Την παρακάτω επιστολή καθώς και το φωτογραφικό υλικό έστειλε στο Zougla.gr ο καρκινοπαθής Λευτέρης Φουστέρης. Αναφέρεται για την αλλαγή στη ζωή του αλλά και για τη ζωή στο νοσοκομείο Άγιος Σάββας όπου και νοσηλεύτηκε.
Η επιστολή του αυτούσια:
«Ο καρκίνος είναι μια ασθένεια που πολλοί φοβούνται. Κι αυτό διότι δε γνωρίζουν. Υπάρχουν άρθρα και έρευνες που επεξηγούν και αναλύουν την ασθένεια αυτή όμως η καθε περίπτωση είναι μοναδικη.
Ο καθε οργανισμός αντιδράει διαφορετικά. Έτσι, ο εκάστοτε ασθενής προσεγγίζεται σε εξατομικευμένο επίπεδο από τους θεράποντες ιατρούς και το προσωπικό.
Ένα εύλογο ερώτημα που έχει κάποιος που νοσεί είναι εαν θα απευθυνθεί σε ιδιωτική ή σε δημόσια δομή για να τον αντιμετωπίσει.
Το δημόσιο έχει αδίκως υποβαθμιστει από την κοινή γνώμη καθώς το προσωπικό που εργάζεται εκεί δουλεύει πυρετωδώς γεγονός που τους δίνει μεγαλύτερη εμπειρία στο να χειρίζονται τέτοιες απαιτητικές καταστάσεις.
Η ζωή στον Άγιο Σαββα
Είμαι καρκινοπαθής. Αισθάνομαι την υποχρέωση να μοιραστώ μαζί σας με αίσθημα ευθύνης, ειλικρίνειας και σεβασμού την ιστορία μου.
Προσφάτως οι γιατροί διέγνωσαν ότι πάσχω από κακοήθη καρκίνο στον λάρυγγα.
Όπως καταλαβαίνετε, ο πανικός, ο φόβος καθώς και η άγνοια του πως θα αντιμετωπίσω μια ασθένεια που μεταβάλλεται και που πολλά ακούγονται γι’ αυτήν, με κυρίευσαν! Δεν ήξερα αν θα πρέπει να απευθυνθώ σε κάποια ιδιωτική κλινική ή σε δημόσια δομή υγείας.
Μέχρι πρότινος είχα, όπως και οι περισσότεροι, την εσφαλμένη εντύπωση ότι τα δημόσια νοσοκομεία υστερούν σε υποδομή, εξοπλισμό και νοσηλευτικό προσωπικό και πως εαν δεν «πληρώσεις» δεν θα έχεις την πρέπουσα μεταχείριση και αντιμετώπιση.
Μετά από πολλές σκέψεις και συζητήσεις με γνωστούς και φίλους και ιδίως την παρότρυνση οικογενειακής φίλης ογκολόγου, αποφάσισα να απευθυνθώ στο αντικαρκινικό νοσοκομείο Άγιος Σάββας. Η ίδια συνεργάζεται στο ανώτερο νοσοκομείο (Σοφία Ταλαγανη) και μου συνέστησε ανεπιφύλακτα την κυρία Παπαλλα Ντιανα.
.jpg)
Όταν επισκέφθηκα για πρώτη φορά το νοσοκομείο εξεπλάγην με την καθαριότητα, την ευγένεια, τον εξοπλισμό και το ενδιαφέρον των ιατρών.
Για αρχή, έπρεπε να κάνω τρεις κύκλους χημειοθεραπειών και εν συνέχεια μια σειρά ακτινοβολιών. Στο διάστημα που παρέμενα μέσα στο χώρο του νοσοκομείου για την θεραπεία, μόνος μου, αποκλεισμένος από τον έξω κόσμο και την οικογένειά μου, λόγω των μέτρων προστασίας κατά του κορονοϊού, δεν ένιωσα ούτε λεπτό μοναξιά καθώς το νοσηλευτικό προσωπικό με το χαμόγελο, την προθυμία και την κατάρτησή του με έκανε να νιώθω ασφαλεια και οικειότητα. Ότι όλοι μαζί τον περπατάμε αυτόν τον δύσκολο δρόμο! Πως είναι εκεί ανά πάσα στιγμή να μας βοηθήσουν πραγματικά!
Αισθάνομαι τυχερός και ευλογημένος που γνώρισα μια σπουδαία επιστήμονα και πάνω απ’ όλα άνθρωπο, την Ντιανα Παπαλλά, η οποία διευθύνει άριστα και με υπευθυνότητα το ιατρικό της επιτελείο και προσφέρει ένα τεράστιο έργο, τιμώντας τον όρκο της στον Ιπποκράτη.
Ήταν η αιτία να αναθεωρήσω την άποψή μου για τα δημόσια νοσοκομεία και τους λειτουργούς τους!
Για το λόγο αυτό θέλω να πω ένα τεράστιο μπράβο σε όλους αυτούς τους παρεξηγημένους αφανείς ήρωες, μιας καθημερινότητας που λίγοι γνωρίζουν.
Με εκτίμηση και σεβασμό,
Ελευθέριος Φουστερης».
