Γιώργος Αρκουλής
Το σκηνικό χθες λίγο πριν τις δύο μέσα σε βαγόνι του ηλεκτρικού με κατεύθυνση προς Κηφισιά. Οι επιβάτες δεν ήταν πολλοί, αλλά στον σταθμό Αττική εμφανίστηκε πλήθος, που έκανε σκάντζα από το Μετρό.. Θέση κενή δεν είχα καταφέρει να εντοπίσω, οπότε, στεκόμουν πλάϊ σε μια πόρτα με προστατευμένο στο στήθος το μικρό μου σακίδιο και παρατηρούσα… Ξαφνικά, ένας νεαρός μεταξύ 25 και 30 χρόνων, που μόλις είχε μπει στον χώρο, έβγαλε από την πλάτη του μια μικροσκοπική κιθάρα και άρχισε να γρατζουνάει τις ξεχαρβαλωμένες χορδές. Ήταν ομορφόπαιδο, σίγουρα συμπαθής και καθαρός, στοιχεία που τράβηξαν την προσοχή των επιβατών. Με φωνή που παρέπεμπε σε μελαγχολικό μεράκι έως σπαραγμό, γέμισε το βαγόνι με ήχους και γνωστούς στίχους:
«Δεν θα δακρύσω πια για σένα/και μη ρωτάς για μένα».
Ήταν σχετικά φάλτσος, αλλά –επιμένω- έδειχνε συμπαθής και με μια ειλικρίνεια στα μάτια του, που σε κέρδιζε.
Πριν ο συρμός φτάσει από την Αττική στον Άγιο Νικόλαο, η ξεκούρδιστη κιθάρα και το αφεντικό της, είχαν κερδίσει μεροκάματο, αφού τα κέρματα έπεσαν βροχή, ενώ μια καλοφτιαγμένη κυρία μέσης ηλικίας, έριξε στο πλαστικό ποτηράκι χαρτονόμισμα. Μια άλλη –γερόντισσα αυτή- πέταξε στοργικά στον τροβαδούρο:
«Άνεργος είσαι παιδί μου;»
«Ψάχνω αλλά δεν βρίσκω τίποτα», της απάντησε και δεν έμοιαζε να καταφεύγει σε ψέμα.
Και επειδή δεν ήθελε πολύ να αποκτήσει το θέμα «οικουμενικότητα», νάτος ο μεγαλωμένος κύριος έτοιμος να πλουτίσει την κουβέντα:
«Καλή επιλογή, να την συνεχίσεις, γιατί οι Πυξ Λάξ αρέσουν στον κόσμο»…
Και με αυτή την ατάκα το ζήτημα έληξε, αφού ο νεαρός με την ξεκούρδιστη κιθάρα βγήκε σβέλτα για να αλλάξει βαγόνι…
