Ο Βασίλης είναι ο κολλητός του ξαδέλφου μου, του Σωτήρη. Τώρα που μετακόμισα στη Μεταμόρφωση τον έχω και γείτονα. Δεκαεννιά χρόνων, συνομήλικος με τον ξάδερφο, φίλοι από παιδάκια, τώρα μαζί στο πανεπιστήμιο, στον Πειραιά, σε άλλο όμως τμήμα. Μπασκετμπολίστας, ψηλό παλικαράκι και πολύ σπιρτόζος, όπως άλλωστε όλα τα παιδιά της ηλικίας του. Επίσης ερωτευμένος μαζί μου εδώ και πολύ καιρό. Το εκμυστηρεύτηκε στον προπονητή του στο μπάσκετ, που χωρίς να ξέρει είναι κολλητός του μικρού μου αδελφού και από τον αδελφό μου σε μένα.
Ο Βασίλης είναι η βασική αιτία που έχω να πάω για ποτό στο συνοικιακό μπαράκι με την παλιοπαρέα. Ιδιοκτήτης του μπαρ είναι ο πατέρας του. Αυτό που μου φαινόταν φυσιολογικό ήταν πως ο Βασίλης ήταν κάθε βράδυ στο μπαρ κάνοντας χρέη σερβιτόρου. Αυτό συνέβαινε κάνα δίμηνο, από τότε δηλαδή που αρχίσαμε να συχνάζουμε στο μαγαζί εγώ, το μπραδέρι και οι φίλοι μας έπειτα από μια κουραστική μέρα, για να λέμε και να σχολιάζουμε τα όσα συνέβησαν. Παλιότερα δεν ήξερε καν που πέφτει η δουλειά του πατέρα του.
Το πρόβλημα είναι πως νιώθω εξαιρετικά άβολα από τη στιγμή που έμαθα πως αισθάνεται. Φοβάμαι πάρα πολύ το ενδεχόμενο να τον πληγώσω και δεν ξέρω πώς να το αποφύγω, μια και τα δικά μου αισθήματα απέναντί του δεν περιλαμβάνουν ίχνος ερωτισμού. Όχι ότι δεν είναι όμορφος, ίσα – ίσα είμαι απόλυτα σίγουρη πως είναι ο κυρίαρχος στη σκέψη πολλών συμφοιτητριών του. Ούτε με τρομάζει το γεγονός πως είναι μικρότερος. Απλώς δεν μπορώ να δω ερωτικά ένα παλικαράκι που τώρα ανοίγει τα φτερά του και συνεπώς θέλει πολύ χρόνο και υπομονή, για να κατασταλάξει. Δεν μου βγαίνει.
Το άσχημο είναι πως θεωρώ δεδομένο πως θα πληγωθεί. Είτε επειδή θα τον αποφύγω είτε επειδή θα του το αρνηθώ, κάποια στιγμή θα βιώσει την απόρριψη από τη μεριά μου. Αισθάνομαι άσχημα, αλλά δεν ξέρω και τι να κάνω. Είναι άδικο γι’ αυτόν, γιατί είναι σε μια ηλικία που παθιάζεται με τα πάντα και ξεκινά να κυνηγά την ίδια του τη ζωή. Γιατί να μην ερωτευτεί κάποια που να της αρέσει;
