Μια παλιά ιστορία…

Γιώργος Αρκουλής

13 Νοεμβρίου, Κυριακή ήταν. Ένα ειδησάκι στο τουϊτερ από κάποιον που μου ήταν άγνωστος με έβαλε σήμερα σε σκέψεις, για την ακρίβεια με έκανε να θυμώσω. Ο άνθρωπος, μέσα σε δύο αράδες έβγαζε στο μανταλάκι ένα δημοσιογράφο και όχι μόνο (θα το εξηγήσω στην συνέχεια), τον οποίο στη συνείδησή μου έχω καταχωρήσει ως θετικό στοιχείο, μετριοπαθές, με καλή σκέψη, καθαρή ματιά στα γεγονότα και χαμηλών τόνων όταν και όποτε προέκυψαν θύελλες στα λεγόμενα μέσα ενημέρωσης. Το ξεμπρόστιασμα στο τουϊτερ έλεγε απλά ότι ο συγκεκριμένος γραφιάς, εισπράττει από κάποιον υπουργό ένα εντυπωσιακό -για εποχή κρίσης- ποσό, προκειμένου να κάνει προπαγάνδα υπέρ του σε ένα σάϊτ με εξαιρετική επισκεψιμότητητα, καθότι σοβαροφανές και με μπόλικους συνεργάτες κύρους ή και διανοούμενους. Στην αρχή δεν θέλησα να το πιστέψω. Όμως, με το που πέρασαν κάποιες ώρες και δεν προέκυψε αντίδραση – που θα’ πρεπε να ήταν ακαριαία- κούνησα το κεφάλι μου γιατί μέσα του είχαν παρκάρει χίλιες δυο σκέψεις.

Πρώτο: αν όσα έγραψε ο περίεργος καταγγέλλων δεν ήταν σκέτη λάσπη αλλά γεγονός, οποία θλίψη, αφού ο καταγγελλόμενος θα έπρεπε να ήταν από τους πρώτους στην γραμμή υπεράσπισης των χιλιάδων ανέργων του κλάδου του (ως δημοσιογράφου) αλλά και εκείνων που οι εκδότες και γενικά τα αφεντικά της ενημέρωσης προσφέρουν (μπλοκάκια) ένα ξεροκόμματο για να κάνουν τη δουλειά τους.

Δεύτερο: αναρωτήθηκα αν είναι ή όχι πράξη ελάχιστης ηθικής να αμείβεσαι από υπουργό α ρ ι σ τ ε ρ ή ς κυβέρνησης προκειμένου να του προσφέρεις κρυφά και ύπουλα υπηρεσίες.

Τρίτο: κατέληξα στο συμπέρασμα ότι πράξεις σαν αυτή του συγκριμένου εξαίρετου –το ξαναλέω- γραφιά δικαιώνουν το κλασικό «διαίρει και βασίλευε» που ισχύει από την εποχή της αποικιοκρατίας των Άγγλων και που σήμερα δικαιώνει τα χρεωμένα στις Τράπεζες αφεντικά και λοιπά καθάρματα της ενημέρωσης στην Ελλάδα. Με άλλα λόγια, αυτός ο υπουργός, έριξε –αν έριξε- το χρήμα στον συγκεκριμένο –προφανώς φίλο του ή θαυμαστή του- δημοσιογράφο, ώστε αν αυτό γίνει γνωστό, τότε να διχάσει έναν ολόκληρο κλάδο και να τον υποχρεώσει να κηρύξει εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των μελών του. Ο θιγόμενος, έχει καταγραφεί στη συνείδησή μου ως καλός συγγραφέας, ικανός δημοσιογράφος, μουσικός παραγωγός και στιχουργός, από την εποχή των αρχών της δεκαετίας του 1980, που ο Μάνος Χατζιδάκις τον επέλεξε και έφτιαξε μερικά υπέροχα τραγούδια για τα έργα του ‘Πορνογραφία’ και ‘Μπαλάντες της οδού Αθηνάς’. Εντελώς αυθόρμητα, θυμήθηκα το κομμάτι από τις ‘Μπαλάντες’ με τον τίτλο «Πωλητής ιδανικών στιγμών». Πρόκειται για δημιουργία του.