(Αγώνα όμως έχει και σε αυτόν ήδη έχεις νικήσει…)
Λοιπόν Νίκο γιέ μου έφτασες στο βάσανο των 30 ημερών και ξέρεις πως δεν θα πάει πολύ ακόμα. Το μυαλό απαντά με τόλμη και σπάνιο ήθος στην χωρίς σφυγμούς ολιγαρχία και η καρδιά περήφανη και γεμάτη από αξιοπρέπεια, αλλά το σώμα «δεν ακολουθεί» γιέ μου απ το βάρος των στιγμών, γέρνει στην δύση όπως έγειρε εκείνο το βράδυ ο φίλος σου ο Αλέξης στα χέρια σου, απ το όπλο του Κορκονέα….
Νίκο Ρωμανέ κράτα γερά εδώ στη ζωή, μείνε μαζί μας γιατί δεύτερη ζωή δεν έχει…
Τέρμα οι (αυτό) θυσίες, η προσφορά της νιότης (όχι πια άλλοι, δεν αντέχεται το «μαρτυρολόγιο») στον δήμιο- Κράτος ,μείνε εδώ κοντά μας στην ζωή, γιατί δεύτερη ζωή δεν έχει μετά από την επιλογή σου (που όποια και να ναι θα την σεβασθώ) να συνεχίσεις. Συνέχισε μαζί μας εδώ Νίκο Ρωμανέ, κανείς δεν περισσεύει….
Νίκο, δεν θα στο κρύψω, έχω πολλές διαφωνίες (όπως και εσύ με εμένα) στην σκέψη, στην αντίληψη, στον τρόπο της δράσης απέναντι σε ένα σύστημα που δοξολογεί την εξουσιομανία και τον θάνατο, αντικοινωνικό και αλαζονικό που αναγνωρίζει μόνο στον εαυτό του το «μονοπώλιο και το προσόν της νόμιμης βίας» (δηλώσεις υπουργού Δένδια).
Όπως θα έχεις διαπιστώσει, για να μην λέμε ψέματα μεταξύ μας, το Κτήνος αυτό του σύγχρονου μεταπολεμικού ολοκληρωτισμού δεν ανατρέπεται από συμβολικές και ανερμάτιστες κινήσεις «άμεσης δράσης και αντιβίας», αλλά αυτό δεν είναι το θέμα του προσωπικού αυτού μηνύματος για την σωτηρία της ζωής σου.
Δώσε μου λοιπόν σύντροφε Νίκο Ρωμανέ την ευκαιρία να σε ζήσω από κοντά γιέ μου και θα το δεις πως εσύ κι εγώ μπορούμε να ξεπεράσουμε τις εμμονές μας, τους εγκλωβισμούς μας, τις παγίδες του ιδεολογικού «αλάθητου» και να ενώσουμε την Κοινωνία για ένα καλύτερο Κόσμο που θα χωρά πολλούς και διαφορετικούς κόσμους, όπως λέει κι ο σύντροφος Δημήτρης Παπαχρήστος.
Νίκο, ξέρω πως πίσω απ την «αδιάλλακτη – άκαμπτη» στάση σου (και έχεις όλου του Κόσμου τα δίκια) είναι η πίκρα και η απογοήτευσή σου για την εικόνα μιας κοινωνίας χωρίς όραμα που καταρρέει απ την άρνηση να «δουλέψει» και να μοιρασθεί το Εμείς κόντρα στο Εγώ της Εξουσίας, είναι το «ως εδώ, φτάνει…» των 30 ημερών που λιώνουν το κορμί, ο θυμός κι η απέχθειά σου για την απανθρωπιά των Πόντιων Πιλάτων της «δημοκρατικής» βαρβαρότητας που επιχειρεί να γράψει το τέλος σου (πάντα για την «καλή χαρά» της στρατηγικής της έντασης) εκεί στο δωμάτιό σου στο «Γεννηματάς» ανάμεσα στην χαρτούρα των τροπολογιών και των νόμων που το ένα ανατρέπει πραξικοπηματικά το άλλο από νύχτα σε νύχτα, τα «αν» και «πότε» ηλεκτρονικά «βραχιολάκια» μην τυχόν «χαθείς» απ τις κάμερες και τα κάγκελα και «κινδυνέψει η κοινωνία» και την… εξ αποστάσεως εκπαίδευση (νέα «μεταρρύθμιση» που κρατά τις «αποστάσεις» για την «δημόσια ασφάλεια»). Την εκπαίδευση των κρατουμένων που αν και την έχει νομοθετήσει (η «δημοκρατική» βαρβαρότητα και κενότητα), επανέρχεται με αυθαίρετες ερμηνείες, την αρνείται τόσο σε σένα όπως αλήθεια και σε τόσα παιδιά έξω από τις φυλακές που από την ανεργία, την πείνα και την φτώχεια των δικών τους, αδυνατούν να πάνε σχολείο.
