Παιδιά παραμελημένα, κακοποιημένα που προσπαθούν να διαγράψουν το παρελθόν και αναζητούν μια αγκαλιά για να νοιώσουν την αγάπη, είναι το προφίλ των τεσσάρων παιδιών, θυμάτων της υπόθεσης παιδεραστίας στο Ίλιον, όπως το περιέγραψε η παιδοψυχίατρος Παρσενία Παπανικολάου καταθέτοντας στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων της Αθήνας.
«Η κακοποίηση ενός παιδιού σημαίνει μαύρο ανεξίτηλο σε όλη του τη ζωή», ήταν τα λόγια της παιδοψυχιάτρου η οποία αναφέρθηκε λεπτομερώς στις επιπτώσεις που έχει στις ψυχές των παιδιών ο εφιάλτης που έζησαν. Και η κ. Παπανικολάου μετά βίας μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυα της όταν χρειάστηκε να μιλήσει για το μικρό Γιώργο της οικογένειας Αμιλήτου που φιλοξενείτο στο σπίτι της Ειρήνης.
«Γνώρισα ένα παιδί κλειστό μου μίλησε μόνο 3 φορές και μετά έκλεισε πάλι βάζοντας μου σε κίνδυνο θέματα εφ΄ όλης της ύλης. Θέλει ειδική παρακολούθηση σε ειδικές συνθήκες και σε όλα τα επίπεδα. Φάνηκε ότι είδε για πρώτη φορά φροντίδα στην ζωή του όταν μπήκε στη μονάδα τεχνητού νεφρού. Όταν μας το φέρανε ως κακοποιημένο εμείς διαπιστώσαμε ότι ήταν στο τελευταίο στάδιο νεφρικής ανεπάρκειας και οι γονείς του δεν είχαν πάρει χαμπάρι τίποτα. Τα σημάδια της ασθένειας του ήταν εμφανή, κίτρινο πρόσωπο, χλωμό, βλέμμα εξασθενημένο, υποσιτισμένο.
Για να φανταστείτε ότι τώρα που έγινε η μεταμόσχευση συνεχίζει να έχει την ανάγκη να μας βλέπει στο νοσοκομείο δέθηκε τόσο συναισθηματικά με τους ανθρώπους της τεχνητής μονάδας νεφρού που μου είπε: «αν είναι να μην σας ξαναδώ θα βάλω το χέρι μου να πετάξω μόνος μου το καινούργιο μου νεφρό που μου έδωσε ζωή αλλά θα μου στερήσει εσάς…».
Για την μικρό Αργύρη της Ειρήνης Τσονοπούλου η παιδοψυχίατρος είπε: «Τον Αργύρη που δεν ξέρει ούτε το αλφάβητο από το πολύ ξύλο που έτρωγε από τον Σουχλέρη τον οποίο αποκαλεί «κακό άνθρωπο» τον φαντάζομαι να είναι στο χάος, πως πέφτει στο γκρεμό και δεν ξέρει τι είναι από κάτω. Αυτό το παιδί μπορεί να περάσει στην παραβατικότητα. Μιλούσε για ξύλο για κρέμασμα αλλά δεν μιλούσε για πόνο, το θεωρούσε δεδομένο αυτό και με έκανε να σκεφτώ ποια είναι η προοπτική του στην εφηβεία. Έχει μεγάλη επιθετικότητα, τρέχει διαρκώς πέρα δώθε σαν να μην μπορεί να ακουμπήσει πουθενά.
Η κακοποίηση του Αργύρη λάμβανε διαστάσεις βασανισμού, καθημερινού βασανισμού και μετά το έδενε στα τέσσερα σαν σκυλάκι να περπατήσει». Η αδελφή του, η Μαρία προσπαθεί να διαγράψει το παρελθόν αλλά δεν μπορεί μόνη της. « Όταν συνάντησα τα παιδιά τρέχανε όλα δίπλα στην Μαρία, που ήταν η μεγαλύτερη. Τα τέσσερα από αυτά είχαν βαρύτατη σωματική κακοποίηση ήταν χαμένα που περιφερόντουσαν.
Η Μαρία ήταν ο αρχηγός έκανε την μάνα τα μάζευε, αλλά μόλις της έδινες μια αγκαλιά γινότανε πάλι παιδί που είχε ανάγκη για μαμά και άρχιζε να κλαίει. Την δική της την είχε διαγράψει και την αποκαλούσε Ειρήνη και τον σύντροφο της ο αρραβωνιαστικός. «Πόσο πονούσα που η μαμά μου φορούσε τακούνια και με πήγαινε στην Ομόνοια με έδινε στους άνδρες… Είμαι χαρούμενη γιατί η Ειρήνη είναι φυλακή», μου έλεγε και έκλαιγε και αναφερόταν σε διάφορους άνδρες. Πάντα μου μιλούσε για τον πόνο της τον σωματικό και τον ψυχικό που η Ειρήνη την ανάγκαζε να υφίσταται από όλους αυτούς τους άνδρες. Η συνηθισμένη κίνηση της σεξουαλική πράξης που την έβαζε ήταν στα πόδια… .
Η Μαρία είναι ταλαντούχο, προικισμένο, παιδί ανέλαβε το κίνδυνο να τα πει όλα μόνη της. Το μόνο που φοβάμαι για αυτήν είναι ότι στην ζωή της όποιος άνδρας βρεθεί και της το παίξει καλός πατέρας, υπάρχει ο κίνδυνος να του παραδοθεί ….Κάνει σχέδια όνειρα. Έχει επιθυμία να αποδώσει δικαιοσύνη ζητά να της δώσουν κάτι για να νοιώσει χαρά …»
