Γιώργος Αρκουλής
Παρακολούθησα χθες από την ΕΡΤ τον αγώνα του Άρη με τον Απόλλωνα, αν και δεν είχε ενδιαφέρον, λόγω της χαώδους αγωνιστικής και βαθμολογικής διαφοράς των δύο ιστορικών ομάδων. Και λέω ιστορικών όχι τόσο για τους Σμυρνιούς της Ριζούπολης, που ήδη πατάνε πάνω σε τρεις αιώνες, όσο για τον Άρη της Θεσσαλονίκης, οι άνθρωποι του οποίου ετοιμάζονται για μεγάλη γιορτή, αφού σε λίγες ημέρες ο σύλλογος κλείνει 105 χρόνια ζωής. Δεν είναι λίγα! Και σίγουρα περισσότερα από εκείνα του ΠΑΟΚ…
Μου έκανε εντύπωση πόσο «ξενομανής» ήταν ο συνάδελφος ο οποίος μετέδιδε το ματς. Έδινε συνεχώς πληθώρα πληροφοριών για τους αλλοδαπούς μαχητές του Άρη, από Αργεντινή, Σουηδία, Τυνησία κ.λπ., ενώ δεν χάρισε ο μπαγάσας ούτε μια στάλα επιδοκιμασίας στον ΚΟΡΥΦΑΙΟ της αναμέτρησης Μανώλη Σιώπη. Ένα παλικαράκι ελάχιστα πάνω από το ένα μέτρο και εξήντα εκατοστά, αλλά με το μυαλό του, την ψυχή του και τις ανεξάντλητες δυνάμεις του αποτελούσε τον «πύργο ελέγχου» της ομάδας του από θέση κεντρικού χαφ. Νομίζω ότι τέτοιο μαχητή στη θέση του ανασταλτικού μέσου (με άφθονες πάσες στον κενό χώρο προς τους κυνηγούς άμα λάχει) δεν διαθέτει αυτήν την ώρα η εθνική μας ομάδα και αφήστε τον Αναστασιάδη να λέει ό,τι θέλει, καλώντας Μαυριά και… Μπουχαλάκη για τα ματς που πλησιάζουν.
Αλλά, είπαμε: ο Σιώπης είναι κοντός και προέρχεται από τον ταπεινό Πανιώνιο (αν και ανήκει στον Ολυμπιακό, όπως και ο επίσης κοντός Φετφατσίδης).
