Παρασκευή, 4 μ.μ. στο γραφείο: Μόλις τελείωσα τρία ραδιοφωνικά και δύο τηλεοπτικά για τις φρυγανιές «Marmite».
Παρασκευή, 5 μ.μ. πεζοδρόμιο: Αφού ξεμπέρδεψα νωρίς από τις φρυγανιές «για νέους και για νιες» κάνω μια στάση στο Golden Hall Έχει εκπτώσεις μέχρι 73% yupiiiiii!!!!!!
Ίδια μέρα, 5.07 μ.μ. στο γκαράζ του hall: Ένας τύπος περπατά προς το μέρος μου με ένα τεράστιο αστραφτερό χαμόγελο… Να είναι καλά τα courses που είχα κάνει για την γλώσσα του σώματος. Μάλλον του αρέσω, πωπω ντροπή! Τελικά με προσπερνά!
5.08 μ.μ.: Ο τύπος επιστρέφει ξαφνικά και με σταματά. «Γεια χαρά», λέει, «επειδή δεν θέλω να φύγει έτσι άλλη μια χαμένη ευκαιρία ήρθα να σου πω απλά ένα γεια»
Είναι ψηλός, μελαχρινός με ένα καστανό βλέμμα που μαγνητίζει τον συνομιλητή – εμένα καλέ!
Κουβεντιάζουμε για λίγο. Τώρα μου ζητά τον αριθμό μου και διαισθάνομαι την έξαψή του. Διστάζω αρχικά, όμως αμέσως μια φωνή μέσα μου φωνάζει, «Δώσ’ το, δώσ’ το, θα το μετανιώσεις… Είναι κούκλος!»
Έτσι σημειώνω το όνομα και τον αριθμό μου στο χαρτί της τυρόπιτας που σχεδόν κατάπια στο δρόμο, αλλά ακόμη δεν είχα βρει καλαθάκι να το ρίξω. Να που χρησίμευσε.
Το απόβραδο της κουραστικής Παρασκευής και ακόμη δεν είχε τελειώσει, 9 μ.μ., πάρτι Χριστίνας: Φθάνω στο διαμέρισμα της Αγίας Παρακευής παρέα με τον Αντώνη. Πεινάω σαν λύκος με μια τυρόπιτα είμαι όλη μέρα. Έχει μπιφτέκια, τα οποία κάνουν συγχρονισμένη κολύμβηση μέσα σε μια λίμνη από νέα φυτίνη… Η αρτηρία μου φωνάζει, «Μην το φας, σε παρακαλώ».
Μας συστήνει με τον Κώστα, έναν φίλο από μια άλλη διαφημιστική. Στο επόμενο βήμα μια ξανθιά μας αυτοσυστήνεται ως η «μέλλουσα… συμβία» του Κώστα. Ο Αντώνης έχει εκπλαγεί, «Νομίζω μου είπε πως θα την χώριζε». Ένα πάρτι χοληστερίνης τελείωνε.
12 π.μ., στο ταξί: Επιστροφή στο σπίτι. Έχω ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή του κινητού μου από τον άγνωστο του Golden Hall… «Μπορείς να με πάρει πίσω; Δεν έχω μονάδες!» Δεν πρόκειται. Τον cheapie!
Σάββατο, 10 π.μ., στο γλυκό μου κρεβατάκι: Βλέπω διάφορες αναπάντητες κλήσεις μέσα στο άγριο ξημέρωμα από τον ίδιο τύπο. Ο τόνος της φωνής του είναι έντονος. Μάλλον εξαγριωμένος καλύτερα. «Νόμιζα ότι είχαμε μια πραγματικά καλή σχέση… Πας να τα χαλάσεις όλα;» Ορίστε;
2 μ.μ.: Οι κλήσεις χύνονται κυριολεκτικά από το κινητό μου. Δύο διαφορετικοί αριθμοί με «πυροβολούν» και ο ένας έχει απόκρυψη. Να τώρα στέλνει τρελλλλλλλά sms, «Πίστευα ότι είσαι ξεχωριστή, αλλά είσαι ΕΓΩΙΣΤΡΙΑ και άσπλαχνη!»
2:05 μ.μ.: Λουσμένη με κρύο ιδρώτα τώρα, κλείνω το τηλέφωνο. Μα τι έχω φταίξει, Χριστέ μου;
Ατελείωτες οι ώρες… 3 μ.μ.: «Θέση 111 πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω;» Ζητάω να μάθω σε ποιον ανήκει το τελευταίο σταθερό τηλέφωνο… Όλως παραδόξως είναι εκτροπή από Κρήτη!
6 μ.μ.: Ανοίγω το κινητό μου, και ένα νέο sms με περιμένει. Ο εφιάλτης δεν έχει τέλος. «Θα πεθάνεις μόνη σου bitch». Τέλος το κινητό για λίγες μέρες.
Κυριακή μεσημέρι (βοήθειά μας), κλειδαμπαρωμένη σπίτι: Κι άλλες διαβολικές κλήσεις. Σε ποιον να πω ότι έδωσα σαν «ψάρι» το τηλέφωνό μου στον πρώτο τυχόντα; Φοβήθηκα. μην χάσω το κελεπούρι.
Δευτέρα, 11 π.μ., εργασία και χαρά: Φαντάζομαι τον εαυτό μου δολοφονημένη όπως στο Saw II. Σαν εκείνες οι γυναίκες στα αστυνομικά θρίλερ… Καλώ πάλι στο 11888. «Γεια σας μπορεί κάποιος από το κινητό μου να βρει τα προσωπικά μου στοιχεία;» «Όχι μόνο με εισαγγελική παραγγελία!» Ανακούφιση.
Σάββατο – και πως πέρασε αυτή η εβδομάδα, 5 μ.μ., σπίτι: Ο ανώμαλος αλλάζει τακτική! «Έχω απασφαλίσει για εσένα. Θέλεις να δεις το magnum μου;» Καλά να πάθω ήθελα φιλίες με αγνώστους…
Πέμπτη, 5 μ.μ., λίγο πριν το briefing με τους πελάτες της «Λευκεξ»!: Δεν το βάζει κάτω ο βλάκας. Σχεδόν δύο εβδομάδες ζω έναν εφιάλτη. Είμαι τελικά θύμα ή θύτης! His a manic… χορεύω έξω από το γραφείο του Γκούση (όχι Γκούφη καλέ, Γκούση – του προϊσταμένου μου!)
Σάββατο, 1 μ.μ., στο cafe: Οι κλήσεις σταμάτησαν τελικά. Τα εξομολογούμε όλα σε έναν φίλο. «Την επόμενη φορά που θα πέσεις πάνω σε έναν μανιακό θα μου το πεις αμέσως… Πάλι καλά που δεν σου έκλεψε τα παπούτσια σαν αυτόν στο εξωτερικό», λέει. Το υπόσχομαι. Στο μεταξύ, όχι άλλες τυρόπιτες….
