Γιώργος Αρκουλής
Ως το τέλος του χρόνου, δηλαδή σε λίγες ημέρες θα τεθεί σε πλήρη λειτουργία ‘καθ’ άπασα την επικράτεια’ ο ευρωπαϊκός αριθμός 112 που από το 1991 έχει χαρακτηριστεί εργαλείο άμεσης ανάγκης, άσχετα αν στην ‘ψωροκώσταινα’ άργησε πολύ να μας τιμήσει ως θεσμός. Έβλεπα (και άκουγα) προχθές τον κορυφαίο μας πολιτικό ηγέτη να το παρουσιάζει (δικαίως) ως προσωπική του επιτυχία μέσω τηλεοπτικού δελτίου ειδήσεων τονίζοντας πόσο χρήσιμο και θετικό μέτρο είναι, και το χάρηκα. Όμως, μου χάλασε λίγο η διάθεση όταν τον άκουσα να λέει τη φράση «θα έλεγε κανείς». Νομίζω πως ένας ηγέτης πρέπει να το αποφεύγει, διότι –διάβολε- τι πάει να πει «θα έλεγε ΚΑΝΕΙΣ». Και ποιος είναι ο ΚΑΝΕΙΣ, στοιν οποίο γίνεται επίκληση να μιλήσει; Εναλλακτικές υπάρχουν, αλλά, δυστυχώς, ο μισός πληθυσμός χρησιμοποιεί την λανθάνουσα φράση τακτικά και βέβαια αβασάνιστα.
Με την ευκαιρία, έχει καταντήσει λίγο αστείο, σχεδόν ενοχλητικό, να ακούς διάφορους ρήτορες να τονίζουν μιλώντας το αστείο «Θα έλεγα». Ξεχνώντας ότι ήδη τα λέει. Ποιος είναι άραγε ο λόγος ταυτόχρονα να το…επισημαίνει; Εχει πλάκα, αν και το δικαιολογεί κάποιος όταν ακούει άτομα του ποδοσφαιρικού χώρου να το λένε συχνά. Προφανώς για βα ενισχύσουν την αυτοπεποίθησή τους…
