Γιώργος Αρκουλής
Τόσο χαλαρή εθνική Ιταλίας, ίσως δεν περίμενε ούτε στα όνειρά του να βρει ο Ολλανδός ομοσπονδιακός προπονητής της Ελλάδας, αλλά τι να το κάνεις; Ηταν τόσο μέτριοι οι δικοί μας, που θα ήταν αφύσικο οι Ιταλοί να μείνουν στο άχαρο μηδέν μηδέν με την κατοχή να κυμαίνεται στο 75-25% υπέρ τους. Απλά περίμεναν με τεράστια υπομονή (και τάση για φιλικό παιγνίδι…) το λάθος. Το οποίο ήρθε από ένα γελοίο πέναλτι του Ανδρέα Μπουχαλάκη προς το τέλος της αναμέτρησης. Τώρα, αν πιστεύει ο Φαν Τσιπ και οι προικισμένοι συνεργάτες του ότι με Μπουχαλάκη, Κουρμπέλη, και ένα νέο παιδί ονόματι Χατζηδιάκο, από την Β’ ομάδα της ΑΖ (του Αλκμααρ) θα καταφέρει να χτίσει την άμυνα του μέλλοντος, τότε πρέπει να ετοιμαζόμαστε για μεγάλες προσδοκίες (σε γκάφες). Πιστεύω όμως πως από μεθαύριο που όλα πλέον δεν θα έχουν καμία απολύτως σημασία, τα πράγματα θα αρχίσουν να δείχνουν πιο ισορροπημένα. Και ότι οι σωστοί παίκτες (Παπασταθόπουλος, Μανωλάς, Τσιμίκας), αν χρησιμοποιηθούν και δείξουν οπλισμένοι με λίγο φιλότιμο, θα μπορέσουν να αναχαιτίσουν τους Βόσνιους οι οποίοι –μετά τον χθεσινό περίπατο επί της Φινλανδίας με «τεσσάρα»!) – θα παίξουν μόνο για νίκη ώστε να αγγίξουν την δεύτερη προνομιούχο θέση. Κατά τα άλλα, το 2-0 μας αδικεί, διότι παρά την ασχετοσύνη μας ως ομάδα, αντιμετωπίσαμε αντίπαλο που με εξαίρεση τον χαρισματικό μπαλαντέρ Μάρκο Βεράτι, έπαιξε απλά για να…περάσει η ώρα.
Παράξενη η χθεσινή ενδυματολογική επιλογή των Ιταλών, οι οποίοι παρουσιάστηκαν με φανέλες και σορτς σε χρώμα σκούρο πράσινο προς το λαδί, που παρέπεμπε –μετά συγχωρήσεως- σε φασιστικές περιόδους αλλά μπορεί να κάνω και λάθος. Απλά μπερδεύτηκα όταν διάβασα ότι είχαν να φορέσουν αυτά τα χρώματα οι αντζούρι εδώ και μισό αιώνα!!
