Γιώργος Αρκουλής
Το πρώτο που ένοιωσα από προχθές –που έσκασε το μαντάτο- ήταν μια λύπη για την «αναχώρηση» του Γκερντ Μύλλερ. Εκείνου του ξεχωριστού κυνηγού, που τόση χαρά πρόσφερε στους ποδοσφαιρόφιλους κάπου δεκαπέντε χρόνια καριέρας με την Μπάγερν Μονάχου και την εθνική Δυτικής Γερμανίας. Στη συνέχεια, αναρωτήθηκα, άραγε πόσο θα τον είχαν «πουλήσει» οι πονηροί μανατζαρέοι στα πολύ πλούσια κλαμπ της Εσπερίας σήμερα, που κάποιος 25χρονος Τζακ Γκρίλις, ξεπέρασε τα εκατό εκατομμύρια λίρες για να μεταγραφεί στην Μάντσεστερ Σίτυ, μόνο και μόνο επειδή στο Μουντιάλ έκανε κάποιες καλές εμφανίσεις με την εθνική της Αγγλίας.
Ο Μύλλερ, κατά την γνώμη μου, αν αγωνιζόταν στις μέρες μας, θα τον σέβονταν όλοι οι εν δυνάμει βαθύπλουτοι γκολτζήδες. Υπήρξε μεγάλος κι’ αυτό ήταν ο μόνος που δεν το αντελήφθη! Γι’ αυτό και –διορθώνω- υπήρξε ΠΟΛΥ μεγάλος. Και σαν χαρακτήρας ένα απλό παιδί που ποτέ δεν θέλησε να τα οικονομήσει αλλάζοντας ομάδα στην δεκαεπταετία που βρισκόταν στην Βαυαρία. ‘Εζησε απλή ζωή, δυστυχώς βασανίστηκε τα τελευταία χρόνια με την άνοια και έσβησε σε Ιδρυμα, σε ηλικία που άλλοι, υποδεέστεροι της τέχνης του πουλάνε ακριβά ακόμη και την φάτσα τους στις διαφημιστικές εταιρίες. ‘Οσα χρόνια και να περάσουν, η τέχνη στο σκοράρισμα από τον Γκερντ Μύλλερ θα αποτελεί σεμινάριο για όλους τους «χασογκόληδες» των γηπέδων, οι οποίοι θεωρούν την δουλειά του κυνηγού τετραγωνισμό του κύκλου.
ΥΓ: Κάποτε ρώτησα τον Παναγούλια, τον οποίο εκτιμούσα κυρίως ως θεωρητικό του ποδοσφαίρου και εμπιστευόμουν την κρίση του, «Μύλλερ ή Μπέκενμπάουερ;» Ο Αλκέτας χωρίς να πολυσκεφτεί μου πέταξε «Μύλλερ βεβαίως». Για να δικαιολογήσει την ψήφο του λέγοντας: «Φίλε μου, η δουλειά του αμυντικού είναι να καταστρέφει τις προσπάθειες των αντιπάλων του, άρα εύκολη, ενώ του κυνηγού, να σκοράρει και να αποτελεί τον βασικό παράγοντα της νίκης. Το ότι ο Μπέκενμπάουερ, που ήταν ομορφόπαιδο, δημοσιοσχεσίτης, και σούπερ φιλόδοξος, τον μετέτρεψε σε… κάϊζερ, ενώ ο Μύλλερ, στην ουσία, ήταν «το παιδί που έβγαζε τα καυτά κάστανα από τη φωτιά».
