Πρόκειται για ρητό που σημαίνει πως όποιος δεν δουλεύει δεν τρώει. Αν ο υπολογιστής «έπιανε» τις οξείες και τα πνεύματα, θα το έγραφα σωστότερα. Τι γίνεται, όμως, όταν ο σκληρά εργαζόμενος – και μάλιστα γυναίκα στη δεδομένη – δεν έχει απολαβές; Τα τελευταία χρόνια, τα βγάζουμε πέρα πολύ δύσκολα. Από τη μια η ακρίβεια, από την άλλη οι ανάγκες, τι θα γίνει στο τέλος;
Από τους προγενέστερους ακούγαμε πως δούλευε ένας και συντηρούνταν ένα νοικοκυριό. Τώρα δουλεύουν όλοι και τα έσοδα απλώς δεν φτάνουν. Και ο λόγος δεν γίνεται για τετράωρα και οκτάωρα. Μιλάμε για το γεγονός του να δίνει κανείς τον καλύτερό του εαυτό, από το πρωί μέχρι το βράδυ και να μη γίνεται τίποτε. Ενοίκιο από τη μία, λογαριασμοί από την άλλη, τα βασικά να έχουν πάρει τον ανήφορο, τα παιδιά να ζητούν τα αναγκαία, οι ηλικιωμένοι γονείς που δίνουν όλη τους τη σύνταξη σε φάρμακα. Έξοδα, έξοδα και πάλι έξοδα.
Έτσι, λοιπόν, τα νοικοκυριά του 21ου αιώνα συντηρούνται, αφήνοντας χρέη. Ακολούθως ο κόσμος βγαίνει έξω στον δρόμο και διαμαρτύρεται. Τα σκληρά εισπρακτικά μέτρα που καλούν τους εργαζομένους να πληρώσουν μονομερώς, μετά την κρίση των χρηματιστηρίων και των Τραπεζών, και το κόστος των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, επιδέχονται μια μόνο απάντηση: τη δράση για την απόσυρσή τους. Η πολιτική που παρουσιάζεται ως «επώδυνη εξυγίανση» δεν είναι τίποτα άλλο από σκληρές νεοφιλελεύθερες επιλογές, που δεν οδηγούν σε διέξοδο από την κρίση.
Αν, λοιπόν, εμείς ανεχθούμε αυτή την κατάσταση, τα παιδιά μας θα βρεθούν αργότερα σε πολύ πιο δύσκολη θέση.
