Σε γενικές γραμμές είμαι θετικός άνθρωπος. Αυτό προσπαθώ τουλάχιστον. Άλλο αν μερικές φορές δε μου βγαίνει. Τι να κάνω, άνθρωπος είμαι κι εγώ κι έχω και νεύρα και σπάνε. Όπως σήμερα παραδείγματος χάριν. Εκεί που περπατούσα στη Ραιδεστού στο Βύρωνα, έναν από τους πιο κεκλιμένους δρόμους της περιοχής κοντά στο Θέατρο των Βράχων, νασου και ένας skater που κατέβαινε, πάνω στο skateboard του, το δρόμο με τα όσα. Φορούσε επιγονατίδες και κράνος, οπότε κάτι σε σοβαρή ενασχόληση με το skateboarding μου φαινόταν.
Ο τυπάς κατέβαινε του σκοτωμού την κατηφόρα. Εγώ πάλι βρισκόμουν στην κοσμάρα μου, περπατούσα ανέμελη φορώντας μάλιστα και τα ακουστικά του mp3 στα αυτιά μου. Πέρασε τόσο ξυστά δίπλα μου που κατατρόμαξα. Παρά λίγα χιλιοστά, θα βγάζαμε την κατηφόρα τσουλήθρα. Και φυσικά θα καταλήγαμε στο νοσοκομείο. Για καλή μου τύχη αρκέστηκα στην τρομάρα μου, σφύριξα στον πιτσιρικά μερικές κουβέντες σε άπταιστα γαλλικά, εκείνος με περιφρόνησε και εξαφανίστηκε πάνω στη μπιρμπιλόχρωμη σανίδα του.
Όταν λιγάκι συνήλθα από το παραπάνω γεγονός με έπιασε το παράπονο που είναι τόσο εχθρική αυτή η πόλη στα παιδιά που αγαπάνε τέτοιου είδους αθλήματα.
Ουσιαστικά δηλαδή εμείς οι ίδιοι είμαστε εχθρικοί. Γιατί η Αθήνα γενικότερα μπορεί άνετα να φιλοξενήσει χώρους για οποιουδήποτε είδους ενασχόληση.
Από τα ελάχιστα πράγματα για τα οποία ζηλεύω τους κατοίκους άλλων χωρών είναι αυτό. Δε μπορεί οι αθηναϊκοί δρόμοι να προσφέρονται μόνο για αυτοκίνητα! Είμαι εκ πεποιθήσεως μη οδηγός και αυτό με στενοχωρεί αλλά και με εξοργίζει αφάνταστα. Άσε το καυσαέριο που τρώμε κάθε μέρα.
Δεν ξέρω ποιες συνθήκες θα έπρεπε να ικανοποιηθούν ώστε να γίνει πιο φιλική η πόλη. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για πολιτικές στρατηγικές και λοιπές ιστορίες για αγρίους, αλλά τους πολιτικούς δεν τους εμπιστεύομαι. Έτσι έχω πάψει να περιμένω να δώσουν λύσεις σε προβλήματα, είτε αυτά αφορούν το δημόσιο χρέος, είτε την τιμή της μπάμιας στη λαϊκή.
Μάλλον από εμάς πρέπει να γίνει η δουλειά αλλά δεν βλέπω το πώς. Είμαι από αυτούς που σουλατσάρουν κάθε βράδυ, αλλά προς το παρόν βολεύομαι περπατώντας ή χρησιμοποιώντας συγκοινωνία. Εδώ που τα λέμε τον ζήλεψα τον πιτσιρικά με το πατίνι. Όπως ζηλεύω τους ελάχιστους που έχουν τα… κότσια (για να το πω κομψά) να χρησιμοποιούν πατίνια ή ποδήλατο ή οποιοδήποτε “αντισυμβατικό” μέσο για να γυρίζουν στην Αθήνα.
Και ακόμα περισσότερο ζηλεύω αυτούς που ζουν σε πόλεις φιλικές προς τέτοιου είδους μέσα.
