Κάθε φορά που τολμώ να φορέσω βαθύ ντεκολτέ, παραδοσιακοί οδηγοί, που ξέρουν να υμνούν ακόμη την γυναικεία φύση αναφωνούν «Τα ελέη σου, μάνα μου…»
Πάντοτε σοκάρομαι, σαν να είναι η πρώτη φορά. Τότε που σε ηλικία 10 ετών έβαλα πορτοκάλια μέσα από τη μπλούζα μου για να παίξω τη «αληθινή κυρία». Τη στιγμή εκείνη άκουσα για πρώτη φορά το σχόλιο, «Ά ρε …άρες το μωρό!» Κορδώθηκα από χαρά.
Η γιαγιά μου που άκουσε να «κοκορεύομαι» στην αδελφή μου, με έπιασε να μου δώσει συμβουλές να μην αφήνω τα αγόρια να μου πιάνουν το στήθος για να μην το «κατσιάσουν»…
Με αυτές τις σκέψεις ότι θα φουσκώσει κι εμένα το στήθος μου από «υπερηφάνεια» περνούσαν τα χρόνια.
Δυστυχώς όμως δεν έβλεπα την πρόοδο που περίμενα μέσα στο σουτιέν μου. Αντί για τα πορτοκάλια Λακωνίας είχα τον Όλυμπο και τον Κίσαβο τα δυο βουνά που μαλώνουν, στριμωγμένα στο ντεκολτέ μου…
Το λεγόμενο «χαμόγελο» ή «v» στις μπλούζες, είδη που άφηναν εκτεθειμένη την χαράδρα του Βίκου ήταν απαγορευμένος καρπός για εμένα. Ήμουν η πρόκληση σε όλο της το μεγαλείο. Έβγαζαν μάτι.
Ήμουν η αιτία δύο τροχαίων ατυχημάτων , ευτυχώς χωρίς θύματα. Το ένα στα φανάρια της Γρηγορίου Λαμπράκη, που πήγαινα στο περίπτερο για παγωτό. Νταλίκα προσέκρουσε σε κολώνα της ΔΕΗ… Το δεύτερο ήταν με τον οδηγό μιας μοτοσικλέτας που σωριάστηκε στην άσφαλτο όταν έσκυψα να δέσω τα κορδόνια μου.
Ο δήμαρχος της Νίκαιας κόντεψε να κάνει επερώτηση στο ΥΠΕΧΩΔΕ για κακοτεχνίες στα φανάρια της Γρηγορίου Λαμπράκη. Σημείο καρμανιόλα το είχαν ονομάσει. Που να ήξεραν ότι η αληθινή αιτία ήταν τα δύο βουνά μου!
Άρχισα να καμπουριάζω για να μην προκαλώ. Σε λίγο θα περπατούσα σαν τις πιστές που κάθε 15 Αύγουστο πηγαίνουν γονυπετείς στην Παναγιά της Τήνου. Τι τάμα να έκανα, να μειώσει τα αμείωτα που άλλες ξοδεύουν περιουσίες για να τα αποκτήσουν;
Σε ποιον να πω τον πόνο μου και να με καταλάβει, επαναλάμβανα μονότονα. Το ζιβάγκο είχε γίνει δεύτερη φύση μου, αφού τα βλέμματα ανδρών και γυναικών ασυναίσθητα καρφώνονταν στις πρόκες μου!
Από όταν ήμουν σχολείο που στη φυσική προσπαθούσαν να εξηγήσουν πώς η έλξη της βαρύτητας είχε ξεχάσει την μητρική μου φύση;
Χαράς Ευαγγέλια για τους εραστές της Λαίδης Τσάτερλι. Που μόλις την έβλεπαν να φουσκώνει από υπερηφάνεια φούσκωναν κι αυτοί…
Ρωτήστε όμως και την λαίδη αν χαιρόταν! Νόμιζε ότι όλοι είναι μαζί της για τα πλούσια προσόντα της και δεν εννοούσε αυτά που κοσμούσαν το βιογραφικό της.