Θέλουν αμόρφωτους και δούλους Νίκο, μέσα κι έξω απ τα μπουντρούμια κι εσύ πια το έχεις μάθει καλύτερα…
Ξέρω πως παρά τα «βίαιά» σου λόγια, τις «απειλές» σου για μπάτσους και δικαστές, βρίσκεται ο σεβασμός κι η αξία που δίνεις στην ανθρώπινη ζωή (παρά το ότι βασανίσθηκες για ώρες μετά την σύλληψη απ την ατιμώρητη ένστολη κτηνωδία) και είμαι σίγουρος πως αυτό που έκανες τότε πάνω στον χείμαρρο του αυθορμητισμού σου στο Βελβεντό Κοζάνης και που δεν έβλαψες τελικά κανέναν γύρω σου, το ίδιο θα συνεχίσεις να κάνεις και στο μέλλον, πιστεύω σε σένα και στους συντρόφους σου, φθάνει να μείνεις εδώ, εσύ κι αυτοί στην Ζωή…
Γιατί εμείς οι αναρχικοί, εμείς οι «άπλυτοι» και τα «αναρχοκομμούνια» (που χθες μόλις οι σύντροφοί μας στην Θεσσαλονίκη σώσανε μέσα απ την φωτιά τους εργαζόμενους απ τον εμπρησμό στου «Ζάρα» όταν η προβοκάτσια του μπαχαλισμού επεδίωξε μια δεύτερη «Μαρφίν»), με τα στραβά και τα σωστά μας, δεν είμαστε η κουλτούρα της εκδίκησης όπως αυτή που ποτίζει το Κράτος και τις αποφάσεις του, δεν είμαστε τραμπούκοι, τρομοκράτες και δολοφόνοι σαν τον υπόκοσμο της εξουσίας και του φασισμού, δεν έχουμε πόλεμο με την κοινωνία αλλά με τους καταπιεστές της…
Κράτα εδώ γερά Νίκο Ρωμανέ στην ζωή, μείνε μαζί μας γιατί τους αγώνες δεν τους φτιάχνουν οι νεκροί κι οι απαισιόδοξοι, αλλά οι ζωντανοί κι οι ονειροπόλοι….
Κι εσύ είσαι ένας από εμάς…..
Γιέ μου Νίκο συνέχισε να ψάχνεις μαζί μας τις πηγές Ζωής που μας κρατούν κλειστές και απαγορευμένες, την έξοδο από τον μύθο της αναγκαιότητας της εξουσίας που μολύνει αιώνες το νερό των ανθρώπων, τις πηγές που τρέχει καθαρό απ τα μάτια σου, το νερό της λευτεριάς για να ξεδιψάσουμε. Πάμε όλοι μαζί για το νερό ΜΑΣ και όχι για την απεργία δίψας που σε σπρώχνει η κάλπικη και επιλεκτική τους «δικαιοσύνη», δεύτερη ζωή γιέ μου Νίκο Ρωμανέ, δεν έχει….
Γιέ μου Νίκο δεν υπάρχει πραγματικός αναρχικός ή αλληλέγγυος πού να «επενδύει» σε «νεκρούς – είδωλα» και «ηρωικά πεσόντες» για την «φλόγα της εξέγερσης» και την «αντεπίθεση του κινήματος». Ήταν πάντα για μας ανήθικα και εχθρικά η τυμβωρυχία, το πλιάτσικο, η γενίκευση, η ισοπέδωση, η κυριαρχία, η εκμετάλλευση και η καπηλεία που έκανε «πολιτική» πάνω στο αίμα, στην απώλεια του άλλου…
Η απεργία πείνας σύντροφε Νίκο Ρωμανέ ευαισθητοποίησε διαφορετικές δυνάμεις μέσα κι έξω απ την Ελλάδα, ανέδειξε το μέγεθος του αυταρχισμού και της αναισθησίας μιας κυβέρνησης που ρίχνει ότι απέμεινε από τα κουρέλια της δημοκρατίας στα θρασίμια των μηχανισμών καταστολής (ούτε η διαδήλωση των ΑΜΕΑ ξέφυγε από την αλητεία της αστυνομικής βίας).
