Γιώργος Αρκουλής
Αυτήν τη φορά δεν ισχύει ούτε το κλασικό «κάθε πέρυσι και καλύτερα», αφού δεν θυμάμαι κάποια παραμονή Πρωτοχρονιάς να παρουσίασε αληθινό ενδιαφέρον από τηλεοπτική άποψη. Κάνοντας ζάπινγκ λίγο πριν και λίγο μετά το άγγελμα του νέου χρόνου [και ειδικά μετά το υπερβολικό διάγγελμα του (απερχόμενου) δημάρχου Καμίνη για το πόσο ασφαλής πόλη είναι πλέον η Αθήνα], έπεσα σε πρόχειρες παραγωγές με πολύ μπουζούκι, αρκετό κλαρίνο (ευτυχώς χωρίς κλαρινογαμπρούς) και δευτεροκλασάτους ερμηνευτές, τους οποίους δεν μπόρεσα να θυμηθώ, παρασυρμένος από το φάλτσο τους.
Σκέφτηκα ότι όσοι από τη λεγόμενη τρίτη ηλικία έχουν πρόβλημα στομάχου, που σημαίνει ότι θα έπρεπε να περάσουν μια – δυο ώρες για να πέσουν στο κρεβάτι, θα υπέφεραν από τα δήθεν εορταστικά προγράμματα, που -στα ιδιωτικά κανάλια- ήταν εκνευριστικά πλημμυρισμένα από διαφημίσεις. Έως ότου, απελπισμένος, περασμένη μία μέσα στη νύχτα, κάτι φώτισε υπέροχα στο γυαλί. Συγκεκριμένα, η έκπληξη ήλθε από το κανάλι ΕΡΤ2, που χωρίς να το έχει διαφημίσει προέβαλε το κορυφαίο φιλμ του διημέρου: «Κουαρτέτο». Μια παραγωγή του Ντάστιν Χόφμαν (πάντα τον είχα σε υπόληψη, από την εποχή της διαμάχης των Κράμερ, όπου είχε γράψει ανεπανάληπτη ερμηνεία πλάι στη Μέριλ Στριπ!) και θέμα επιτέλους ανθρώπινο, χωρίς παραμύθια, πιστολίδια και τις γνωστές αμερικανικές σαχλαμάρες. Σε ένα προάστιο του Λονδίνου, σε μεγάλο αρχοντόσπιτο που λειτουργούσε ως οίκος ευγηρίας για βετεράνους τραγουδιστές και τραγουδίστριες της όπερας, τα γερόντια ετοιμάζουν γκαλά Τζουζέπε Βέρντι –με άριες του πιο φημισμένου έργου του όπως θεωρείται ο «Ριγκολέττο»- προκειμένου με τα έσοδα που θα προκύψουν να αποτρέψουν το γκρέμισμα του σπιτιού, γεγονός που θα τους οδηγούσε στην έξοδο. Για Άγγλους ηθοποιούς δεν νομίζω πως χρειάζεται ιδιαίτερη σύσταση. Από τη σούπερ μαγευτική Μάγκι Σμιθ έως τον κουρδιστή του πιάνου, ήταν όλοι τους υπέροχοι. Όπως υπέροχη ήταν η άρια των τεσσάρων πρωταγωνιστών, που ακούγεται με το που πέφτουν οι τίτλοι τέλους, για να γλυκάνει ψυχές:
Bella figlia dell’amore…
