Γιώργος Αρκουλής
Επειδή τις τελευταίες ημέρες παίζεται ένα σενάριο σε βάρος της «μεσαίας τάξης» -και πιστεύω πως παίζεται πολύ άσχημα σχεδόν ισοδυναμεί με ειρωνεία ή και χλεύη προς όσους έχουν υποστεί το οικονομικό στραπάτσο από τις τρεις τελευταίες κυβερνήσεις- θα προσπαθήσω με απλά ελληνικά να βάλω κάποια πράγματα στην σωστή τους θέση. Ξεκινάμε: Ενας εβδομηντάχρονος, ο οποίος εργάστηκε πολύ σκληρά επί 40 χρόνια και πλήρωνε κρατήσεις συν φόρους περίπου το 45% των αποδοχών του, εδέησε ο άνθρωπος να βγάλει μια σύνταξη που θα του επέτρεπε να περάσει την τρίτη του ηλικία κάπως άνετα. Όχι σπουδαία πράγματα, αλλά ένα εστιατόριο το δεκαήμερο μπορούσε να το προσφέρει στην σύζυγο. Με τις απανωτές μειώσεις, οι αποδοχές του κατέβηκαν στο μισό. Οπότε, αντί ρεστοράν, παραγγέλνει στο γειτονικό σουβλατζίδικο ένα καλαμάκι «απ’ όλα» και με διπλή πίτα για να χορτάσουν… Αντί να μπορεί να προσφέρει στα εγγονάκια του ένα παγωτό την ημέρα, τώρα με τις ζέστες, το μετράει, το ξαναμετράει και τελικά καταλήγει στην γκοφρέτα (ευτυχώς τις βάζουν σε ψυγείο τα μεγάλα σούπερ μάρκετ). Μιλάμε για κατάντια την οποία υπομένει, όμως ενοχλείται πολύ όταν βγαίνουν διάφορα σαϊνια της πολιτικής, που θα διεκδικήσουν και πάλι την ψήφο του, και του λένε ότι μεσαία τάξη πλέον θεωρούνται όσοι έχουν ετήσιο εισόδημα από 30.000 έως 70.000 ευρώ. Αρα, οι μειώσεις που έχει υποστεί παγιώθηκαν και καλά θα κάνει να μη διαμαρτύρεται! Δεν θέλω να πιστεύω πως αυτό –αν ελέχθη- μπορεί να είναι αληθές. Διότι, αν είναι, τότε ζήτω που καήκαμε και μάλιστα εν αναμονή κύματος καύσωνα! Κατά τα άλλα, οι βαθύπλουτοι και οι απλά πλούσιοι και προνομιούχοι της ζωής στην Ελλάδα, πληρώνουν όσο και οι πένητες την τιμή του ρεύματος, της βενζίνης, του νερού και των βασικών τροφίμων.
Μπορεί τα τρόφιμα να μην είναι ντελικατέσεν, όμως την δουλειά τους την κάνουν… Θέλω να πω, το ίδιο θρεπτική είναι η παστή ρέγγα της κονσέρβας με το χαβιάρι beluga της Κασπίας…
