Μια ακόμη συγκλονιστική μαρτυρία, για τη μεγαλύτερη σιδηροδρομική τραγωδία στην ιστορία των συγκοινωνιών της χώρας μας, έρχεται δια στόματος της Ίριδας Θεοχάρη, επιβάτιδος της αμαξοστοιχίας της Hellenic Train, όπως δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα «Φοιτητικός Κόσμος».
«Η Ίριδα είναι φοιτήτρια σκηνοθεσίας που σπουδάζει στη Θεσσαλονίκη και μια εκ των τυχερών επιβατών και βρισκόταν στο 7ο βαγόνι με τους 354 επιβάτες (344 επιβάτες-10 άτομα προσωπικό).
Παρέθεσε με κάθε λεπτομέρεια και γραπτά το πώς έζησε όλο το συμβάν, το χάος που επικράτησε αλλά και την συγκινητική αλληλεγγύη που οι φοιτητές έδειξαν σε στιγμές όπου κανείς δεν ήξερε ακριβώς τι συμβαίνει όπως και πώς συγκρούστηκαν τα δύο τρένα στην ίδια ράγα.
Την ευχαριστούμε βαθιά που μας εμπιστεύτηκε τη μαρτυρία της», αναφέρει η ιστοσελίδα πριν δημοσιεύσει την ακόλουθη γραπτή μαρτυρία της φοιτήτριας.
«Θέση 72, βαγόνι 7. Μπήκα στο τρένο από Αθήνα, να επιστρέψω στην Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζω. Το ταξίδι πήγαινε κανονικά. Ανά διαστήματα πέρναγαν άνθρωποι του τρένου με ασύρματους, αλλά δεν τους έδωσα μεγάλη σημασία τότε, αν και δεν είχα παρατηρήσει παρόμοια δράση σε προηγούμενα ταξίδια μου. Στον Παλαιοφάρσαλο σταματήσαμε. Ανακοινώθηκε ότι το τρένο θα μείνει εκεί για τουλάχιστον 15 λεπτά, χωρίς ενημέρωση για τον λόγο της καθυστέρησης. Αφότου φύγαμε από τον Παλαιοφάρσαλο, μετά από περίπου 10 λεπτά ανακοινώθηκε ότι θα φτάναμε με καθυστέρηση στις επόμενες στάσεις, συγκεκριμένα θυμάμαι ότι στην Θεσσαλονίκη θα φτάναμε 12:30, μια ώρα αργότερα από το προγραμματισμένο. Στη συνέχεια, προσπάθησα να κοιμηθώ για λίγο. Λίγο μετά, δεν μπορώ να θυμηθώ σε τι χρονικό διάστημα ακριβώς από την τελευταία ανακοίνωση που άκουσα εγώ, το τρένο συγκρούστηκε με την εμπορική αμαξοστοιχία.
Το τράνταγμα ήταν γερό, κουνηθήκαμε πολύ, ακόμα κι αν είμασταν στο τελευταίο βαγόνι. Άκουσα τους ανθρώπους γύρω μου να φωνάζουν και, μόλις άνοιξα τα μάτια, τους έβλεπα όλους να προσπαθούν να κρατηθούν ο ένας από τον άλλον. Τα παιδιά που καθόντουσαν απέναντί μου (καθόμουν σε τραπεζάκι) ο ένας πετάχτηκε πάνω στον διπλανό μου κι ο άλλος έφυγε με φόρα στον διάδρομο. Επικράτησε μεγάλη αναστάτωση. Ευτυχώς, στο δικό μας βαγόνι δεν υπήρχαν σοβαρά τραυματισμένοι, μόνο σχετικά ελαφρά χτυπήματα στα κεφάλια. Όλοι είμασταν ταραγμένοι. Με όση ψυχραιμία μπορούσαμε να έχουμε, βγήκαμε σε σειρά από το βαγόνι. Όσοι ήταν καλά (καλύτερα από άλλους), βοηθούσαν. Βοηθούσαμε ηλικιωμένους, άτομα που είχαν ταραχτεί…
Βγήκαμε κι αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε από το τρένο. Όλοι ρώταγαν αν τραυματίστηκε κανείς. Το δικό μας βαγόνι ήταν σχετικά σώο -κανένας σοβαρά τραυματισμένος- όταν ακούστηκαν φωνές από πίσω που ρώταγαν αν είναι κανείς γιατρός, γιατί μπροστά υπάρχουν τραυματίες. Όσοι ήταν ειδικευμένοι πήγαν να βοηθήσουν, οι υπόλοιποι μεταφερθήκαμε μακριά από το τρένο, έξω από τη γέφυρα κάτω από την οποία βρισκόταν το βαγόνι μας και καλέσαμε πυροσβεστική, ΕΚΑΒ και αστυνομία. Λίγο αργότερα, άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα πυροσβεστικά, σχετικά λίγα ασθενοφόρα και αστυνομία. Οι επιβάτες σχηματίσαμε αλυσίδα και βοηθήσαμε αυτούς που δυσκολευόντουσαν περισσότερο να βγουν από τις ράγες και να ανέβουν στον δρόμο. Σιγά σιγά, όταν οι περισσότεροι από τα δυο τελευταία βαγόνια είχαμε βγει, άρχισαν να έρχονται άνθρωποι και από τα πιο μπροστά, πιο σοβαρά τραυματισμένοι. Τα μπροστινά βαγόνια είχαν εκτροχιαστεί και οι άνθρωποι έσπασαν τα παράθυρα για να βγουν έξω.
