Κλείνει την πόρτα στους καταπατητές δημοσίων εκτάσεων το Συμβούλιο της Επικρατείας οι οποίοι μπορούσαν να νομιμοποιήσουν τις αυθαίρετα ακίνητα τους, κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις.
Ανεξαρτήτως των προϋποθέσεων που προέβλεπαν διατάξεις νόμου του 2012, η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας κρίνει ότι δεν μπορούν οι νυν ή επίδοξοι καταπατητές, να εποφθαλμιούν τα δημόσια κτήματα για να αποκτήσουν στη συνέχεια την κυριότητά τους, εξαγοράζοντάς τα με …δόσεις.
«Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να παραβιάζονται οι συνταγματικές αρχές της ισότητας των πολιτών και του κράτους δικαίου, καθώς επιβραβεύουν τους καταπατητές της δημόσιας περιουσίας, παρέχοντάς τους έτσι το δικαίωμα να αποκτήσουν νόμιμο τίτλο κυριότητας», τονίζει στην απόφασή της η Ολομέλεια του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου κρίνοντας αντισυνταγματικές τη διάταξη του νόμου 4061/2012 που παρέχει την δυνατότητα στους αυθαιρέτως κατέχοντες δημόσια κτήματα, τουλάχιστον από την 5.6.1993 και μετά, να τα εξαγοράσουν, με μηνιαίες μάλιστα δόσεις σε ύψος ίσο προς τις αντικειμενικές ή αγοραίες αξίες τους.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τον εν λόγω νόμο, εφόσον αποδεικνύεται η κατοχή του ακινήτου πριν την 5.6.1993 και η επιφάνειά του δεν υπερβαίνει τα 10 στρέμματα, το τίμημα μπορεί να καταβάλλεται σε 4 εξαμηνιαίες άτοκες δόσεις, ενώ για τα ακίνητα που βρίσκονται εντός εγκεκριμένου ρυμοτομικού σχεδίου, καθώς και σε παραλιακές ή τουριστικές περιοχές, υπάρχει η δυνατότητα 8 εξαμηνιαίων δόσεων. Σε περίπτωση δε που το τίμημα εξοφληθεί εφάπαξ, τότε παρέχεται έκπτωση 10%.
Οι σύμβουλοι Επικρατείας ωστόσο αποφάνθηκαν ότι οι ρυθμίσεις του άρθρου 23 του ν. 4061/2012 (διαχείριση και προστασία ακινήτων υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και ρύθμιση εμπραγμάτων δικαιωμάτων) αποσυνδέουν το δικαίωμα εξαγοράς των δημοσίων εκτάσεων από πρόσωπα τα οποία δικαιούνται αποκατάστασης. Πολύ περισσότερο, αποσυνδέουν το δικαίωμα εξαγοράς του δημοσίου κτήματος από κάθε προϋπόθεση, άλλη πέραν: 1) της κατοχής του τουλάχιστον από την 5.6.1993 και μετά και 2) της καταβολής του σχετικού τιμήματος.Όπως σημειώνουν και στο παρελθόν είχαν γίνει ανάλογες ρυθμίσεις (1951 και 1977) οι οποίες, ωστόσο, είχαν τόσο γνήσιο αποκαταστατικό σκοπό όσο και διάκριση μεταξύ αστικών και αγροτικών ακινήτων κάτι που δεν συμβαίνει με την επίμαχη διάταξη. Η Ολομέλεια επισημαίνει πως με την πρόσφατη διάταξη εξομοιώνονται ανόμοιες μεταξύ τους καταστάσεις (που πρέπει από το νομοθέτη να διαχειρίζονται με διαφορετικό τρόπο), κάτι το οποίο όμως δεν είναι ανεκτό από τις Συνταγματικές επιταγές.
