Σε αυτή τη γιορτή του έρωτα εγώ θα απέχω. Μισώ τα κόκκινα τριαντάφυλλα, τα αρκουδάκι, τα μπαλονάκια, τα σοκολατάκια, τα φιλιά και τα ερωτικά τραγούδια.
Δεν μπορώ να αντικρίζω ερωτευμένα ζευγάρια που πιασμένα χεράκι-χεράκι περπατούν στα δρομάκια και ανταλλάσουν ερωτόλογα μπρος στις βιτρίνες, «Αχ! Αρκουδάκι μου, σου αρέσει αυτό το φόρεμα;», λέει εκείνη, «πάρα πολύ γατουλινινινι μου…» Μπλαχ, θα ξεράσω. Τους προσπερνώ και η έκφραση ξινίλας πετρώνει το πρόσωπό μου. Βγήκε ο ζωολογικός κήπος βόλτα. Ουστ… μην φωνάξω τον μπόγια!
Όχι, δεν μου φταίει κανείς που είμαι μόνη μου. Δεν μπορώ να συμβιβαστώ με αυτά τα κλισέ που θέλουν την γυναίκα στα ροζ και τον άνδρα στα μπλε!
Ποιος ορίζει τα χρώματα, τους χαρακτήρες και στην τελική ποιος είναι αυτός που μοιράζει τους ρόλους;
Δηλαδή να σας εξηγήσω, γιατί δεν σας βλέπω και δυνατούς λύτες στο σκανδιναβικό:
Υπάρχουν κάτι κορίτσια που δεν γίνονται σκεύη ηδονής, όπως και να το κάνουμε. Τους αρέσει να ακούν από Αρλέτα μέχρι Amy Winehouse, αλλά ως εκεί, όμως, με την Kaily Minogue τις προκαλείς και δεν κάνει.
Το Gucci φόρεμα δεν γράφτηκε για αυτές. Τα all star, τα ταγάρια στην πιο εξελιγμένη τους μορφή και -ναι το Montgomery, γιατί να το κρύψομεν άλλωστε, που λέει και ο επίτιμος, είναι για αυτές δεύτερη φύση τους.
Από καλλυντικά ένα consiler, ένα μαύρο, κατάμαυρο μολύβι και ένα κόκκινο κραγιόν.
Τους αρέσουν οι κουλτουριάλικες ταινίες, αγαπημένη τους «Το άλογο που κλαίει»… Τα σπάει!!! Μην τολμήσετε και ρωτήσετε αφελέστατα σαν την κουμπάρα μου, πότε θα κλάψει το άλογο; Άλογο είναι αγάπη μου και σανό θα τρώει, τι να κάνει;
Έτσι και ο έρωτας είναι στο μυαλό τους διαφορετικά. Γι’ αυτό και πάντοτε τον γιορτάζουν μόνες.
Όπως, καλή ώρα, εγώ. Κατ’ επιλογήν.
Εξάλλου είμαι της φιλοσοφίας ότι δεν θα μου επιβάλλουν τα περιοδικά μόδας και γυναικείας ψυχολογίας, τα ραδιόφωνα και οι εκπομπές καλόπιστης κριτικής τι θα κάνω. Να ερωτευτώ μόνο και μόνο για να μην αισθάνομαι άτομο με ειδικές ανάγκες, ψυχικά ανάπηρη. Για να μπορώ να κυκλοφορήσω στην πόλη, χωρίς να είμαι δακτυλοδεικτούμενη.
Έτσι, λοιπόν, δεν θα πέσω στην αγκαλιά του πρώτου «τυφλοπόντικα» σαν την τοσοδούλα λόγω μοναξιάς.
Love is all around… Μα εγώ, μωρό μου, είμαι πολύ μακριά, μην το ψάχνεις.
Εκείνη την ημέρα, 14 Φλεβάρη όταν γιορτάζουν όλοι οι άλλοι εγώ:
Δεν θέλω να ακούω στο ραδιόφωνο τις χαζοβιόλες να εύχονται στους ερωτευμένους. Να ρωτούν όλοι αν γιορτάζεις. Γιατί θα τους πω κανένα βαρύ, όχι, ρε δεν γιορτάζω. Δεν με λένε Βαλεντίνα, γιατί ακόμη κι αυτή, αν δεν το ξέρετε είχε μόρτικα κομμένα τα μαλλιά της και ήταν σαν αγοροκόριτσο. Πώς θα επιβίωνε αλλιώς ανάμεσα στα κουτσαβάκια.
Είμαι αλλεργική στα λούτρινα και τα λουλούδια.
Ανήκω στο κύκλο των «καταραμένων» ποιητών και όχι στο είδος του ρομαντισμού.
Για να καταλήξω δεν είμαστε λεπροί οι αδέσμευτοι.
Μιάσματα που πρέπει να εξοστρακιστούν επειδή η ερωτόσκονη δεν μας άγγιξε. Ούτε θέλουμε τον οίκτο κανενός. «Εγώ παρέα θα κάνω με τον πόνο μου», που λένε.
Υπάρχουν πράγματα και για μας. Όπως:
Εκείνο το βράδυ έχει επανάληψη το «Πράσινες τηγανιτές ντομάτες» σε κεντρικό σινεμά και δεν θα το χάσω. Αρκετά, και με τον αμερικάνικο κινηματογράφο. Μέσα στο σκοτάδι δεν θα παρατηρήσω τα αγαπουλινάκια πιασμένα χέρι-χέρι.
Θα ακούσω μουσική στο σαλόνι μου και μάλιστα στην διαπασών, έτσι για να μην αφήσω ερωτευμένο για ερωτευμένο στην πόλη να κοιμηθεί. ΠΥΞ-ΛΑΞ στην τσίτα! Ε…ρε γλέντια.
Δεν θα αφήσω δάκρυ να κυλήσει… Μοναξιά μου όλα, μοναξιά μου τίποτα, με την φωνή του Πλιάτσικα.
Ίσως διαβάσω αντί για βιβλίο ένα βίπερ με πρωταγωνιστή τον Αρμάνδο, έναν μελαμψό εξωτικό άνδρα που ξέρει να αναστατώνει τη γυναίκα… Και θα γελάσω πολύ.
Εξάλλου μια μέρα σαν όλες τις άλλες είναι, θα περάσει… Απλώς υπομονή και επιείκεια σε όσα δουν τα μάτια σας και ακούσουν τα αφτιά σας. Την επόμενη μέρα θα είναι όλοι σαν εσάς! Φυσιολογικοί.
.jpg)
