Νωρίς το μεσημέρι της Τετάρτης, 15 Νοεμβρίου, άρχισε η απολογία της Ρούλας Πισπιρίγκου για τη δολοφονία της Τζωρτζίνας, έπειτα από καθυστέρηση αρκετών ωρών λόγω της διακοπής που προκλήθηκε από την κατάθεση αιτήματος εξαίρεσης της Προέδρου του δικαστηρίου από τον δικηγόρο της κατηγορούμενης. Το αίτημα απορρίφθηκε εν τέλει ομόφωνα και η διαδικασία εκκίνησε περί τις 14:00.
Λίγο μετά τις 16:00 η δίκη διακόπηκε εκ νέου και ορίστηκε νέα ημερομηνία για τη συνέχισή της.
Τι είπε η κατηγορούμενη στην απολογία της
Πρόεδρος: Έχει γίνει μια μεγάλη διαδικασία στο ακροατήριο. Εγώ θέλω να ακούσω τη δική σας αλήθεια, από όπου θέλετε να ξεκινήσετε.
Ρ. Πισπιρίγκου: Ήμουν, είμαι και θα είμαι η μαμά της Τζωρτζίνας και αυτό δεν θα μου το στερήσει κανείς. Την κατηγορία δεν την αποδέχομαι. Δεν περνούσε ποτέ από το μυαλό μου να πειράξω έστω και μια τρίχα από τα μαλλιά της. Αυτά που άκουσα εγώ εδώ… δεν ήταν το δικό μου παιδί, δεν μιλούσαν για το παιδί μου. Όταν γεννήθηκε, ζούσα το θαύμα. Αυτό το πλασματάκι με έκανε μαμά. Μου έδωσε το νόημα της ζωής. Εκείνη τη στιγμή της υποσχέθηκα ότι θα είμαι για πάντα δίπλα της.
Θέλω να σας πω για τον χαρακτήρα της Τζωρτζίνας μου. Ήταν ένα κοινωνικό, πολύ κοινωνικό παιδί. Την ήθελαν για φίλη. Είχε φίλες. Την αγαπούσαν οι δασκάλες της, την έλεγαν αρχηγό.
Επειδή ακούστηκαν ανακρίβειες… Μετά τον θάνατο της Μαλένας, η δασκάλα της Τζωρτζίνας αρρώστησε και ζήτησε να βρω το τηλέφωνο της δασκάλας της. Δεν ήταν το κλασικό παιδί με τις κούκλες. Έπαιζε μπάλα, ήταν σε ομάδα που ήταν ο πατέρας της. Πάω από το ένα στο άλλο… Μου ζήτησε να πάρω τη δασκάλα της για να δει αν είναι καλά και αν θα γυρίσει στο σχολείο. Αυτό που άκουσα ότι ήταν ένα παιδί φοβισμένο είναι τελείως εκτός πραγματικότητας.
Η Τζωρτζίνα ήταν ένα παιδί που μιλούσε πάρα πολύ. Γινόταν στο σχολείο κάτι και ερχόταν να το πει. Στο σπίτι της γιαγιάς της το ίδιο. Ήταν πολυλογού. Ήταν απίστευτο, θεωρώ, ότι είχε τις χαρές όλες αυτό το παιδί. Η εντύπωση που ήθελαν να δώσουν για το παιδί μου είναι λανθασμένη.
«Δύσκολο να μιλάω για την Τζωρτζίνα σε παρελθόντα χρόνο»
Η Τζωρτζίνα μου έμοιασε στο φαγητό. Είναι δύσκολο να μιλάω για την Τζωρτζίνα σε παρελθόντα χρόνο. Είναι αδιανόητο ότι μιλάω για εκείνη χωρίς να είναι εκείνη εδώ. Συγχωρέστε με.
