Γιώργος Αρκουλής
Παλιός δάσκαλος στη δημοσιογραφία είχε συμβουλέψει νεαρούς ναυτιλλομένους ότι «είδηση δεν είναι όταν σκύλος δαγκώνει άνθρωπο, αλλά το αντίθετο». Βέβαια, αυτή η οδηγία στόχευε να προσδιορίσει το ενδιαφέρον μιας είδησης και από αυτήν την άποψη ήταν -και παραμένει- απόλυτα κατανοητή. Την οδηγία θυμήθηκα προχθές με την είδηση του ξυλοδαρμού αστυνομικού στη Γαλλία από πρώην πρωταθλητή της πυγμαχίας, μέλος των «κίτρινων γιλέκων». Και εξηγούμαι: ως είδηση παρουσίασε εξαιρετικό ενδιαφέρον διότι -διάβολε- δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο συχνά. Το κλασικό είναι να ρίχνουν από μερικές σφαλιάρες έως γερό μπερντάκι οι αστυνομικοί σε διαδηλωτές κι αν κάποια στιγμή τους πιάσει η κάμερα ή διαμαρτυρηθούν τα Μέσα, το πολύ να διαταχθεί -από την ηγεσία- ένορκη διοικητική εξέταση. Με άλλα λόγια (αν δεν έχει προκύψει κάτι πολύ σοβαρό, όπως με τη βία σε βάρος του Ζακ έξω από κοσμηματοπωλείο της Ομόνοιας…), τρέχα γύρευε.
Ενώ τώρα με τον 37χρονο βετεράνο μποξέρ Κριστόφ Ντετινγκέ, τα πράγματα είναι αρκετά ζόρικα σε βάρος του, μιας και ξεσηκώθηκε τόσο η αστυνομία όσο και μέλη της κυβέρνησης. Το αν υπήρξε κόσμος που ευχαριστήθηκε από την ενέργεια του πυγμάχου φάνηκε από τον πρόχειρο έρανο που στήθηκε για τα πρώτα νομικά έξοδα που θα αντιμετωπίσει (114.000 ευρώ την πρώτη μέρα μέσω διαδικτύου). Ενέργεια που εξόργισε τους κρατικούς λειτουργούς, οι οποίοι θεώρησαν τον έρανο ως νομιμοποίηση της βίας.
Υ.Γ.: Παρακολουθώντας το βίντεο με τις γροθιές του Κριστόφ, ένιωσα τόσο τον θυμό του όσο και τη γνησιότητα των χτυπημάτων. Και το λέω, γιατί τα τελευταία ματς που παρακολούθησα πριν από χρόνια στον «Τάφο του Ινδού» ή στην ιστορική μάντρα του Χρυσοστομίδη στα Ταμπούρια, μύριζαν σικέ. Πολύ σικέ, με «μασκοφόρους», Σουγκλάκους και τους λοιπούς άλλοτε θυμωμένους και άλλοτε δήθεν έτοιμους για αίμα…
