Στις 12 Οκτωβρίου 1944 ένας γερμανός φαντάρος ανεβαίνει στον βράχο της Ακρόπολης και υποστέλλει την γερμανική σημαία με την Σβάστικα. Την διπλώνει και την τοποθετεί κάπως περίεργα υπό μάλης και με σκυμμένο το κεφάλι κατεβαίνει τα μαρμάρινα σκαλοπάτια. Κάπως έτσι, συμβολικά αλλά και πραγματικά ολοκληρώνεται η γερμανική κατοχή και η Αθήνα απελευθερώνεται.
Αν κανείς επισκεφθεί το μουσείο Ολοκαυτώματος στο Τελ Αβίβ θα παρατηρήσει πως μόνο δύο χώρες, η Ελλάδα και το Ισραήλ ,εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τον όρο Γερμανοί και όχι Ναζί όταν αναφέρονται στην κατακτημένη Ευρώπη του Β. Παγκοσμίου Πολέμου. Έχει σημειολογικό ενδιαφέρον αυτή η παρατήρηση. Δύο έθνη μόνον δεν παραχωρούν «συγχωροχάρτι» στην γερμανική ιστορία και δεν αντιμετωπίζουν απλά ως μία παρένθεση την βαρβαρότητα του Γ, Ράιχ ,όπως αυτό αρχίζει το 1936 και λήγει με την απόλυτη καταστροφή με την πτώση του καταφυγίου του Αδόλφου Χίτλερ.
Είναι καλό να ενθυμούνται οι λαοί και να αντιλαμβάνονται πώς πίσω από τα λάβαρα και τα κανόνια ήταν πολίτες αυτής χώρας που τα έσειαν και τα τροφοδοτούσαν με βλήματα. Δεν ήταν μόνον οι κομματικοί του Ναζιστικού κόμματος ούτε μόνον τα στελέχη της ναζιστικής νομενκλατούρας.
Αυτά για την Ιστορία διότι μόλις προχθές ανατρίχιασαν οι Ευρωπαίοι αλλά και οι γερμανοί δημοκράτες με την άνοδο των ποσοστών της γερμανικής ακροδεξιάς στις εκλογές. Ο Αδόλφος Χίτλερ εξελέγη με εκλογές και δεν επιβλήθηκε με πραξικόπημα. Κάποιοι ,πολλοί, τον ψήφισαν.
Ο γερμανός στρατιώτης με σκυμμένο το κεφάλι αποχωρεί από την Ακρόπολη ηττημένος και με την χώρα του ερειπωμένη να τον περιμένει, αν ποτέ έφθασε εκεί σώος. Στην Αθήνα λίγους μήνες αργότερα ,τον Δεκέμβριο του 1944, η χώρα εισέρχεται στον χειρότερο εφιάλτη της , τον Εμφύλιο.
Πέντε ολόκληρα χρόνια θα κρατήσει η εμφύλια σφαγή. Ακόμη και σήμερα, το 2017, δεν έχουμε ξεκαθαρίσει μέσα μας το τι ακριβώς χρωστάμε ως εξήγηση στην Ιστορία. Κάποια μέρα, αργότερα, ίσως τα καταφέρουμε ως συλλογικότητα να υπογράψουμε ένα κείμενο που θα κατατεθεί ως η επίσημη περιγραφή αυτή της σφαγής πέρα από ιδεολογήματα, εμμονές και προσωποποιημένες εκδοχές. Κάποια ημέρα, όχι πάντως πολύ σύντομα.
Τότε στις 12 Οκτωβρίου 1944 ο γερμανός στρατιώτης με σκυμμένο το κεφάλι αγκαλιά με την Σβάστικα επιτέλους έπαιρνε τον δρόμο της επιστροφής του ηττημένου. Από το μυαλό του ενδεχομένως να μην πέρασε ποτέ η σκέψη πώς αυτός ο ίδιος συμμετείχε, στο μέτρο της προσωπικής ευθύνης του κάθε πολίτη αυτού του κόσμου, στον κύκλο του «Απόλυτου Κακού».
Πώς από τα χέρια τα δικά του και των συν-στρατιωτών του, πυροδοτούνταν η φωτιά που έκαψε τον κόσμο ολόκληρο. Διότι σε αυτήν την ζωή ,όχι σε κάποια άλλη ανύπαρκτη ή απλά αόρατη, υπάρχει ατομική ευθύνη .Δεν αρκεί να κρύβεται κανείς πίσω από συλλογικές ευθύνες και διαταγές. Ο καθένα είναι υπεύθυνος για τις πράξεις και τις επιλογές του.
Δείτε κι άλλες φωτογραφίες:
