Γιώργος Αρκουλής
Είναι κάποιοι στίχοι, που δύσκολα φεύγουν από τη μνήμη μου, σχεδόν σε καθημερινή βάση, ειδικά στις μέρες μας που βράζει το προσφυγικό (ή και μεταναστευτικό) ζήτημα στη χώρα, και πο τόσο προβληματίζει μέρος του πληθυσμού αλλά και της κυβέρνησης. Επιτρέψτε μου να καταθέσω δύο τετράστιχα και…επιστρέφω για σχολιασμό:
Την πόρτα ανοίγω το βράδυ
Τη λάμπα κρατώ ψηλά
Να δουν της γης οι θλιμμένοι
Να’ ρθούνε να βρουν συντροφιά
Να βρουν στρωμένο τραπέζι
Σταμνί να πιει ο καημός
Κι’ ανάμεσά μας θα στέκει
Ο πόνος του Κόσμου αδελφός
Είμαι βέβαιος ότι έχετε διαβάσει τους υπέροχους στίχους του μέγιστου (κατά την γνώμη μου) ποιητή Τάσου Λειβαδίτη, ή τους έχετε ψιθυρίσει πάνω στην μελωδία του Μίκη Θεοδωράκη, που τους μελοποίησε. Αν τους θυμίζω σήμερα, είναι μήπως και τύχει να πέσουν στην αντίληψη εκείνων που ενοχλούνται από την «μιζέρια των άλλων» γύρω τους, ή και αυτών οι οποίοι «κλειδαμπαρώνονται» στις βίλες τους, αφήνοντας τις ομάδες περιφρούρησης στον δρόμο προκειμένου να μπορούν να κοιμούνται χωρίς…εφιάλτες (αφού δεν μπορεί να πλησιάσει την πόρτα τους ούτε αδέσποτος πεινασμένος σκύλος).
