια του Θεανθρώπου. Την γιορτάζουν την Άνοιξη όταν εδώ κάτω στην Μεσόγειο η ζωή σφύζει από ζωή και ο αέρας είναι κορεσμένος από οσμές και ακούσματα. Την γιορτάζουν για να υμνήσουν το πέρασμα από την Ζωή στον Θάνατο. Το έκαναν χιλιάδες χρόνια τώρα. Σε κάθε εποχή έδιναν σε αυτήν την γιορτή και άλλο όνομα. Στην ουσία ωστόσο την ίδια ακριβώς ερμηνεία έδιναν. Λαμπρή… η γιορτή της ελπίδας.
Οι ποιητές δεν θα μπορούσαν να μην στύψουν την ψυχή τους μπροστά της. Ασχολήθηκαν, άλλοι αιρετικά, άλλοι εξυμνώντας την Ανάσταση, άλλοι, οι σημαντικότεροι, έγραψαν ερμηνεύοντας την ανθρώπινη δίψα για ελπίδα.
Αντί λοιπόν για μία κοινότοπη προτροπή και παράλληλα με τις πιο θερμές ευχές μας για μία καλή ζωή, σας προτείνουμε τις ερμηνείες ορισμένων μεγάλων της σύγχρονης ελληνικής σκέψης οι οποίοι έγραψαν, με τον τρόπο τους, για το Πάσχα. Η ματιά τους είναι διαφορετική σίγουρα και καθόλου θεσμική. Αναμφισβήτητα ωστόσο είναι διεισδυτική. Προσέξτε τους. Χρόνια πολλά.
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ: «Γραμματείς και πρεσβύτεροι αιώνες»
«Ιδού η μικροτάτη Παρασκευή πάλι
σε βαφή Μεγάλης βουτηγμένη.
—
Μέτωπο αιμάτινο σου πλέκουν τ’ ακανθώδη
έθιμα
και επί τον ιματισμόν σου έβαλαν κλήρο
η νηστεία ο Μπαχ τα βαρελότα και η μέθοδος
να φτάνει με καρφιά στα άκρα του ο πόνος.
—
Τι κι αν εσχίσθη το καταπέτασμα των χαμομηλιών
τι κι αν χρωμάτων στρατιαί εξεπλήττοντο
—
σταύρωσον σταύρωσον αλαλάζουν
τα κρεοπωλεία οι ψησταριές κι οι φούρνοι.
—
Δε μ’ άκουσες.
Άφησες ανύμφευτη την κόμη της Μαγδαληνής
και σπατάλησες το σπάνιο Νυμφίο άρωμά σου
για να κάνεις τεστ αληθείας στην αγάπη, στον πλησίον.
Σου φώναζα να τους αφήσεις όπως είναι
—
όπως τους παραλάβαμε από την υπαρξιακή παράδοση
όπως περιγράφτηκαν από στόμα σε στόμα
από πικρό ποτήριον σε πικρότερο. Δε γλίτωσε
σταυρώθηκε όποιος διανοήθηκε να τους επαληθεύσει.
—
Προσκυνώ το οικείον προσφιλές μου σφάλμα σου.
Εν συντριβή περιστρέφω τη σούβλα
αδημονώντας σε αμνέ μας».
ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ: «Ελεγείο πάνω στον τάφο ενός μικρού αγωνιστή»
«Πάνω στο χώμα το δικό σου λέμε τ’ όνομά μας.
Πάνω στο χώμα το δικό σου σχεδιάζουμε τους κήπους και τις πολιτείες μας.
Πάνω στο χώμα σου είμαστε. Έχουμε πατρίδα.
(…)Έπαιξες τη φωτιά. Έπαιξες το Χριστό.
Έπαιξες τον Αη-Γιώργη και το Διγενή.
(…)Ανέβηκες στο πεζοδρόμιο κ’ έπαιξες τον Άνθρωπο!»
Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ: «Μαγδαληνή»
«Ω Κύριε, εγώ ‘μαι που έσπασα σα μυρογιάλι
στα ιερά σου πόδια την καρδιά μου, και τα ολόξανθα
μακριά μαλλιά μου εγώ τ’ ανέμισα στις τρέμουλες,
σκυφτές των Αποστόλων κεφαλές, σα φλάμπουρο!
Εγώ ‘μαι που όντας όλοι οι εδικοί μακριάθε
κοιτώντας το σταυρό σε κλαίγαν σκορπισμένοι,
στεκόμουν στο πλευρό σου παραστάτης, κι όρθια
στα χέρια μου εδεχόμουν, στην ποδιά, στο πρόσωπο,
πηχτό, ζεστό, σαν όμπρο θερινό, το γαίμα σου!
Κ’ έκραζα: Ανοίξου γης, ποτίσου γης, σκιρτήστε
σα σπόροι αθάνατοι στο χώμα, ώ πεθαμένοι!
Χριστέ, κι αν όλοι σ’ αρνηθούν, δε θα πεθάνεις!
Γιατί στον κόρφο μου το αθάνατο νερό
κρατώ και σε κερνώ, και κατεβαίνεις πάλι
στη γης, και περπατάς μαζί μου στα χωράφια,
βολές σωπαίνοντας γλυκά, βολές ταΐζοντας
το Λόγο τον καλό στα πεινασμένα πλήθη».
