Γιώργος Αρκουλής
Αν ο Γερμανός ηθοποιός Μπρούνο Γκανζ , ο οποίος «έφυγε» χθες για την χώρα των μακάρων στα 77 του, είχε αποφασίσει να κάνει χολιγουντιανή καριέρα, θα θεωρούνταν από καιρό σταρ πρώτης γραμμής. Προτίμησε όμως, κατά τεκμήριο ρόλους στο ευρωπαϊκό σινεμά, σε έναν από τους οποίους –στο «Μια αιωνιότητα και μια μέρα» του Θόδωρου Αγγελόπουλου- συστήθηκε στο ελληνικό κοινό αφήνοντας ερμηνεία από κράμα νοσταλγίας και ευαισθησίας. Συνεργάστηκε με τον Βιμ Βέντερς, ενώ με την συγκλονιστική ερμηνεία του στην «Πτώση», παίζοντας τον ρόλο του Χίτλερ των τελευταίων ημερών, έδειξε να μη φοβάται τον αρνητισμό της επιλογής του, που –κυρίως στην Γερμανία- του κόστισε σε δημοφιλία, αφού –όπως είχαν επισημάνει οι κριτικοί του κινηματογράφου- ξύπνησε για τα καλά μνήμες, αγγίζοντας απίστευτα την δραματική πραγματικότητα, εκείνου του Απρίλη του 1945. Μνήμες, που βέβαια δεν συνέφεραν καθόλου την ηττημένη σε δύο πολέμους χώρα.
Να μείνω λίγο στην (σύγχρονη αυτή τη φορά) Γερμανία και να χαιρετήσω το βραβείο «Ewald von Kleist» που δόθηκε χθες από το κρατίδιο της Βαυαρίας στους πρωθυπουργούς Τσίπρα και Ζάεφ, για την συμφωνία των Πρεσπών. Το ότι η εκδήλωση συνοδεύτηκε –αλά αμερικέν- σε μεγάλη σάλα με τραπέζια φαγητού, πιθανώς να σημαίνει «πρόγευση» για το Νόμπελ Ειρήνης; Θυμίζω ότι το διεκδικεί και ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τραμπ (το πώς και γιατί δεν διευκρινίζεται αρμοδίως…)
