Γιώργος Αρκουλής
Λέμε συχνά ότι έχει παραγίνει η θλιβερή ιστορία να κλείνει το κέντρο της πρωτεύουσας, όταν κάποιες εκατοντάδες διαμαρτυρόμενοι διεξάγουν πορείες μέσω της Σταδίου για να φτάσουν στο Κοινοβούλιο. Είναι τα μεσημέρια που το Μετρό δεν σταματάει στους σταθμούς Σύνταγμα και Πανεπιστήμιο και οι επιβάτες είναι υποχρεωμένοι να υποστούν την βάσανο της ταλαιπωρίας, και της καθυστέρησης, ενώ την ίδια ώρα όσοι προσπαθούν να διασχίσουν το κέντρο με το αυτοκίνητό τους, βλαστημάνε –με το δίκιο τους- για τους κύκλους ή το σημειωτόν, που τους επιβάλει η Τροχαία να κάνουν. Και φυσικά να φτάσουν από τον Πειραιά στην Αθήνα μέσω…Καλαμάτας. Βέβαια, η ταλαιπωρία ως ένα βαθμό είναι υποφερτή αφού συνήθως μια απεργία ή μια πορεία δεν προκύπτουν για πλάκα, αλλά από αντίδραση εργαζoμένων ή σπουδαστών, ή συνταξιούχων, μήπως αναχαιτίσουν ό,τι μαγειρεύεται σε βάρος τους από την εκάστοτε ηγεσία.
Ωστόσο, το να βιώνεις το χάος στους κεντρικούς δρόμους, επειδή –άκουσον άκουσον- έπρεπε χθες οι Κινέζοι επίσημοι να διασχίσουν την Λεωφόρου Συγγρού για να μεταβούν σβέλτα στο λιμάνι της…Cosco, φοβάμαι πως ήταν προϊόν ενός εντελώς παράλογου σχεδιασμού. Ολόκληρη η Συγγρού από νωρίς το μεσημέρι και για μπόλικες ώρες ήταν απαγορεύσιμη να την ανεβείς, να την κατεβείς και να την διασχίσεις! Όσο για τον έρημο τον Πειραιά με τις μόνιμα άθλιες συνθήκες στους δρόμους, όπως γράφηκε εύστοχα σε κάποιο σάϊτ, έμοιαζε με απέραντο…πάρκινγκ, αφού τροχοφόρο ήταν αδύνατο να κινηθεί!
Μεταξύ μας, δεν ήταν κι’ άσχημη η εικόνα για το επίνειο. Που έτσι κι’ αλλιώς υποφέρει μονίμως από θέσεις για πάρκινγκ στους δρόμους. Οσο για τον σπουδαίο ευεργέτη μας Ανδρέα Συγγρό, πιστεύω ότι κάτι μέρες σαν την χθεσινή, οφείλουμε να τού καταθέτουμε κατανόηση και όχι να ρίχνουμε την βλαστήμια αγανάκτησης βρίσκοντας κλειστή την λεωφόρου που φέρει το επώνυμό του. Δεν κάνει!
