Γιώργος Αρκουλής
Πριν ακριβώς πέντε χρόνια (25.01.2015) ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδιζε τις εκλογές με ποσοστό 36,34 ανεβάζοντας τα ποσοστά του από την προηγούμενη αναμέτρηση κατά δέκα σχεδόν μονάδες! Τότε ήταν που ακούσαμε ως χώρα -που κηδεμονεύεται εδώ και επτά δεκαετίες πρώτα από τους Αγγλους και στην συνέχεια από τα αμερικανάκια- το «πρώτη φορά Αριστερά», μολονότι το πρώτο κόμμα, με τις 149 έδρες που πήρε, χρειαζόταν ακόμη δύο για να σχηματίσει κυβέρνηση. Δύο ήθελε – δεκατρείς «φορτώθηκε», συμπράττοντας με το (όχι αριστερό, αλλά δεξιότατο) κόμμα του Πάνου Καμμένου «Ανεξάρτητοι Έλληνες». Θα αναρωτηθείτε: τι σημασία έχουν πλέον αυτά, καθώς ο Καμμένος «κάηκε» και ο Τσίπρας προσπαθεί να ανανεώσει την παράταξή του μήπως και μπορέσει να ξανακερδίσει την εξουσία. Και βέβαια (λογικό είναι να) ψάχνει τα αίτια της ήττας, τα οποία εύκολα μπορεί να εισπράξει, αν ανατρέξει στα αρκετά ψέματα προς τον λαό (με πρώτο στη σειρά το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ του γνωστού δημοψηφίσματος, που φοβάμαι πως τον στοιχειώνει) και την κάλπικη πολιτική του κυρίως προς τους συνταξιούχους, τους οποίους τσάκισε εισοδηματικά και που αρνήθηκε –στέλνοντας το μέγα ζήτημα σε επαναληπτική δίκη ενώπιον του ΣτΕ, αν και είχαν δικαιωθεί. Γενικά με την πολιτική του, που μπορεί να ευνόησε δημοκρατικά δικαιώματα και αξίες, αλλά δεν κατάφερε να χορτάσει τους πεινασμένους Ελληνες, ούτε να δώσει μια καλή λύση στο πρόβλημα της ανεργίας, αλλά και πλήθος άλλων που κατά την θητεία του ΣΥΡΙΖΑ πληρώθηκαν με θανάτους συμπολιτών μας (100 στο Μάτι και 24 στην Μάνδρα από συσσωρευμένη κρατική αδιαφορία και αμέλεια).
Ο χρόνος θα δείξει, αν θα υπάρξει –και πότε;- η «δεύτερη φορά Αριστερά» και τι είδους αριστερά, αυτή θα μπορούσε να πλασάρει. Ως τότε, Λάτσης, Βαρδινογιάννης και λοιπές ουσιαστικές (και χωρίς εκλογικές αναμετρήσεις…) δυνάμεις της χώρας, μπορούν να απολαμβάνουν ήρεμα την σαμπάνια τους και το (ακριβό) χαβιάρι Μπελούγκα…
