Ποιος είπε ότι η γυναίκα που δεν εργάζεται είναι όντως μη εργαζόμενη;
Ποιος έβαλε την υπόνοια ότι η μη-εργαζόμενη μητέρα είναι πιο κοντά στα παιδιά της;
Η «καλή» μητέρα, όπως και η «καλή» σύζυγος, είναι μια παρεξηγημένη έννοια καθώς αν δεχτούμε αυτόν τον διαχωρισμό σε καλούς και κακούς είναι σαν να παίζουμε κλέφτες και αστυνόμους και πρέπει πάση θυσία να πάρουμε μία πλευρά. Καταλαβαίνουμε, βέβαια, ότι ένας τέτοιος διαχωρισμός είναι απλά καταστροφικός στις οικογένειες. Μία μητέρα δεν μπορεί να είναι κακιά. Δεν αναφερόμαστε στις ψυχοπαθολογίες, φυσικά. Μία μητέρα μπορεί να είναι ανεκτική ή λιγότερο ανεκτική, συζητήσιμη ή νευρική. Πολλοί παράγοντες λαμβάνουν χώρα στη διάθεση στης μητέρας και σίγουρα ένας από αυτούς είναι ο ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ.
Οι εργαζόμενες μητέρες έχουν σίγουρα τσακωθεί με τον ΧΩΡΟ ή ΧΡΟΝΟ. Είναι αδύνατον, να βρεθεί.!! Απλά! Για να είμαστε ευχαριστημένοι από τη ζωή μας, θέλουμε όμως να είμαστε καλές μητέρες. Πώς θα γίνει ο μαγικός συνδυασμός; Απλά, θα δημιουργήσουμε «απόθεμα δύναμης». Απόθεμα δύναμης δεν σημαίνει απόθεμα χρόνου!! Σημαίνει διαφορετική οπτική γωνία.
Ένα παιδί το οποίο είναι στην γ΄ τάξη και θέλουμε να το «ελέγξουμε» για το διάβασμά του. Προφανώς μετά τη δουλειά θα είναι αρκετά επίπονο για εμάς, να μπούμε σε αυτήν την διαδικασία. Και όμως μπαίνουμε…και με πολύ συγκεκριμένες προσδοκίες. Και πολλές φορές, ξεκινώντας για το καλό τους…καταλήγει ….για το κακό τους….Έτσι, έχουμε θυσιάσει και τον προσωπικό μας χώρο αλλά και το καλό χτίσιμο σχέσης.
Δυστυχώς, κάποτε, ο κλάδος της ψυχολογίας κατηγόρησε τον πατέρα σαν «απών» και η αλήθεια είναι πώς του έχει μείνει η ρετσινιά. Για κάποιες οικογένειες ο πατέρας δεσπόζει σαν τη φιγούρα του κουβαλητή, του ανθρώπου που θα στηρίξει την οικογένεια οικονομικά.
Οι μητέρες κάνουμε το λάθος να θεωρούμε ότι εμείς είμαστε αυτές που θα πρέπει να είμαστε στο διάβασμα, στα μυστικά, στην αρρώστια των παιδιών, και μάλιστα χωρίς καν να διαχωρίζουμε τα φύλα. Για παράδειγμα, ο πατέρας είναι καλό να κάνει σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στους γιους και η μητέρα στις κόρες. Στην χώρα μας, μάλλον όλα η μητέρα τα κάνει. Και αυτό με καθαρή πρωτοβουλία της. Μήπως, να δώσουμε στον πατέρα τον χώρο του; Το δικαίωμά του να συμμετέχει στην διαπαιδαγώγηση των ίδιων του των παιδιών.;
Καταλαβαίνετε από τα παραπάνω πως τελικά όλα ανάγονται σε θέμα ζευγαριού. Αλλά δεν είναι στο θέμα μας….