Αλλά γιέ μου Νίκο, πιστεύω πως αυτή η φάση ολοκληρώθηκε και η ζωή σου έχει τώρα τον πρώτο λόγο. Έχεις πολλά ακόμα να δώσεις, πολύ πιο ώριμα και συγκροτημένα στο δικό σου σήμερα για το αύριο, απαραίτητη προϋπόθεση και το «απαιτώ» από σένα, μείνε στην Ζωή, η πολιτική διαμαρτυρία (όποια μορφή κι αν έχει) δεν είναι αυτοσκοπός…
Η προσωπική μου ευθύνη απέναντι στην ζωή σου, στην ζωή όσων σου συμπαραστέκονται επίσης με απεργία πείνας, είναι να σε/σας φωνάξω ξανά πίσω στην Ζωή.
Κράτα λοιπόν γερά, ξεκουράσου, πάρε βαθιά μια ανάσα και ας πάμε για άλλες μορφές αγώνα, «άλλες πολιτείες αναρχικές» όλοι μαζί με σένα και με τους καλύτερους συντρόφους που έχεις στην ζωή. Εννοώ την οικογένειά σου και ειδικά τον πατέρα σου Γιώργο που είχα την τιμή να τον γνωρίσω και είναι τιμή σου που τον έχεις πατέρα σου, που τον έχεις στο προσκεφάλι σου όσο και να διαφωνείς μαζί του. Ξέρεις, με αυτούς που διαφωνούμε στην ζωή έχουμε την καλύτερη, την πιο ειλικρινή και ατόφια ανθρώπινη σχέση, αυτοί που διαφωνούν μαζί μας και εμείς μαζί τους είναι τα δυνατότερα στηρίγματά μας ότι και να συμβεί, όπου και να είμαστε, ότι επιλογές κι αν έχουμε κάνει εμείς κι αυτοί! Είναι εκεί, «παντός καιρού»!…
Αλλά ζωντανοί Νίκο γιέ μου, γιατί δεύτερη ζωή (τουλάχιστον εδώ….), δεν έχει!
Kαι κάτι για το τέλος…! Χωρίς εσένα, κράτα το αυτό από μένα (και αδιαφορώ για των όποιων άλλων η εμπάθεια και η μικροψυχία τι θα ξεστομίσει άβουλα και υστερικά για τον «ληστή») δεν γίνεται Ζωή και χωρίς τον Νίκο Ρωμανό, «το πλουσιόπαιδο απ τα βόρεια προάστια», ο Κόσμος θα γίνει λιγότερος και χαμηλότερος και θα είναι καταδικασμένος επειδή θα έχει χάσει ΑΚΟΜΑ ΕΝΑ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙ, να μην αλλάξει ποτέ!
Γι αυτό σου λέω, η παρουσία σου ανάμεσά μας είναι απαραίτητη. Εδώ να μείνεις γιατί ήδη έχεις νικήσει! Και το Φώς αυτό που σκόρπισε η προσπάθειά σου 30 μέρες τώρα, δεν σβήνει από τις καταιγίδες της Εξουσίας!
Υ.γ.: Γιά όλους τους άλλους… Μια απεργία πείνας όσο το δυνατόν μαζικότερη, ως μορφή πίεσης «απ έξω», τούτη την ώρα ευθύνης για όλους μας, από αλληλέγγυους στο Σύνταγμα, στα Προπύλαια ή όπου αλλού κεντρικά προταθεί, θα με βρει πέρα για πέρα σύμφωνο….
Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν)
μεμονωμένο άτομο απ το Αναρχικό Κίνημα-erozer2000@yahoo.gr
ξημερώματα Τετάρτης 10 Δεκέμβρη – μέρα έναρξης και απεργίας δίψας του Νίκου Ρωμανού
πρόσφατο σχετικό μου άρθρο εδώ
http://nadaparanosotros.blogspot.gr/2014/12/170.html