Τα ασθενοφόρα φόρτωσαν τους πρώτους τραυματίες και ξεκίνησαν, όμως είχαν έρθει λίγα σε σχέση με τον αριθμό των τραυματιών που ανέβαινε διαρκώς. Καινούργια ασθενοφόρα άργησαν να έρθουν αρκετή ώρα. Δίπλα μας, είχαν φέρει μια κοπέλα σε ένα φορείο και την είχαν αφήσει στην άκρη του δρόμου, χωρίς κανένα ασθενοφόρο κοντά. Κοντά της ήταν οι επιβάτες και ελάχιστοι ειδικοί. Η κοπέλα επικοινωνούσε δύσκολα και κρύωνε. Όσοι ήμασταν κοντά δώσαμε τα μπουφάν μας, για να την κρατήσουμε ζεστή μέχρι να μπει σε ασθενοφόρο, πράγμα που έγινε τουλάχιστον μετά από μισή ώρα.
Στην συνέχεια ήρθαν κάποια λεωφορεία, τα οποία γέμισαν κόσμο και έφυγαν για Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Κατερίνη και -θα σας γελάσω αν σας πω- άλλα μέρη, γιατί ήμουν χαμένη. Εγώ δεν πήρα λεωφορείο, γιατί μια συνεπιβάτισσα προσφέρθηκε να μας πάρει με το αμάξι που θα ερχόταν να την πάρει. Είχε περάσει αρκετή ώρα και τότε άρχισαν να καταφθάνουν κι άλλα ασθενοφόρα.
Ως προς την οργάνωση, κατά κύριο λόγο οργανωθήκαμε μόνοι μας. Το τρένο ήταν γεμάτο με φοιτητές, που επιστρέφαμε από το τριήμερο, και αμέσως, ειδικά τα αγόρια, έσπευσαν να βοηθήσουν. Κυριαρχούσε ψυχραιμία και αλληλεγγύη. Σπάσανε παράθυρα στα εκτροχιασμένα βαγόνια για να βγάλουν έξω τους ανθρώπους. Βοηθούσαν τους ανθρώπους να ανέβουν στον δρόμο από τις ράγες, μετέφεραν τραυματίες. Δεν υπήρξαν οδηγίες από εξωτερικούς φορείς για την οργάνωση ή την εκκένωση του χώρου. Αφού ήρθε η πυροσβεστική και η αστυνομία, ακόμα και τότε πάλι πολλοί επιβάτες βοηθούσαν και φρόντιζαν τραυματίες.
Πάντως δεν ήταν άγνωστα τα θέματα των τρένων και των γραμμών. Στα δρομολόγια υπήρχαν πολλές καθυστερήσεις και φυσικά δεν ήταν άγνωστη η “απαρχαιωμένη” κατάσταση των μηχανών. Απλά για κάποιον λόγο σε αυτή τη χώρα πρέπει να πεθάνει κόσμος, για να πάρουμε την απόφαση να φτιάξουμε τις υποδομές/να υπάρξουν αλλαγές (που κι αυτό δεν είναι σίγουρο)».
