Γιώργος Αρκουλής
Όταν μια ομάδα έχει κατοχή μπάλας 83% (Ισπανία) ηττάται από το…17% (Ιαπωνία), νομίζω ότι δεν έχει κανένα νόημα η στατιστική, για την ακρίβεια η πραγματικότητα την χλευάζει για τα καλά. Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει την ανωτερότητα των Ισπανών χθες στην Ντόχα έναντι των Ιαπώνων. ‘Όμως, από την μία πλευρά είδαμε ακατάσχετη ποδοσφαιρική με ρεσιτάλ «παράλληλου» ποδοσφαίρου, φλυαρία και τίποτα παραπάνω από μια ομάδα που, ωστόσο, δεν διαθέτει ποδοσφαιριστές κλάσης όπως τα προηγούμενα χρόνια, (για παράδειγμα στο Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής, όπου είχε πάρει πήρε το μοναδικό της τρόπαιο).
Οι Ιάπωνες, τρέχοντας ασταμάτητα και με μαχητές που δεν φοβήθηκαν ποτέ τους Ίβηρες, πήραν άξια την πρόκριση, σε βάρος της Γερμανίας. Μιας Γερμανίας που όπως και στο προηγούμενο Μουντιάλ αστόχησαν να φτάσουν στην φάση των «16».
Νομίζω πως αρκετή μελάνη θα χυθεί από σήμερα για τον αποκλεισμότων Γερμανών, αλλά στα σημεία, δεν άξιζαν να περάσουν.Και αυτή η ομάδα, με τις τέσσερις κατακτήσεις (!) δεν έχει πλέον στο δυναμικό της παίκτες μεγάλης αξίας, αλλά απλά ταλαντούχους νεαρούς, συν τους έμπειρους Ιμάνουελ(μου αρέσει αυτό το όνομα όπως προφέρεται, γιατί μου θυμίζει το ραμολιμέντο γιατρό που έπεσε θύμα της γοητείας της Μαρλένε Ντήτριχ στο κλασικό φιλμ «Γαλάζιος Άγγελος») Νόϊερ και Τόμας Μύλλερ. Του δύο ποδοσφαιριστές το πιθανότερο είναι να μην τους ξαναδούμε σε μεγάλη διοργάνωση, αλλά δεν χάθηκε ο κόσμος, η Γη θα συνεχίσει να γυρίζει.
Παρέα με την Γερμανία, αποχώρησε εντελώς άδοξα και το γειτονικό της Βέλγιο. Μια ομάδα, που θεωρούνταν στα χαρτιά ακόμη και ως διεκδικήτρια του τίτλου, αν της τύχαινε κάπως ευνοϊκό πρόγραμμα. Διάβολε, πιο ευνοϊκό για τους πρωτευουσιάνους της Ενωμένης Ευρώπης, δεν θα μπορούσαν να περιμένουν στην Ντόχα ο Ρομπέρτο Μαρτίνες και οι διάσημοι Ντεμπρόϊνε, Κουρτουά, Χάζαρτ, Λουκάκου κλπ. Οπότε, δίκαια τα παράπονα των Βέλγων οπαδών για το στραπάτσο.
