Τα καημένα τα δημόσια πρόσωπα…
Κάθε φορά που συλλαμβάνονται τα παιδιά τους για επεισόδια, κατεβάζουν τα αυτιά μέχρι το πάτωμα, διαδηλώνοντας με την αθωότητα της άγνοιας, εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη και τα… παιδιά τους.
Δημόσια όλα αυτά, γιατί στο σπίτι γίνεται πόλεμος για τη χαμένη τιμή, τη θέση και τον εξευτελισμό του πατέρα πρότυπου, που δέχεται πισώπλατο χτύπημα από τα ίδια του τα παιδιά.
Εάν υπήρχε ίχνος ειλικρίνειας, οι άνθρωποι αυτοί ή θα έπρεπε να αισθάνονται υπερήφανοι για τις «εξωσχολικές» δραστηριότητες των παιδιών τους, που συμμετέχουν στα κοινά δυναμικά, εκφράζοντας τη διαφορετικότητά τους δημόσια, ή να παραιτηθούν από τη δημόσια θέση τους, δηλώνοντας αδυναμία να διαχειριστούν τις τύχες των υπόλοιπων ανθρώπων, εφ’ όσον δεν μπόρεσαν να πείσουν για τις ιδέες από τις οποίες εμφορούνται ούτε τα ίδια τους τα παιδιά.
Δεν γίνεται με λίγα λόγια να καταδικάζεις τη συμπεριφορά των θυμωμένων – εξεγερμένων παιδιών και από την άλλη να δηλώνεις εμπιστοσύνη στα δικά σου, που συμμετείχαν μαζί με τα άλλα.
Δεν είναι ποτέ δυνατόν να κάνεις το κορόιδο, λέγοντας ασυναρτησίες, πολύ περισσότερο όταν, από τη θεσμική θέση που κατέχεις, υπερασπίζεσαι εκείνο που τα παιδιά σου πετάνε από το παράθυρο.
Εάν τα παιδιά έχουν δίκιο -συνήθως έχουν- το πρόβλημα το ψάχνεις μέσα σου…
