Ήταν μια φορά κι έναν καιρό κάποιος που δεν είχε γνωρίσει άλλη γυναίκα, παρά μόνο τη νόμιμη σύζυγό του. Πιστός απόλυτα, δεν είχε απατήσει τη γυναίκα του ποτέ. Άκουγε, όμως, τους γνωστούς και τους φίλους να μιλάνε συνεχώς για τις περιπέτειές τους. Έτσι, σιγά σιγά τον κυρίευσε ο πειρασμός, να δοκιμάσει κι αυτός μια φορά να δει πώς είναι να «το κάνει» με μια άλλη γυναίκα. Άπειρος, όμως, ήταν και κάποιας ηλικίας, δεν μπόρεσε να τα καταφέρει με κάποια.
Δεν ήξερε τι να κάνει και ο πειρασμός είχε μπει βαθιά μέσα του. Αποφάσισε τελικά, παρ’ όλη την τσιγγουνιά του, να πληρώσει κάποια και να κάνει το κέφι του. Βρήκε μια ιέρεια του έρωτα, της έδωσε εκατό ευρώ και «κοιμήθηκε» μαζί της, εκπληρώνοντας έτσι τη μεγάλη του επιθυμία.
Το άλλο πρωί ξύπνησε δύσθυμος και σκεφτικός. Ανακάθισε στην άκρη του κρεβατιού, αναλογιζόμενος την πράξη του, μονολογώντας ψιθυριστά:
Όπως είναι η μία, είναι και η άλλη, και πλήρωσα κι από πάνω!
Συμφωνείτε με τον συλλογισμό του ταλαίπωρου αυτού ανθρώπου; Ισχύει το πανάρχαιο «λυχνίας σβησθείσης, πάσα γυνή ομοία εστί»;
Κατά τη γνώμη μου, όποιος πιστεύει ότι όλες οι γυναίκες είναι ίδιες σημαίνει ότι θεωρεί το σεξ σαν μια κτηνώδη πράξη, χρήσιμη μόνο για τη διαιώνιση του είδους και τη συνέχιση της ζωής στη Γη. Σημαίνει ακόμη ότι δεν έχει γνωρίσει τον έρωτα, που όταν προηγηθεί από το σεξ, προσφέρει την «Υψίστη των ηδονών». Η κάθε γυναίκα είναι τελείως διαφορετική από κάθε άλλη, είτε ανατομικά είτε ψυχικά, ή ακόμη και στη συμπεριφορά της την κορυφαία στιγμή του σεξ. Ένας στεναγμός, μία φωνή, μια σύσπαση του κορμιού ή μια χειρονομία μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Έχει μήπως κανείς αντίρρηση;
