Έχω ξυπνήσει νωρίς το πρωί, για να πάω στη δουλειά. Έχω κάνει μπάνιο, έχω ετοιμαστεί. Και πριν αρχίσω να ντύνομαι, ανεβαίνω στη ζυγαριά. Και τρελαίνομαι. Δύο κιλά παραπάνω! Καλά να πάθω. Τι το ‘θελα το τσιμπολόγημα μετά το χθεσινό ξενύχτι; Ορίστε τώρα. Όσο και να μην το πιστέψετε (λογικό μετά το παραπάνω ντελίριο), είμαι ένα νορμάλ άτομο. Δεν έχω εμμονές με το σώμα μου, δεν έχω κάνει ποτέ εμετό, δεν παίρνω xenical ή lassix για να αδυνατίσω, ζυγίζω 8 κιλά παραπάνω από το κανονικό μου βάρος και βαριέμαι ελεεινά το γυμναστήριο.
Αυτό που με κρατά, για να μη χάσω τον έλεγχο, -και δεν θέλω και πολύ εδώ που τα λέμε- είναι πως μπορώ να ισορροπήσω τη διατροφή μου. Εντάξει, μου αρέσει το junk food και ο μουσακάς-κόλαση της μαμάς μου, αλλά θα τσιμπήσω και λίγη σαλάτα ή κανένα καροτάκι. Επίσης, δεν είμαι παιδί της γυμναστικής, αλλά θα κάνω μια μεγάλη βόλτα με τα πόδια, αντί να πάρω το αυτοκίνητό μου. Κάτι που θα έπρεπε να κάνουμε εμείς οι γυναίκες είναι να αποκτούσαμε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Αυτές που έχουν σώμα μοντέλου είναι τυχερές, οι υπόλοιπες όμως είναι η πλειονότητα. Αυτό, ίσως, μας κάνει να το σκεφτούμε καλύτερα.
Η αλήθεια είναι πως από την τελευταία φορά που έφαγα κάτι, χωρίς να σκεφτώ αν θα πάρω κιλά, πέρασαν 20 χρόνια. Σήμερα, όπως και όλες μας, αποκτώ τύψεις με το που θα σκεφτώ να φάω κάτι το παχυντικό. Καμία μας δεν θέλει να ξεφύγει από τα κιλά της. Όμως, άλλο το να μην προσέχεις και να έχεις ξεφύγει τελείως και άλλο τα λίγα κιλά παραπάνω, που στο κάτω κάτω προσδίδουν θηλυκότητα. Μην τρελαθούμε κιόλας.