Την φαντασιώνονταν σπανιόλα να τρίβει στη Villa Riba και στο Villa Baho βρίζοντας στα ισπανικά… Ενώ εκείνη το μόνο που ήξετε ήταν «mi suerte dentro» {την τύχη μου μέσα}.
Έλα όμως που η μοίρα της έπαιξε ένα περίεργο παιχνίδι. Γνώρισε ένα αγόρι που ήταν ρομαντικός σαν τον Δον Κιχώτη, συντηρητικός και μισο – στήθης. Δηλαδή ότι προεξείχε στο γυναικείο σώμα έπρεπε να αφαιρεθεί από προκοίλι μέχρι… τα βουναλάκια λίγο πιο κάτω από το λαιμό.
Συντηρητικός σε όλα του. Φαντάζεστε ότι τα εμφυτεύματα του σουτιέν μου, που ήταν δικά μου κατά δικά μου, τον έκαναν να κοκκινίζει και να είναι ο κυρίως λόγος που με επέρριπτε!
Σε ποιον άνδρα να το ομολογήσω και να με πιστέψει! Το αγόρι που ήθελα ψυχή τε και σώματι δεν του άρεσαν τα «πλούσια ελέη» μου…
Αν κατά τύχη με ακουμπούσε νευρίαζε σαν να είχα κάποιο κουσούρι και τον έκανα ρεζίλι. Αυτά τον ντρόπιαζαν.
Περιττό να σας αναφέρω ότι δεν είχαμε μείνει ποτέ οι δύο μας. Ακόμη και η θέα της μητρικής φύσης μου με ρούχα τον σόκαρε… Η σχέση μας έμενε πλατωνική!
Μέχρι που πήρα το νόμο στα χεριά μου. «Άκουσε να σου πω», εξανέστη, «αν δεν σου αρέσω πες το μου». Τραύλισε, «Ξέρεις δεν είναι αυτό, μόνο που μου θυμίζεις τη μάνα μου και…»
Συνέχιζε ο Κυριαζής αλλά ο ήχος δεν έφτανε στα αυτιά μου. Είναι δυνατόν άλλοι στη θέση του θα παρακαλούσαν να αγγίξουν τα αντικείμενα που αψήφησαν το νόμο της βαρύτητας. Κι εκείνου δεν του άρεσαν κιόλας. Βέβαια δεν ήμουν κι εγώ καμία που τα επιδείκνυα, το αντίθετο.
Έτσι αποφάσισα να αλλάξω. Θα τον έκανα να βγει από την ντουλάπα του. Τεντωνόμουν, κορδωνόμουν, πρότασσα τα στήθη μου δια ασήμαντον αφορμή και όσο έβλεπα τον εκκολαπτόμενο εραστή της Λαίδης Τσάτερλι να κοκκινίζει και να αλλάζει όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξο στην «ορεινή θέα» τόσο πωρωνόμουν!
Όμως, στη μάχη στήθος με στήθος έχανα. Όπως έχανα και τον Δον Κιχώτη μου. Ούτε πλαστικός δεν μπορούσε να μας φέρει κοντά. Ναι, το ομολογώ είχα αρχίσει να σκέφτομαι να αποχωριστώ τα δύο φρούτα εποχής, καλοκαιρινής που κοσμούσαν το μπαξέ της καρδιάς μου.
Μήπως δεν άξιζε να κάνω μια τόσο μεγάλη θυσία; Αν δεν ήθελε ένα κομμάτι του εαυτού μου το πιο μεγάλο, και το απέρριπτε μετά βδελυγμίας ως ανίερο, δεν είχε θέση δίπλα μου. Αφού εμένα δεν με ενοχλούσαν, εκείνος προ τι εκόπτετο; Τον βάραινα ή τα κουβαλούσε;
Τελικά το αγόρι παρά ήταν συντηρητικό για να αντέξει το στήθος μου. Έφυγε νύχτα! Αλλά αλήθεια υπάρχουν άνδρες που δεν… Περίεργο! Ρε παιδιά και οι απανταχού πλαστικοί τι θα κάνουν; Θα πεινάσουν; Πλούσια τα ελέη σου Κύριε!
