«Δεν υπάρχουν φίλοι; Μην ακούς τι λένε»

Αφιερωμένο στην Α.
 
Έπεσε στα χέρια μου ένα γράμμα που είχε φυλαγμένο η κόρη μου στην σάκα της.
 
«Πάλι τσακώθηκα με την διπλανή μου. Δεν με θεωρεί φίλη της. Διάλεξε ένα άλλο κοριτσάκι για να παίξουν μήλα. Δεν θα της ξαναμιλήσω ΠΟΤΕ».
 
 
Από μικρή ηλικία έχουμε μάθει να συνδεόμαστε φιλικά με άλλα άτομα του ίδιου ή του αντίθετου φίλου. Άλλωστε εύστοχα έχουν υμνήσει πολλά τραγούδια «Τους φίλους τους διαλέγουμε…»
 
 
Μήπως γι’ αυτό τους παιδεύουμε περισσότερο; Έχουμε ορκιστεί πολλάκις να μην ξαναμιλήσουμε στη φίλη μας για ασήμαντη αφορμή. (Αυτό το βάσανο το ζούμε μέσα από την κούνια μας, που λέει και ο Νταλάρας.)
 
 
Το θέμα είναι πόσο αντέχουμε; Ε, λοιπόν, δεν αντέχουμε παραπάνω από μία ημέρα… ή το πολύ μία εβδομάδα…
 
Πάντα στο ένα… λυγίζουμε. Παίρνει φωτιά το τηλέφωνο. Κοντεύουμε να στραμπουλίξουμε τα δάχτυλά μας για να σχηματίσουμε τον αριθμό.
 
Η συνέχεια γνωστή… «Συγγνώμη, φίλη!»
 
 
Οι φίλοι είναι το αποκούμπι μας (μετά την οικογένειά μας ή ακόμη και οικογένειά μας). Δεν τους ξεχνάμε ούτε με Αλτσαχάιμερ.
 
Στην πρώτη κοπάνα… συνοδοιπόροι, στο πρώτο τσιγάρο… αναπτήρας, στην πρώτη ερωτική απογοήτευση… ώμος και ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ… το γέλιο. Δεν γίνεται να τους στενοχωρούμε, αλλά ούτε και να μας στενοχωρούν – το
ακούσατε;
 
 
Εξάλλου στην εποχή των γρήγορων ταχυτήτων που διανύουμε, της αποξένωσης στην πόλης, των cyber σχέσεων, που η μοναξιά καραδοκεί, το μόνο που δεν πρέπει να κάνουμε είναι να πληγώνουμε τους φίλους μας. Είτε με την κτητικότητά μας, γιατί και στην φιλία υπάρχει έκδηλο αυτό το συναίσθημα – γι’ αυτό έχουν χύσει πολύ μελάνι οι ψυχολόγοι – ούτε με το να προτάσσουμε τον εγωισμό μας.
 
 
Από εμάς μια συμβουλή: Αν ποτέ θυμώσετε με μια καρδιακή φίλη ή φίλο, ξανασκεφτείτε το. Θυμηθείτε όλες τις καλές στιγμές που έχετε μοιραστεί. Άλλωστε ποιος θα είναι μετά παρτενέρ σας στην μπιρίμπα;