Γιο-γιο στο Τάμπερε

Είτε μας πονάει -ως ελληνικό ποδόσφαιρο- είτε μας ενοχλεί, οφείλουμε να το παραδεχτούμε: εθνική ομάδα αυτήν την ώρα ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ. Και δεν έχουμε από τη στιγμή που χάνουμε δικαιότατα 2-0 από τη μέτρια Φινλανδία, η οποία αγωνίστηκε επί 83 λεπτά χωρίς τον ικανότερο κυνηγό της -τον μόνο αναγνωρίσιμο στην Ευρώπη- ονόματι Πούκι, και άξιζε μεγαλύτερο σκορ. Θα μου πείτε, δύο πολιτογραφημένοι Φινλανδοί, ένας από τη Ναμίμπια και έτερος από τη Σιέρα Λεόνε, έκαναν τη δουλειά με ωραία γκολ.

Σύμφωνοι, με τη διαφορά όμως ότι και οι «11» γηπεδούχοι έτρεξαν αδιάκοπα και ήταν κλάσεις ανώτεροι τόσο σε δυνάμεις όσο και σε τεχνική. Και εμείς; Πολλά και διάφορα (και πικάντικα). Ο Πέλκας όσο έμεινε στο ματς μπέρδευε τον Τσιμίκα, ο Μπακάκης δικαίωσε το επώνυμό του, ο Μήτρογλου αρκετά βαρύς και ο Φορτούνης εκτός κλίματος ε ν τ ε λ ώ ς. Όσο για τον Μανωλά, με τόσα κιλά παραπάνω είχα καιρό να τον δω. Φαίνεται ότι οι τρατορίες της Ρώμης με τις pastes και τις παρμεζάνες βαθιάς ωρίμανσης του έχουν κάνει ζημιά. Υπήρχε τέλος ο αρχηγός Τζιώλης.

Φιλότιμος, φίλε μου, αλλά πρέπει κάποτε να μάθει να πασάρει σε συμπαίκτες και όχι -μόνιμα- σε αντιπάλους. Στο Τάμπερε το παράκανε (σε βαθμό παρεξήγησης…) Να μην ξεχάσω τον προπονητή Σκίμπε. Αν στη θέση του βρισκόταν ο Τάκης Λεμονής, με τέσσερις νίκες σε 14 ματς, θα είχε σταλεί με συνοπτικές διαδικασίες στον Κολωνό, από τους φωστήρες της ΕΠΟ. Με τον Γερμανό προσφέρεται παρατεταμένη και περίεργη ασυλία εδώ και τρία χρόνια. Γιατί; Έτσι κι αλλιώς ούτε Σάντος είναι ούτε βεβαίως Ρεχάγκελ (κι ας μιλούν την ίδια γλώσσα…)