Γιώργος Αρκουλής
Αν και από το μακρινό ’69 το βασικό μου ρεπορτάζ ήταν τα σπορ, εντούτοις, με τον διεθνή βιρτουόζο μεσοκυνηγό της ΑΕΚ Χρήστο Αρδίζογλου δεν είχα αλλάξει ούτε μία λέξη. Τον απολάμβανα από την εξέδρα για το χαρισματικό τρόπο απόδοσης που όμως συχνά αποδεικνύονταν ένα τρελό ροκ. Ο φίλος μου – δεν τον έχουμε κοντά μας εδώ και αρκετά χρόνια- Γιάννης Παθιακάκης (παικταράς υποτιμημένος), μου είχε μιλήσει γι’ αυτόν με τα καλύτερα λόγια. Ότι είναι σπάνιο ταλέντο ασύλληπτης ταχύτητας και τεχνικής, έντιμος χαρακτήρας, καρδιά μάλαμα, αρκεί να μη τον πας κόντρα». Αυτά τα λόγια τα θυμήθηκα χθες, όταν – επί τέλους- γνωρίστηκα με τον Αρδίζογλου, στην τιμητική βραδιά προς τιμήν του μέγιστου Αεκτζή ποιητή Γιώργου Μαρκόπουλου (από την Λέσχη Ιστορίας και Πολιτισμού της ΑΕΚ). Λίγο πριν κλείσει η εκδήλωση, έπεσε η έκπληξη της βραδιάς από έναν συνάδελφο, με μια ερώτηση που φαίνεται την έβγαλε γιατί το είχε μέσα του «αεκτζίδικο καϋμό».
«Βρε Χρήστο, σε θυμάμαι να περνάς σχεδόν όλους τους αντιπάλους σου και να γυρίζεις πίσω, προφανώς για να τους ξαναπεράσεις. Γιατί δεν έβαζες τα γκολ;»
Ο σπουδαίος παίκτης, πήρε φόρα και αυτή τη φορά χωρίς ντρίμπλες ήταν καταπέλτης:
«Αλήθεια είναι ότι πέρναγα εύκολα τους αντιπάλους και ότι είχα πολύ καλή ταχύτητα. Έφτανα στην περιοχή και σταμάταγα το σπριντ ξέρεις γιατί; Διότι περίμενα να πλησιάσουν οι συμπαίκτες μου που ήθελαν πέντε λεφτά να φτάσουν. Οσο για τα γκολ που δεν έβαζα, θα πω τούτο: Με ενδιέφερε να νικάει η ομάδα μου και όχι αν θα βγω πρώτος σκόρερ. Αν είχες παρακολουθήσει τον αγώνα Απόλλωνα – Νεμέα για τη Β’ Εθνική, θα διαπίστωσες ότι μπορούσα να είχα βγει πρώτος σκόρερ όλης της χρονιάς από μόνο αυτό το παιγνίδι. Πέτυχα πέντε και έδωσα στο πιάτο άλλα εφτά στον Μπάμπη Υφαντή. Στην ΑΕΚ, δεν υπήρξα καιροσκόπος ούτε έκανα εκατομμύρια όπως κάποιοι που έβαζαν ένα γκολ και κρεμιόνταν στα κάγκελα της ορίτζιναλ για να δείξουν το τατουάζ που είχαν στο μπράτσο με τον δικέφαλο αετό».
Μου είχαν πει κάποτε ότι αυτός ο παίκτης στόμα είχε αλλά μιλιά δεν έβγαζε. Το δέχομαι γιατί πρόκειται για ένα σεμνό άνθρωπο. Πάντως στο πατάρι του βιβλιοπωλείου-εκδοτικού οίκου «Εν Πλω», που μας φιλοξένησε, ο Αρδίζογλου ήταν χείμαρρος. Και χειροκροτήθηκε γενναία
