Γιώργος Αρκουλής
Το σκηνικό χθες με το σούρουπο, μέσα σε ιερό ναό της Ηλιούπολης, που αν και εκκλησιάζει το μεγαλύτερο σε πληθυσμό κομμάτι του Δήμου, εντούτοις δεν είναι ούτε μεγάλος ούτε…η μητρόπολη της περιοχής. Ο κόσμος για τους Δ’ Χαιρετισμούς δεν ήταν πολύς, οι περισσότεροι της λεγόμενης τρίτης ηλικίας -προφανώς οι πιστοί λόγω της απειλής της βροχής προτίμησαν να μείνουν σπίτι. Όμως, αυτή τη φορά στον υπερυψωμένο χώρο μπροστά από το Ιερό του ναού, είχαν τιμήσει με την παρουσία τους την λειτουργία πέντε κύριοι (οι δύο ιδιαίτερα καλοθρεμμένοι), τους οποίους δεν είχα δει τις προηγούμενες Παρασκευές στο ίδιο πόστο. Όλοι τους σε στάση αυστηρής προσοχής, με ύφος μάλλον λυπημένο, περισσότερο έδειχναν να παρατηρούν τους πιστούς στα καθίσματα, παρά τους ψαλτάδες και τον γερασμένο ιερέα. Τον έναν από τους πέντε κυρίους, κάπου τον είχα ξαναδεί αλλά δεν μπόρεσα να θυμηθώ, Δίπλα μου μια ηλικιωμένη γυναίκα έσκυψε στην πλευρά του διπλανού της για πληροφορίες.
«Νώντα, ποιοι είναι αυτοί οι λιμοκοντόροι που μας κοιτάζουν;».
Ο διπλανός, φάνηκε άριστα ενημερωμένος:
«Κυρα Παρασκευούλα μου είναι δημοτικοί σύμβουλοι, που η εκκλησία τούς βλέπει μόνο όταν πλησιάζουν εκλογές»!
Άκουσα τον διάλογο χωρίς ιδιαίτερη πρόθεση να το κάνω, και τότε θυμήθηκα που είχα ξαναδεί τον ένα από τους κορδωμένους φανφαρόνους, που βρίσκονταν στον υπερυψωμένο χώρο, από κάποια αφίσα με φωτογραφία του, που είχε παραμείνει σε μαρκίζα στάσης λεωφορείου από…την περασμένη εκλογική μάχη. Μιλάμε για ομορφόπαιδο και σίγουρα θρησκευόμενο. Βαθιά θρησκευόμενο…