Με τη Μαλένα μπορούσαμε να διαβάσουμε παραμύθια και να παίξουμε με κούκλες. Η Τζωρτζίνα ήταν ακριβώς το αντίθετο. Δεν ήθελε κοριτσίστικα. Είχε μια μηχανή από το Jumbo και έλεγε «θα ανέβω στη μηχανάρα μου». Ήταν παιδί της εξωτερικής δραστηριότητας. Φανταστείτε και μέσα στο σπίτι, όσο είχαμε τη Μαλένα μας, είχαμε ένα φουσκωτό.
Η κατηγορούμενη στη συνέχεια περιέγραψε ένα οικογενειακό περιστατικό με το φουσκωτό, συμπληρώνοντας: «Αυτές είναι στιγμές των παιδιών που δυστυχώς δεν γυρνούν πίσω».
Ρ. Πισπιρίγκου: Θέλαμε να της δώσουμε αξίες πως να είναι καλός άνθρωπος. Δεν πρόλαβα να δω αν τα κατάφερα γιατί έμεινε τετραπληγική. Μέχρι αυτή τη στιγμή δεν έχω μάθει το γιατί. Μέχρι τώρα δεν μας έχει πει κανείς από τι το παιδί έπαθε την ανακοπή -με αποδείξεις, με ιατρικά δεδομένα, όχι με εικασίες.
«Ήταν το πιο χαρισματικό παιδί»
Οι λέξεις που μπορούν να περιγράψουν την Τζωρτζίνα είναι αμέτρητες. Ήταν τα πάντα. Τραγουδούσε Βέρτη και στα γαλλικά. Ήταν το πιο χαρισματικό παιδί. Εδώ είναι ο μπαμπάς της, μπορεί να το επιβεβαιώσει.
Θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι. Έχω παρουσιαστεί ως ψυχρή και χωρίς συναίσθημα και τώρα μου βγαίνουν δάκρυα. Είναι η πρώτη φορά που μιλάω για την κόρη μου, που εγώ μεγάλωσα… που εκφράζομαι. Ούτε μπορώ να ξεστομιστώ αυτό για το οποίο με κατηγόρησαν.
Άκουσα από το Καραμανδάνειο για ένα φοβισμένο παιδί. Όντως ήμουν ψύχραιμη. Εκείνες τις στιγμές αυτό είναι ψυχραιμία για μένα. Έχω ακούσει τέρατα. Νομίζω ότι μιλούν για κάποιο άλλο παιδί. Στο Καραμανδάνειο πιστέψαμε όλοι ότι ήταν ψυχολογικό.
Δυστυχώς, η Τζωρτζίνα ήταν μπροστά σε ένα περιστατικό βίας του μπαμπά της προς εμένα. Υπήρχε μια προστριβή μεταξύ εμού και του πρώην συζύγου μου εκείνη την εποχή και την είχα πάρει στο σπίτι της μαμάς μου.
Στην Τζωρτζίνα είχα ανακοινώσει ήδη την τέταρτη εγκυμοσύνη. Η αντίδρασή της; Η πιο δυνατή αγκαλιά του κόσμου και ένα «Μαμά, σε ευχαριστώ». Δεν της είχα πει ποτέ για τον μπαμπά της. Τη Μαλένα μου και την Τζωρτζίνα μου προσπαθούσα να τις προστατεύω.
Η Τζωρτζίνα δεν εκφράστηκε ποτέ και μας είχε κινήσει την περιέργεια. Είδε τις αδερφές της στο γραφείο τελετών. Στην Ίριδα της έπιασε το χέρι. Τραβήχτηκε και της είπα: «Μήπως θες να φύγουμε;», «Όχι, μαμά μου», είπε. Αυτή ήταν η Τζωρτζίνα. Ήταν οχτώ ετών και ήταν σαν 12.
Στο πένθος για τη Μαλένα μου είπε «Μαμά, βγάλε τα μαύρα, εγώ και ο μπαμπάς είμαστε δυνατοί». Με ταρακούνησε.
Στην Ίριδα είχα θυμό, οργή, αγανάκτηση… Γιατί σε εμάς; Με όλους τα έχω βάλει, με θεούς, με δαίμονες.
Έχω να πω πολλά για την τετραπληγία και τον Ηλιάδη…
