Dear Diary,
Παρασκευή 13 Μαρτίου του 2009. Η ώρα ήταν περασμένες 10. Έπρεπε να είχα σχολάσει προ πολλού όμως κάτι απροσδιόριστο με κρατούσε στο γραφείο. «Είχα δουλειές…», προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου.
Ξεκίνησα να πάω στο σπίτι. Με τα πόδια. Πόσο να απέχει; Η νύχτα ήταν γλυκιά και δεν μπόρεσα να της αντισταθώ, να χαθώ μέσα στα σκοτάδια της. Ίσως να χανόμουν γενικά…
Ο ήχος της κόρνας με έβγαλε από το λήθαργό μου. Ένας τύπος με χαιρετά. Το αυτοκίνητο άγνωστο σαν αυτόν. Επιταχύνω το βήμα μου από φόβο. «Κανένας τρελός» ή «με μπέρδεψαν για άλλη», σκέψεις που με κεραυνοβόλησαν.
Φυσιογνωμία γνώριμη. Ένας φίλος από τα παλιά. Σαν μελωδία που έρχεται στο μυαλό φέρνοντάς μας χαρά και φεύγει… Επιτέλεσε το σκοπό της! Δεν χρειάζεται πια.
Έτσι και εκείνη τη στιγμή χάρηκα που ανταλλάξαμε δυο κουβέντες, φιλικές! Καταφθάνει και η κοπέλα του από το ΑΤΜ που είχα προσπεράσει λίγα λεπτά πριν. Είναι και οι δύο ντυμένοι με τα καλά τους. Αυτά που μας φορούσε η μανούλα στις επισκέψεις ή στη γιορτή μας. Τα επίσημα.
Θα βγουν. Έχουν κανονίσει. «Κάνει χορό ο σύλλογος του χωριού της Χριστίνας», θα μου διευκρινίσει ο φίλος. Άχρηστες πληροφορίες για να καλύψουμε λίγο χρόνο παραπάνω! Την συνοδεύει επίσημα, σαν τα ρούχα τους! Ανταλλάσσουμε χαιρετισμούς. «Άντε και γαμπρός», θα του ευχηθώ. Εκείνη καμαρώνει, η νύφη, ισιώνοντάς του τον γιακά.
«Εσύ που πας;», θα με ρωτήσουν. «Σπίτι». Δικαιολογία κλασική. Κουρασμένη λόγω δουλειάς… Ή μοναξιάς; Θα με διορθώσει νοερά ο κακός μου εαυτός.
Γυρίζω το κλειδί στην εξώπορτα. Διαφαίνεται το φως στο χολ. Η πόρτα ανοίγει. Πετάω το παλτό και τα κλειδιά. Ο αντίλαλος τον ξαναφέρνει στα αυτιά μου.
«Μαμάαα… Μπαμπάαα…», θα φωνάξω ασυναίσθητα. Ο άλλος μου εαυτός, που του αρέσει να με πονάει θα μου επιτεθεί. Ξυραφιά στην καρδιά μου. Πάνε δύο χρόνια τώρα που μετακόμισαν στην Καβάλα. Γενέτειρά τους. «Ποιος θα σε ακούσει; Η μοναξιά;». Μου το χτυπάει πάλι.
Κατευθύνομαι προς το δωμάτιο. Ξεντύνομαι και βγάζω την μάσκα μου. Τώρα είμαι μόνη. Είμαι ο αληθινός μου εαυτός. Δεν υποκρίνομαι. Ο εαυτός μου δεν με λυπάται. Συμπάσχει. Εκτός από τον κακό εαυτό μου που θέλει τα δάκρυά μου να τα δει να κυλούν. Δεν θα του χαριστώ.
Βαριέμαι να φτιάξω να φάω. Η θετική πλευρά της μοναξιάς. Είμαι αδύνατη! Έχω το σώμα που πάντα ονειρευόμουν… «Αλλά είσαι μόνη σου», πάλι αυτός! Κόβει και ράβει, του αρέσει να πονάω.
Ο έρωτας… Με έχει εγκαταλείψει προ καιρού. Έχει φύγει για άλλες αγκαλιές. Εξάλλου ένα κορμί δεν είναι μόνο αγκαλιά είναι μια πατρίδα που θα γίνει ξενιτιά… Είναι ήδη ερωτικός μετανάστης κι εγώ εδώ. Μόνη! Θα καγχάσει ο άλλος.
Θα ζεστάνω ένα γάλα. Σκέφτομαι το ζευγάρι που είδα. Χαμογελώ. Θα μονολογήσω, «Έκαστος εφ’ ω ετάχθη». Αφιερώθηκα στη δουλειά… Ή στη μοναξιά;
Τα αδέλφια μου μακριά, χιλιόμετρα και μίλα… Οι γονείς μου τόσο κοντά κι όμως τόσο μακριά. «Να ήταν η απόσταση γυαλί με μια να το σπάσω κι ούτε μια στιγμή να μην τους ξανά χάσω…»
«Υπάρχουν και οι φίλοι», θα προσθέσει ο εαυτός –βελζεβούλ. «Αν τους δείξεις το αληθινό σου πρόσωπο θα έρθουν», τώρα προστάζει δεν επισημαίνει.
Αλήθεια; Πάω να πιάσω το τηλέφωνο. Ετοιμάζομαι να σχηματίσω τον αριθμό ενός φίλου… Μα πάλι το αφήνω. «Αύριο», σκέφτομαι.
Η ώρα προχωράει, ποτέ δεν γυρίζει πίσω σαν το ποτάμι. Τρεχούμενος χρόνος.
Ξαπλώνω, αποχαυνώνομαι στην TV. Δεν θέλω να σκέφτομαι. Γελάω με ένα σήριαλ. Το γέλιο μου κάνει αντίλαλο και το ξαναφέρνει στα αυτιά μου. Μοιάζει να με κοροϊδεύει το ίδιο του εγώ μου. Με τρομάζει… Θα το προσπεράσω.
Νυστάζω, αλλά γιατί δεν κλείνουν τα μάτια μου να δω όνειρα;
Όνειρα, όσα ονειρεύομαι. Αύριο έχω ρεπό, όμως δεν προγραμματίζω τίποτα. Θα μείνω me, myself and I.
Θα πρέπει να είχα ήδη λαγοκοιμηθεί. Το τηλέφωνο. Στην άλλη γραμμή ο προϊστάμενος από την δουλειά μου. Ζητεί να δουλέψω αύριο.
Μια ηλιαχτίδα φώτισε την ψυχή μου. Ανταποκρίνομαι αμέσως θετικά. Ευτυχώς δεν θα είμαι μόνη μου. Στη δουλειά και βάζω τέλος στη μοναξιά!
[Το παραπάνω κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλους εκείνους που είναι μόνοι τους αλλά η υπερηφάνεια δεν τους επιτρέπει να το ομολογήσουν ούτε καν στον ίδιο τους τον εαυτό. Η υπερηφάνεια είναι συνώνυμο της μοναξιάς, για όποιον το έχει ζήσει… ]
