Γιώργος Αρκουλής
Το να κρίνεται ένα εγκαταλελειμμένο και σίγουρα ετοιμόρροπο κτίριο διατηρητέο από την αρμόδια κρατική υπηρεσία, είναι λογικό, αν βέβαια το κτίσμα παρουσιάζει ιστορικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Όμως: το να εγκαταλείπεται στο…διηνεκές η αναγκαία αποκατάστασή του, καταλήγει συχνά σε έγκλημα «χωρίς ενόχους». Ακουγα χθες τον δήμαρχο Μώραλη του Πειραιά να αποποιείται τις ευθύνες της τοπικής Αρχής για την φονική φωτιά στο ρημάδι της Ομηρίδου Σκυλίτση (που κάποτε ήταν εργοστάσιο) και προσπαθούσα να καταλάβω τι ήταν αυτό που καθυστερούσε, όχι βέβαια την αποκατάσταση (που απαιτεί φράγκα) , αλλά το γκρέμισμα, που είναι βέβαια φθηνό ως έργο. Πάνω από’ /όλα όμως την απαγόρευση να ζουν μέσα σε αυτή την αθλιότητα άνθρωποι! Φαίνεται πως η καταραμένη ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ και αήττητη γραφειοκρατία με σύμμαχο την κρατική ανικανότητα, ήταν εκείνα που πήραν την ψυχούλα μιας τρίχρονης μικρούλας, και να την «στείλουν» στον Παράδεισο μέσα σε «καπνούς και σε βρισιές» των δικών της. Όλα τα άλλα αποτελούν θεωρία. Το ότι δηλαδή, σε αυτό το ακατάλληλο κτίριο είχαν τρυπώσει κάποιες άστεγες φαμίλιες και άναψαν φωτιά για να αντιμετωπίσουν την παγωνιά και να ξορκίσουν την κακή τους τύχη. Αλλωστε, δεν πάει καιρός που σε ένα λαγούμι κάπου στην περιφέρεια, ένας βαρβάτος πεινασμένος ποντικός θεώρησε μεζεδάκι το τρυφερό σωματάκι ενός βρέφους και προσπάθησε να «αποκαταστήσει» την πείνα του ανενόχλητα!
ΥΓ: Με όσο θάρρος διέθετε, η υπουργός του Πολιτισμού Μενδώνη επενέβη ακαριαία και υποσχέθηκε να ζητήσει από τις αρμόδιες υπηρεσίες την επιτάχυνση της λύσης του προβλήματος. Μπράβο της, κι’ ας μην το σκέφτηκε νωρίτερα! Ετσι, θα σταματήσει ο κίνδυνος να ξανατρυπώσουν στα χαλάσματα η δυστυχία, η αθλιότητα, ο κίνδυνος και η ντροπή (του κράτους).
